1. Κάθε φιλοσοφία, κάθε σύστημα, κάθε ιδεολογία, κάθε στόχαση, για να είναι ορθή και αξιόπιστη σχετικά, πρέπει να ξεκινά από μια αρχή που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.
Στο αμέσως προηγούμενο 510. Φιλοσοφία: Εν Αρχή… (2) φθάσαμε στην Πρωταιτία των πάντων, φαινομένων και αιτιών και την ονομάσαμε Απόλυτο, ένας όρος που ακούγεται ουδέτερος και τελεσίδικος. Επίσης είδαμε πως πρέπει να έχει ασύλληπτη για μας Νοημοσύνη (και Δύναμη), για να μπορεί να δημιουργεί όλο αυτό το σύμπαν (ή πολλά σύμπαντα) με την άπειρη ποικιλία φαινομένων. Επιπλέον, αφού το σύμπαν διέπεται από νόμους, πρέπει να εκφράζει δικαιοσύνη, καθώς κάθε αποτέλεσμα πρέπει να προκαλείται από κάποια αιτία.
Πολλοί λένε πως μπορεί να υπήρξε (ή να υπάρξει) μια φάση στη δημιουργία, όπου δεν υπάρχουν νόμοι. Πρόκειται για την ιδέα του χάους. Ναι, ίσως να υπήρξε ή να υπάρξει. Μα αυτή είναι μια εικασία, μια λεκτική διατύπωση δίχως αντικειμενική συσχέτιση. Τέτοια χαοτική, άνομη φάση δεν έχει παρατηρηθεί στην ιστορία μας.
2. Ακολουθεί πως εφόσον το Απόλυτο είναι η Πρωταιτία και Πρωταρχή δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από αυτό. Επομένως είναι και η Πρωτουσία από την οποία παράγονται τα πάντα – ορατά και αόρατα, μικρά και μεγάλα.
Ακολουθεί επίσης πως είναι ο αληθινός εαυτός των πάντων: υπάρχει πριν από κάθε φαινόμενο και πλάσμα, καθόλη τη διάρκεια της ύπαρξης του φαινομένου και του πλάσματος και μετά την κατάλυση και εξαφάνιση του φαινομένου και του πλάσματος. Όπως το γάλα υπάρχει πριν από κάθε είδος τυριού και είναι η βασική ουσία του, έτσι και η Πρωτουσία εισέρχεται σε κάθε σύμπαν, κάθε κόσμο, κάθε φαινόμενο, κάθε πλάσμα και κάθε πράγμα. Δεν γίνεται αλλιώς. Διότι, ακριβώς, εξ ορισμού, δεν υπάρχει άλλη ουσία, αυθύπαρκτη, ξεχωριστή και ανεξάρτητη από την Πρωτουσία, από την οποία θα μπορούσε να δημιουργηθεί το σύμπαν.
3. Εξυπακούεται, λοιπόν, πως το Απόλυτο είναι ο αληθινός εαυτός του κάθε ανθρώπου επίσης. Το γιατί τα τρισεκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν ζήσει στο παρελθόν και ζουν σήμερα δεν το γνωρίζουν είναι ένα θέμα που έχουμε εξετάσει σε πολλά προηγούμενα άρθρα.
Από αυτήν τη διαπίστωση, ότι κάθε άνθρωπος έχει ως εαυτό αληθινό και έσχατο το Απόλυτο, ακολουθούν άλλες σοβαρές διαπιστώσεις.
Η πρώτη και σπουδαιότερη είναι πως ο αληθινός εαυτός είναι ένας και ίδιος (ίδια ουσία, ίδια νοημοσύνη) σε κάθε άνθρωπο και όλους τους ανθρώπους. Από αυτήν πηγάζουν άλλες σημαντικές συνέπειες, που έχουν εξεταστεί σε προηγούμενα άρθρα.
Μια δεύτερη σπουδαία κι επιτακτική ανάγκη, που προκύπτει άμεσα από την πρώτη διαπίστωση, είναι πως ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει αληθινά κι εμπειρικά, όσο γίνεται, τον αληθινό εαυτό του, τη δύναμή του και όλες τις έμφυτες πρωταρχικές ιδιότητές του – όχι μόνο θεωρητικά όπως κάνουν οι διανοούμενοι και πανεπιστημιακοί. Και αυτό το θέμα έχει εξεταστεί σε προηγούμενα άρθρα.
4. Οι αρχαίοι Έλληνες, ή ορισμένοι, ακολούθησαν ή προσπάθησαν να ακολουθήσουν την εντολή του μεγάλου Μαντείου των Δελφών ‘Γνώθι σ΄ αυτόν’. Οι περισσότεροι πίστευαν σε πολλούς διαφορετικούς θεούς, τους λάτρευαν και πρόσφεραν θυσίες – μένοντας όμως σε άγνοια της αληθινής φύσης τους.
Η αυτογνωσία ήταν ακόμα πιο εξαπλωμένη στην Ινδία και ιδίως στην πανάρχαια Βεδική Παράδοση. Ήταν η κεντρική διδασκαλία των Ουπανισάδων που τονίζουν την ταυτότητα του εαυτού του ανθρώπου με το Απόλυτο Μπράχμαν: αυτό επίσης έχει εξεταστεί σε πρότερα άρθρα.
Εξυπακούεται, λοιπόν, πως άλλες θρησκείες (Χριστιανισμός, Μωαμεθανισμός, Ιουδαϊσμός, πολυθεϊσμός, παγανισμός και όποια άλλη μορφή) που τονίζουν την πίστη, τη λατρεία και διάφορες τελετουργίες, ακόμα και αν μαζί διδάσκουν μια χρήσιμη ηθική διδασκαλία, δεν είναι αξιόπιστες. Το ίδιο ισχύει για τις ποικίλες φιλοσοφίες που διδάσκονται στα πανεπιστήμια.
Σύμφωνα με τη συζήτησή μας, μόνο μια διδασκαλία που πρεσβεύει πως ο εαυτός είναι ίδιος σε κάθε άνθρωπο και ίδιος με τον Εαυτό του Σύμπαντος μπορεί να θεωρείται αξιόπιστη.
