1. Το ζήτημα Μπρέξιτ δεν είναι μόνο ή καθαρά πολιτικό όπως αναφέρουν συχνά πυκνά δημοσιογράφοι και πολιτικοί, Βρετανοί και Ευρωπαίοι. Είναι και οικονομικό με την έννοια της κερδοσκοπίας καθώς μερικοί/πολλοί έκαναν τζόγο στα χρηματιστήρια με την αξία και τιμή (δύο έννοιες) της στερλίνας.
Αυτό πέρασε τότε στα ψιλά ως σκανδαλοθηρία και τώρα ξεχάστηκε στο τσουνάμι των εξελίξεων με την κα Μέι και τον κ. Τζόνσον.
Και αυτή είναι μια άποψη που ρίχνει φως στην ευρύτερη εθνική κατάσταση που επικρατεί στη Βρετανία από την εποχή του Downton Abbey με τη σχεδόν ειδυλλιακή μα σαφώς ολισθαίνουσα παράδοση και αρετή και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σαν άγριο μα γνωστότατο ζιζάνιο το κέρδος ρίζωσε στην καρδιά των Βρετανών και ο (νέο)πλουτισμός με το κυνήγι της απόλαυσης, καταπνίγοντας βαθμιαία την αφοσίωση στο Δίκαιο και στο καθήκον.
2. Ο Μπότζο (Boris Johnson) είναι ο νυν μα όχι ο τελευταίος ανίκανος πρωθυπουργός, αυτός από το κόμμα των Συντηρητικών αν και οι Εργατικοί δεν είναι καλύτεροι. Απλώς είναι μια πιο φαντασμαγορική μορφή από τον Κάμερον, που λόγω δειλίας και άγνοιας έκανε το ολέθριο δημοψήφισμα για Μπρέξιτ.
Έχω σε παλαιότερα άρθρα εξηγήσει εκτενώς πως η Βρετανία θα μπορούσε αν είχε κατάλληλη συνετή ηγεσία να πάρει τα ηνία της ΕΕ από τη Γερμανία και τη Γαλλία. Έχει τη διεθνή γλώσσα. Έχει μια μοναδική παράδοση Δικαίου και δη Ναυτικού Δικαίου. Έχει εξαίρετο στρατό Ένοπλες Δυνάμεις. Έχει πυρηνικά όπλα. Έχει το Λονδίνο κέντρο εμπορίου και χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.
Αλλά η σήψη εμφανίστηκε πολύ σύντομα μετά τον Πόλεμο. Ήδη ο Εδουάρδος 8ος, ο γλεντζές φιλοναζί, που εγκατέλειψε τον θρόνο για μια Αμερικανίδα ελαφρότατων ηθών, έδωσε μια πρόγευση της συνέχειας.
Ο σύζυγος της βασίλισσας Ελισάβετ Β΄, ο δούκας του Εδιμβούργου, ο Ελληνογενής Φίλιππος, ήταν επίσης γλεντζές και γυναικάς, με λιγοστό ενδιαφέρον για τα καθήκοντά του. Η αδελφή της βασίλισσας, πριγκίπισσα Μαργαρίτα δεν υστέρησε στο κυνήγι της απόλαυσης κι επίδειξης. Και, βέβαια, ακολούθησαν τα σκάνδαλα της Νταϊάνας και του διαδόχου Καρόλου.
3. Παράλληλα η πανάρχαια παράδοση απονομής Δικαιοσύνης από τους βασιλικούς δικαστές που επιλέγονταν προσεκτικά από το νομικό σώμα, άρχισε να διαβρώνεται καθώς το Κοινό Δίκαιο, που καταγόταν από τον 12ο αιώνα και τους μεγάλους νομοθέτες Bracton και Glanville τώρα με συχνές παρεμβάσεις από το Κοινοβούλιο στο οποίο εκλέγονταν, ιδίως μετά τον πόλεμο, εντελώς ανάξιοι πολιτικάντηδες, παιδιά του κομματικού σωλήνα.
Μα και η Βουλή των Λόρδων ξέχασε βαθμιαία τον ρόλο της ως κύριος θεματοφύλακας των καλύτερων παραδόσεων του έθνους. Αυτό άρχισε πολύ νωρίς τουλάχιστον από τον 18ο αιώνα με λόρδους που ενδιαφέρονταν μόνο για τα εισοδήματά τους από τις μεγάλες γαιοκτησίες που είχαν.
Στον 19ο αιώνα πολλοί στράφηκαν στο εμπόριο και τη βιομηχανία.
Στον 20ο αιώνα πολλοί χρίσθηκαν ιππότες και λόρδοι με κριτήριο όχι την αξιοσύνη τους και πραγματική προσφορά προς το Έθνος μα τον πλούτο που συσσώρευσαν από επιχειρήσεις, συχνά παράνομες ή ερεβώδεις.
Έτσι στη Βουλή τόσο των Κοινοτήτων όσο και των Λόρδων επικράτησαν άνθρωποι με ποταπά πλέον κίνητρα: χρήμα, χρηματισμός και απολαύσεις.
4. Έτσι φθάσαμε σε πρωθυπουργούς των Συντηρητικών χειρότερους κλόουν ακόμα και από τον Έλληνα κ. Τσίπρα. Τουλάχιστον αυτός μετέτρεψε το ΌΧΙ σε ΝΑΙ!
Ας υποθέσουμε πως όντως δεν θέλουν οι Βρετανοί να χάσουν την ταυτότητά τους στην ΕΕ! Σε τι συνίσταται πλέον αυτή η ταυτότητα; Τι είναι αυτή η πολύτιμη «βρετανικότητα»; Τίποτα!
Η παλιά παροιμία για το ψάρι που βρωμάει από το κεφάλι δεν ψεύδεται.
Η Ελισάβετ έδειξε μεγάλο σθένος και θάρρος στην εκτέλεση των καθηκόντων της ως κεφαλή του Έθνους των πολιτικών παραδόσεων και της θρησκείας. Μα ο Οίκος Ουίνδσορ (Windsor) δεν την ακολούθησε καθόλου. Όλοι κοίταζαν την προσωπική τους καλοπέραση και τη διατήρηση της βασιλείας για αυτόν τον λόγο και μόνο. Για τους περισσότερους, το εισόδημά τους προέρχεται από τη φορολόγηση των πολιτών!
Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, το ίδιο έκαναν και οι διάφοροι τιτλούχοι δούκες, κόμητες κλπ.
Τώρα, σε αυτή την κρίσιμη καμπή, η βασίλισσα έμεινε σιωπηλή και άπραγη ενώ παλαιότερα, στις δεκαετίες 1950 και 1960 έβαζε στη θέση τους τους παραπαίοντες πρωθυπουργούς, ακόμα και τον ίδιο τον Τσώρτσιλ.
Φαίνεται πως υπάρχει ακόμα κάτι ζωντανό και υγιές στον κοινοβουλευτισμό της Βρετανίας έτσι που να πει όχι τρανταχτά στον Μπότζο!
Θα δούμε….
