Διονύσης Γουσέτης
Η ίδια η σύσταση της κυβέρνησης από ένα ακροαριστερό και ένα ακροδεξιό κόμμα είναι επαρκής απόδειξη ότι ο παραδοσιακός χωρισμός των πολιτικών δυνάμεων σε Δεξιά και Αριστερά είναι παρωχημένος. Είχε νόημα για τις χώρες της Δύσης του 19ου αιώνα. Του καιρού της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης. Τότε που η κυρίαρχη αντίθεση ήταν μεταξύ του κεφαλαίου και του προλεταριάτου. Σήμερα δεν υπάρχουν στις προηγμένες χώρες «προλετάριοι που δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους». Υπάρχουν οργανωμένες ομάδες που προωθούν τα συμφέροντά τους εις βάρος της μη οργανωμένης πλειοψηφίας. Αυτές οι ομάδες διαμορφώνουν τις λεγόμενες κλειστές κοινωνίες. Για να νομιμοποιήσουν όμως τα προνόμιά τους φορούν τη στολή των «αγωνιστών ενάντια στην εκμετάλλευση». Και όλα τα κόμματα διεκδικούν την οργανωμένη πελατειακή ψήφο τους.
Η σημερινή κυβέρνηση ανταποκρίθηκε και ανταποκρίνεται, όσο της επιτρέπει η κακομοιριά της, στις απαιτήσεις αυτών των πελατών. Οι πολιτικές της είναι μείγμα «δεξιών» και «αριστερών» πολιτικών. Δεξιές πολιτικές: οι άριστες σχέσεις με την εκκλησία, ο εθνικισμός (με πρόσφατο παράδειγμα τον χειρισμό του ΥΠΕΞ στο Κυπριακό), οι στρατιωτικές παρελάσεις που ακολουθούνται από λαϊκούς χορούς. Αριστερές πολιτικές: Υπονόμευση των ιδιωτικοποιήσεων, κρατικό μονοπώλιο στην παιδεία και στην πληροφόρηση, μποναμάδες σε βάρος παραγωγικών μονάδων. Δεξιές και μαζί αριστερές πολιτικές: απέχθεια στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην Ε.Ε. Τι είναι λοιπόν αυτή η κυβέρνηση; Δεξιά ή αριστερή; Τίποτα από τα δύο. Η συνοχή της βρίσκεται αλλού: στην ενίσχυση των θεσμών μιας κλειστής κοινωνίας. Τη συμφέρει ωστόσο να εμφανίζεται ως εθνολαϊκιστική «Αριστερά», χρησιμοποιώντας τον παραδοσιακό διαχωρισμό, ώστε να αποσπά τις ψήφους ενός αφελούς ακροατηρίου με αριστερές προκαταλήψεις ή με αριστερή παράδοση. Η αξιωματική αντιπολίτευση αρχίζει επιτέλους να διαφοροποιείται και να ενισχύει θεσμούς ανοιχτής κοινωνίας. Τέτοιους θεσμούς έχει ήδη αναγγείλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και αποτελεί ελπιδοφόρο εγχείρημα απαλλαγής της χώρας από το τέλμα. Στον ενδιάμεσο χώρο, ηγετικά στελέχη προσπαθούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Οι προσπάθειες αυτές όμως εντάσσονται προσώρας στην καταστροφική κλειστή κοινωνία. Χαρακτηριστικά, η κ. Γεννηματά δηλώνει ότι με τον κ. Μητσοτάκη τη χωρίζει άβυσσος, ενώ οι κ. Παπανδρέου και Κουβέλης δηλώνουν διάθεση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο. Εξαίρεση αποτελεί η πρωτοβουλία Διαμαντοπούλου, Ραγκούση, Φλωρίδη που στη Θεσσαλονίκη εξέπεμψε άρωμα ανοιχτής κοινωνίας. Βρίσκεται στο ίδιο στρατόπεδο με τον κ. Μητσοτάκη και αποτελεί ένα ακόμα ελπιδοφόρο εγχείρημα. Το ερώτημα είναι πόσο αυτά τα εγχειρήματα μπορούν να προσεγγίσουν μια κοινωνία εθισμένη στις λαοσυνάξεις, στον θρίαμβο του Κάρατζιτς, στη δίκη του Κλίντον, στο νερό του Καματερού και εσχάτως στα τρισεκατομμύρια του κ. Σώρρα. Απαιτείται η μεταξύ τους συνεννόηση, έστω μετεκλογική, και η στήριξή τους από όσους βλέπουν την καταστροφή να επέρχεται.
Πηγή: Καθημερινή
