1. Το Σιδερένιο Γένος είναι το 5ο στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου όπως την περιγράφει ο Ησίοδος στον δικό του μύθο στο Έργα και Ημέραι. Αυτό ήρθε μετά τους Ήρωες και το Γένος του Χαλκού που ακολούθησαν το Αργυρό και το Χρυσό Γένος (εποχή του Κρόνου).
Ένας παρόμοιος μύθος υπάρχει και στην Περσική Παράδοση και από αυτούς ίσως να δανείστηκαν και οι Ισραηλίτες (όταν ο Κύρος το 538 τους ελευθέρωσε από την αιχμαλωσία τους στη Βαβυλωνία στέλνοντάς τους πίσω στο Ισραήλ υπό τον ηγέτη τους Sheshbazzar).
Πιο σχετική είναι η αφήγηση των 4 Εποχών (Sat, Tretā, Dvāpara & Kali Yuga) στη Βεδική Παράδοση. Το τελευταίο, το Κάλι–γιούγκα ταιριάζει με το Σιδερένιο Γένος του Ησιόδου.
Οι επιλογές είναι γνωστές επιλογές στην ιστορική περίοδο που έστρεψαν την ανθρώπινη πορεία (στην Ανατολή και στη Δύση) προς την άγνοια και παρακμή αυτής της εποχής (ή αυτού του Γένους).
2. Η βεδική περιγραφή λέει πως ο Άνθρωπος ξεκινά την ενσαρκωμένη περιπέτειά του σε αυτόν τον κόσμο στο Σατ γιούγκα ή Χρυσό Γένος και σταδιακά ολισθαίνει στις επόμενες τρεις Εποχές καταλήγοντας στην 4η, Kάλι ή το Σιδερένιο Γένος, που έχει μόνο το ένα τέταρτο της αρχικής αρετής και δύναμης και διάρκειας ενσωμάτωσης.
(Έχω γράψει για το θέμα εκτενέστερα σε προηγούμενα άρθρα).
Αυτό που εξετάζω σήμερα είναι ορισμένες επιλογές που έχουν κάνει τα άτομα και οι κοινωνίες επιφέροντας στη συνέχεια χειρότερες συνθήκες άρνησης, βίας, σκληρότητας, πόνου και δυστυχίας.
Η πρώτη μεγάλη απώλεια που ελάχιστοι άνθρωποι αναγνωρίζουν είναι η λησμονιά πως όλοι καταγόμαστε από το Υπέρτατο Ον, την Πρωτουσία που είναι η Πρωταρχή και Πρωταιτία των πάντων – είτε Πνεύμα είτε Ύλη. Αυτή η λησμονιά είναι η πρώτη μας άγνοια.
Σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς υπάρχει κάποια διδαχή για την ενότητα του Εαυτού μας με την Πρωτουσία μα οι λαοί και οι καθοδηγητές τους επέλεξαν φιλοσοφίες και θρησκείες με πολλούς θεούς, δαίμονες και ξωτικά, ή έναν θεό απόμακρο και συχνά ανθρωπομορφικά σκληρό και άστατο.
3. Η Ινδία έχει ίσως την παλαιότερη ζωντανή Παράδοση της Ενότητας Vedānta που βρίσκεται στα αρχαιότερα των ιερών κειμένων (Ṛgveda, Upaniṣat) μα σταδιακά οι λόγιοι και ιερείς εδραίωσαν διάφορα συστήματα και μια πολυθεϊκή θρησκεία (καθώς και λατρείες ξωτικών, πνευμάτων και συμβόλων). Ο κοσμάκης στράφηκε στον πολυθεϊσμό και οι λόγιοι στη στείρα μελέτη κειμένων.
Ανατολικά, στην Κίνα υπήρξε μια ανάμνηση μιας παλαιότερης εποχής με σοφούς και δίκαιους βασιλείς που ίσως να ήταν κομμάτι της παράδοσης των 4 Εποχών ή Γενών, στην οποία συχνά αναφέρονται μα, εκτός από πολύ λίγους, οι πλείστοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να υιοθετήσουν. Και στον 6ο αιώνα πκε, ο Λάο Τσε (ίσως πολύ νωρίτερα) δίδαξε την Ενότητα και την Οδό μα οι πολλοί προτίμησαν την πιο εύκολη διδασκαλία του Κομφούκιου με τις τελετές και την ετικέτα συμπεριφοράς που, όμως, έδινε μια ηθική ευταξία στην κοινωνία και οδηγούσε προς ευημερία.
Στην Ελλάδα, πάλι, περίπου την ίδια εποχή ο Πυθαγόρας δίδασκε την Ενότητα (και την μετενσωμάτωση) καθώς και ο Παρμενίδης. Αργότερα ο Σωκράτης δίδασκε την αρετή και ο Πλάτων την ενότητα και την αρετή και τη μετενσάρκωση. Μα οι πολλοί προτίμησαν τη διδασκαλία του Αριστοτέλη. Αργότερα δε ο Αρίσταρχος ο Σάμιος μίλησε για το ηλιοκεντρικό σύστημα. Μα οι πολλοί προτίμησαν πάλι τον Αριστοτέλη που είχε βάλει τη Γη στο κέντρο του σύμπαντος και δεν δεχόταν τη μετενσωμάτωση.
4. Και η ιστορία συνέχισε με την εμφάνιση σπουδαίων δασκάλων και σοφών.
Ο Χριστιανισμός εξελίχθηκε στην κοινή κοσμική θρησκεία ενώ είναι πολλές οι ενδείξεις ότι ο Ιησούς δίδασκε τη Γνωστική φιλοσοφία της Ενότητας και της μετενσωμάτωσης την οποία ο μεταγενέστερος εκκλησιαστικός Χριστιανισμός κυνήγησε και διέλυσε βίαια.
Και φτάνουμε στον 17ο αιώνα οπότε ο Sir Isaac Bacon στην Αγγλία θεμελιώνει την υλιστική επιστημονική εξέταση του κόσμου και ο Ντεκάρτ παρουσιάζει τον κόσμο ως μια μηχανή ενώ στην αρχή του 17ου αιώνα οι Εκκλησιαστικοί έκαψαν στην πυρά τον Τζιόρντανο Μπρούνο για τις «αιρετικές» πνευματικές αναζητήσεις του.
Στον 19ο αιώνα ο Δαρβίνος και ο Wallace τον ίδιο καιρό συλλαμβάνουν την ιδέα της εξέλιξης. Οι επιστήμονες και λόγιοι με επιρροή υποστηρίζουν τη θεώρηση του Δαρβίνου που μιλάει για φυσικές επιλογές και κουτουρού (random) μεταλλάξεις κάνοντας στην άκρη τη νοημοσύνη την οποία ο Γουάλας βάζει στην αρχή της εξέλιξης, μα δεν εισακούεται.
Και η επιστημοσύνη συνεχίζει με ένα υλικό, μηχανιστικό σύμπαν όπου η ζωή άργησε να παρουσιαστεί, πάλι όμως «στα κουτουρού» και η νοημοσύνη εμφανίστηκε πάλι σαν ατύχημα κάπου στην εξελικτική διαδοχή μορφών.
Είναι τόσο γελοίο να ακούς επιστήμονες να λένε πως η δύναμη με την οποία σκέφτονται και κάνουν τις έρευνές τους και τις διαλαλούν εγέρθηκε μάλλον σαν ατύχημα!
Αλλά επανειλημμένα, όπως βλέπουμε, η γενική πορεία της ανθρώπινης στόχασης επέλεξε την κατεύθυνση του υλισμού, της συμφεροντολογίας και της παρακμής.
