1. “Η σιωπή είναι χρυσή” λέγεται στη σύγχρονη λαϊκή σοφία. Γιατί άραγε;
Όποιος θέλει να γνωρίζει την αξία της σιωπής (ή σιγής, ησυχίας, συγκράτησης ομιλίας) ας δοκιμάσει να μη μιλάει, να σωπαίνει παρατεταμένα. Θα βρει πολλούς λόγους να μην το κάνει, ή να σταματήσει γρήγορα να το κάνει.
Η ομιλία είναι μια πολύ δυνατή συνήθεια – και απόλαυση. Μας αρέσει να ακούμε τη φωνή μας και με την ομιλία μας να ελκύουμε την προσοχή των άλλων στο πρόσωπό μας.
Κάποτε ρώτησαν οι οπαδοί του έναν Ινδό σοφό του περασμένου αιώνα τον Ramana Maharshi “Μήπως θα έπρεπε να μένει σιωπηλός, όταν ένας δεν πετυχαίνει στην αναζήτηση του αληθινού Εαυτού;”
“Αν μπορούσε να μείνει σιωπηλός δεν θα αποτύχαινε στην αναζήτηση του αληθινού Εαυτού του! Όποιος μπορεί να σωπαίνει είναι ο Εαυτός του!”
Μια συναφής παρατήρηση βρίσκεται στην Επιστολή του Ιακώβου (3.1-10). “Την γλώσσα κανένας από τους ανθρώπους δεν μπορεί να τη δαμάσει: είναι ασυγκράτητο κακό, γεμάτη δηλητήριο θανατηφόρο.” Πολύ σκληρή μα ορθή περιγραφή!
2. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Ησαΐας γράφει (42.14): “Έμεινα σιωπηλός και ίσως πάντα θα σωπαίνω και θα ανέχομαι.” Και σε πολλά άλλα σημεία η σιωπή αναφέρεται ως μεγάλη πειθαρχία που οδηγεί στην παρουσία του Θεού. Όπως λέει ο Ψαλμός 45 (ή 46).10 – Σχολάσατε και γνώτε ότι εγώ ειμί ο Θεός “Σωπάστε/ησυχάστε και γνωρίζετε πως εγώ είμαι ο Θεός.”
Όταν ο νους όντως ησυχάζει σε βαθύτατη σιωπή, τότε γίνεται η παρουσία του Θεού ή του αληθινού Εαυτού αισθητή: στη σιωπή, στην Ειρήνη, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος – “ειρήνη του θεού υπερέχουσα πάντα νουν, ειρήνη πάνω από κάθε άποψη του νου” (Φιλιππησίους 4.7)!
Σε αυτήν τη βαθιά σιωπή, την ειρήνη που καμιά λειτουργία του νου δεν μπορεί να κατανοήσει παρά μόνο με την κατασίγαση κάθε λειτουργίας του, όπως στον βαθύ ύπνο, μα έχοντας συναίσθηση/συνειδησία του υλικού κόσμου, την απέραντη, απροσμέτρητη σιγή, βρίσκεται ο Εαυτός και η πραγματικότητα.
3. Η φοβία σου λέει, πρέπει να ξεπεράσεις τον φόβο, την αμφιβολία, την ανησυχία. Εισέρχεται σαν σφήνα, σαν λίμα, ανάμεσα στην επιθυμία για τον Εαυτό, για τη σταθερή οντότητα και την στροφή προς τα εκεί, προς τη Σιωπή που είσαι.
Όταν κοιτάξεις τις αμφιβολίες και τους φόβους βλέπεις πως ο νους σου είναι σαν τον κολυμβητή πάνω στην εξέδρα καταδύσεων και προσποιείται πως φτιάχνει συνεχώς το μαγιό ή τη στάση του και δεν πηδάει.
Ποιος φοβάται; Κοιτάξτε τον: είναι ένα τρέμουλο του νου και της σάρκας. Μα ο θεατής που αθέατος θεάται την όλη παράσταση δεν έχει σχέση με το τρέμουλο που είναι ο φόβος και οι αμφιβολίες και οι ανησυχίες.
Για να διαλύσεις την αμφιβολία και τη φοβία, πάψε να σκέφτεσαι και να προσπαθείς να ξεπεράσεις την αμφιβολία και τη φοβία.
Ποιος φοβάται τη σιωπή; Ποιος πεθαίνει ή τρελαίνεται με τη σιωπή;
Σίγουρα εσύ δεν είσαι αυτό το στοιχείο ή στοιχειό!
