Μεταφράζω την εξομολόγηση του Ινδού συγγραφέα Devala Rees. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια όλα όσα γράφει σε μια ανοιχτή επιστολή του στο Διαδίκτυο. Στην Ινδία υπάρχει πολλή φτώχεια που όμως δεν οδηγεί από μόνη της σε εγκληματικότητα. Απεναντίας πολλές φτωχές οικογένειες έχουν εξαιρετικά καλή και απλή συμπεριφορά, ενώ ευκατάστατες οικογένειες παρασύρονται στην τρομερή διαφθορά που έχει μολύνει πέρα για πέρα την ινδική κοινωνία. Η λέξη dharma σημαίνει “δικαιοσύνη, θρησκεία, φυσικός νόμος, ήθος, αληθινή φύση” και παρόμοια. Γεννημένος το 1990, ο Rees ανήκει σε ευκατάστατη οικογένεια.
Έμαθα για το Sanatana Dharma βασικά από τη μητέρα μου που δεν χρειαζόταν να εργάζεται και φρόντιζε το σπίτι και την οικογένεια. Και ο πατέρας μου κι εκείνη με δίδαξαν πρώτα από το προσωπικό παράδειγμά τους, αφοσίωση, εντιμότητα και φιλαλήθεια. Μα πολύ περισσότερο τα πρώτα χρόνια, από όσο θυμάμαι, διδάχτηκα από τη μητέρα μου.
Είχαμε πολλούς βωμούς με αγαλματίδια των θεοτήτων στο σπίτι και η μητέρα μου έκανε μια μικρή τελετή (pūjā) ευχαριστίας και αφιέρωσης στις θεότητες κάθε πρωί ψέλνοντας μια στροφή ψαλμού. Έτσι από τις πρώτες μου αναμνήσεις κράτησα την ποιότητα της αφοσίωσης κι ευχαριστίας, το φως του καντηλιού, το άρωμα του λιβανιού, τα άνθη που προσφέρονταν. Επίσης, τον ήχο της sitar (σαν κιθάρα ή μπουζούκι με πολύ μακρύ λαιμό) που η μητέρα μου έπαιζε. Τα βράδια, όταν με κοίμιζε, μου τραγουδούσε κάποιο άσμα του θεού Krishna.
Παράλληλα υπήρχε και η ατμόσφαιρα αγάπης και ασφάλειας. Ποτέ οι γονείς μου δεν μου φέρθηκαν ταπεινωτικά. Όταν έκανα αταξίες με τιμωρούσαν και κάποτε μου έδιναν δυο χαστούκια, μα ποτέ εξευτελιστικά.
Αργότερα, όταν άρχισα να μιλώ και να κινούμαι στο σπίτι, συχνά το παιχνίδι μου συνδυαζόταν με διδαχή από τη μητέρα. Σε κάθε ευκαιρία μιλούσαμε για τον Ντχάρμα, για τη δύναμη του Νόμου να δίνει συνοχή, ευστάθεια και τάξη στα πράγματα. Συχνά με ενθάρρυνε να ρωτώ για ότι δεν καταλάβαινα κι έτσι απόκτησα αγάπη για τη φιλοσοφία του Ντχάρμα πολύ προτού μάθω τι είναι φιλοσοφία.
Νωρίς ένιωσα περιέργεια για τις μικρές τελετές της μαμάς κι εκείνη με άφηνε να είμαι μαζί της όποτε ήθελα. Με ενθάρρυνε να τη συνοδεύω μα δεν μου το επέβαλε. Κι εγώ ήθελα πράγματι να παίρνω μέρος, να είμαι μέρος, της τελετής. Κάποια ώρα μου εξήγησε γιατί γινόνταν εκείνες οι πρωινές τελετές και ποια ήταν η σημασία τους, του ύμνου που ψελνόταν στα Σανσκριτικά και των διαδοχικών κινήσεων. Αργότερα διαπίστωσα πως οι εξηγήσεις της ανήκαν στην αρχαία μας παράδοση.
Αυτά όλα έγιναν πριν κλείσω τα πέντε και αυτά μπήκαν ως θεμέλιο στον ψυχισμό μου. Στα πέμπτα γενέθλιά μου πέρασα από την πρώτη τελετή, την πρώτη μου μύηση σε sadhana (= πρακτική, πειθαρχία) που ήταν η πρώτη πύλη στην ενηλικίωση και ανάπτυξή μου ως άνδρας. Καθώς οι γονείς μου διαλογίζονταν μισή με μία ώρα, είδα και αυτήν την πρακτική ως μέρος της ενηλικίωσης. Και μέσα μου ένιωθα να φουντώνει η φλόγα της αγάπης για τον θεό Κρίσνα, να ακολουθήσω την διδασκαλία του, να ενωθώ μαζί του.
Αυτά έγραψε ο Devala Rees.
