1. Δεν τα βλέπω όλα μαύρα ούτε για το παρόν ούτε για το μέλλον – κι ας είναι κατάμαυρα με τη φάρα των πολιτικάντηδων που έχουμε. Αναφέρομαι αποκλειστικά στην οικονομική ανάπτυξη που μπορεί να παρουσιαστεί γύρω στο … 2020 (δεν είναι και τόσο μακριά).
Με το τσιπρικό τσούρμο στην κυβέρνηση τα πράγματα οπωσδήποτε δεν δείχνουν καμιά διάθεση βελτίωσης. Οι διορισμοί συνεχίζονται. Διευθύνοντες σύμβουλοι συνεχίζουν να προβιβάζουν εαυτούς με απίστευτες απολαβές και ιλιγγιώδη εφάπαξ. Από την άλλη, αποκρατικοποιήσεις σκαλώνουν σε αδεξιότητες και ιδεοληψίες και τα υπουργεία είναι ανίκανα να μοιράσουν άχυρο σε γαϊδούρια – εκτός του Σκουρλέτη που με μονοκοντυλιά μονιμοποιεί 1000δες συμβασιούχους.
Έχουμε πει πολλά άλλα κατά καιρούς.
2. Το Δημόσιο είναι ο μεγάλος πονοκέφαλος – και θα είναι.
Οι ΔΥ με τα συλλογικά όργανά τους (συνδικαλιστές) γκρινιάζουν μονίμως για τις περικοπές και τη μείωση των μισθών τους.
Από την άλλη σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε ο αναπλ. υπ. Χουλιαράκης στη Βουλή δείχνουν πως η ετήσια αμοιβή των ΔΥ αυξάνεται από το 2013 και δώθε.
Έτος | συνολικό μισθολογικό κόστος | αριθμός εργαζομένων | μέσος όρος
2013 14.931.884.840 758.490 19.686
2014 15.243.935.699 769.543 19.809
2015 14.915.054.099 738.076 20.208
Στοιχεία παρμένα από άρθρο του Α. Δρυμιώτη, (Καθημερινή Οικονομική 5/3/17) ο οποίος υποδείχνει πως οι αριθμοί εργαζόμενων ΔΥ είναι διαφορετικοί (πιο μικροί) στην Απογραφή του υπ. Διοικητικής Ανασυγκρότησης.
3. Από την άλλη, βλέπεις πως ορισμένες διαρθρωτικές αλλαγές πάνε να εδραιωθούν με τρόπο κοινωνικά επώδυνο.
α) Ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού πληροφορήθηκε πια επαρκώς πως «η Αριστερά του ηθικού πλεονεκτήματος και της προόδου» είναι ένας μοντέρνος μύθος: είναι όλοι τους ανέντιμοι, ανεύθυνοι και ανίκανοι απατεώνες. Απλά και μονολεκτικά είναι “τσιπριστές” και “τσιπρισμός” είναι ανικανότητα στα πάντα (εκτός απάτης) με αμορφωσιά, διαφθορά, κυνισμό, σχιζοφρένεια, χυδαιότητα.
β) Σπάσιμο της οσίας σαπουνόφουσκας του ευρύτερου κρατικού τομέα. Η απασχόληση μειώθηκε περί το 30% καθώς και η γενική δαπάνη του. Βέβαια, αυτό οφείλεται στη σκληρότατη δημοσιονομική προσαρμογή και μπορεί κάλλιστα να ανατραπεί με πισωγύρισμα στη δόξα της πεπατημένης του πελατειακού κρατισμού.
γ) Μερικοί οργανισμοί έγιναν επιτέλους ανεξάρτητοι από κυβερνήσεις και κόμματα, όπως η ΕΛΣΤΑΤ, η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, που έδωσε στοιχεία ύφεσης κόντρα στις παλαβές θριαμβολογίες του πρωθυπουργού μας περί ανάπτυξης.
δ) Έσπασε και η φούσκα της υπερκατανάλωσης επιφέροντας το κλείσιμο περίπου 250.000 επιχειρήσεων κάθε μεγέθους – αλλά κυρίως βιτρίνες με εισαγόμενα που επιβίωναν με εξωφρενικές τιμές και φοροδιαφυγή.
ε) Εμφανίζονται νέες επιχειρήσεις με αληθινή εξωστρέφεια και δυναμική – μια πραγματικά κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη που ασχολείται με εξαγωγές διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών.
4. Είμαστε ακόμα σε βαθύτατη κρίση. Όλα όσα συντελούνται αυτή την εποχή μπορεί κάλλιστα να αλλάξουν επιστρέφοντας στα παλαιά μοντέλα.
Μόνο όταν οι μέρες της κρίσης παρέλθουν με φανερή κι εδραιωμένη πια την ανάπτυξη (όχι την ασυνάρτητη ονειροπόληση των τσιπριστών και την ατέρμονη αναβολή) θα γνωρίζουμε αν γυρίσαμε σελίδα, κατά πόσο πράγματι αλλάξαμε.
Αν με τα παθήματα μας αλλάξαμε λιγοστά έστω στοιχεία στη νεφελοβατούσα νοοτροπία μας, θα αλλάξει και το ποιόν της φάρας των φανφαρόνων πολιτικών μας.
Για την ώρα τίποτα δεν είναι σίγουρο. Μα τρεμοφέγγει μια ακτίδα έλπισης φωτός!
