Ηθικοί αυτουργοί

Ηθικοί αυτουργοί

- in Επικαιρότητα
0

Έχοντας σαν αφορμή το άρθρο του Νικόδημου “Συναισθηματισμοί” στις 3 Νοεμβρίου, αλλά και το πρόσφατο γεγονός της δολοφονίας των δύο νεαρών παιδιών, που βρισκόντουσαν  στο σημείο της επίθεσης εκείνο το βράδυ, σαν μέλη της «Χρυσής Αυγής» όπως γράφτηκε στον τύπο, για μια ακόμα φορά -όπως συνέβη και στο παρελθόν με την υπόθεση Γρηγορόπουλου- ρίξαμε ο καθένας το δικό του «ανάθεμα» προς την κατεύθυνση που νομίζαμε οτι θα έχει αποτέλεσμα, δίνοντας τις δικές μας εξηγήσεις όσον αφορά αυτά τα παιδιά.

Επαναληπτικά, ψάξαμε -και ψάχνουμε ακόμα- τους υπαίτιους ηθικούς αυτουργούς όπως λέμε, κάπου αλλού, βγάζοντας την ουρά μας απ’ έξω, κρύβοντας ο καθένας την ατομική του ευθύνη,  όσον αφορά την συμπεριφορά  του προς τα δικά του παιδιά αλλά και προς τα άλλα γενικότερα.

Η αδιαφορία , η έλλειψη ή η απουσία  της δικής μας εκπαίδευσης και στην ουσία, η σχεδόν «ανεύθυνη» διαπαιδαγώγηση τους από εμάς τους ίδιους, μάλλον φταίνε σε αυτή την περίπτωση.
Το θέμα, σηκώνει μεγάλη συζήτηση προφανώς και θα μπορούσαμε όλοι να αντιπαραθέσουμε πολλά επιχειρήματα υπέρ ή κατά, αλλά χάνοντας το «ζουμί» όπως λέμε.

Ρίχνοντας μια ματιά «προς τα μέσα», γιατί έχω κι εγώ δύο μεγάλα παιδιά τώρα, αναλογίστηκα -για μια ακόμα φορά- πόσο τα έχει επηρεάσει και συνεχίζει να τα επηρεάζει (το αδίκημα είναι συνεχές) ο τρόπος  της δικής μου συμπεριφοράς, σε σχέση με αυτήν που εκδηλώνουν σήμερα.

Πρώτα πρώτα, από την μικρή τους ηλικία, έχουν μιμηθεί (όπως όλοι μας) αρχικά την φωνή (ένταση, χροιά), αργότερα τις κινήσεις και τους τρόπους έκφρασης και τέλος ένα μεγάλο μέρος απο τις ιδέες, τον τρόπο της ζωής κλπ που αργότερα προστέθηκε, σε αυτό που κουβαλάγανε μέσα τους «ψυχολογικά», από τότε που εμφανίστηκαν σε αυτόν τον κόσμο.

Τώρα βέβαια εκ των υστέρων, βλέποντας το αποτέλεσμα (και το θετικό αλλά και το αρνητικό) αναγνωρίζω  -με αρκετό σοκ κάθε φορά- το τεράστιο μέγεθος της ευθύνης σε σχέση με την συμπεριφορά μου κάθε μέρα, κάθε στιγμή θα έλεγα, όχι μόνο προς τα δικά μου παιδιά αλλά προς κάθε άλλο, διότι, προφανώς είναι κάτι που επηρεάζει, όλους τους κοντινούς και μη, ανθρώπους γύρω μου.

Το παραπάνω γεγονός (της μίμησης των παιδιών) που δεν νομίζω ότι δέχεται αμφισβήτηση, θα πρέπει να μας σπρώχνει στο να κοιτάζουμε ο καθένας  και η κάθε μιά «προς τα μέσα» , διορθώνοντας λίγο-λίγο τους τρόπους μας, παρατηρώντας και περιορίζοντας όλα αυτά τα συμπτώματα που εκδηλώνουμε (και τα εκδηλώνουμε συχνότατα) και που κατ’ επέκταση τα εκδηλώνει και η κοινωνία μας, δηλαδή την αλαζονεία, την αδιαφορία και την απληστία μας, προτού ρίξουμε το φταίξιμο «κάπου εκεί έξω» (από εμάς).

CANAL

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *