Είμαστε κοντά στην επέτειο της αισχρής Συμφωνίας Μη-επίθεσης μεταξύ Στάλιν και Χίτλερ (η λεγόμενη Ρίμπεντροπ-Μολότοφ Συμφωνία 23/8/1939) με την οποία οι Σοβιετικοί εφοδίαζαν με χιλιάδες τόνους πρώτων υλών και πολεμοφοδίων την άγρια πολεμική μηχανή των Ναζί φασιστών εναντίον των φιλελεύθερων κρατών.
Υπάρχουν πολλοί ακόμα που αποδίδουν εύσημα στον Στάλιν για τη γρήγορη εκβιομηχάνιση της Σοβιετικής Ένωσης στη δεκαετία 1930 και για την ηγετική καθοδήγησή του στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη «νίκη» του κατά του Ναζισμού. Και δεν είναι μόνο φανατικοί σταλινικοί όπως οι Έλληνες πιστοί του ΚΚΕ. Υπάρχουν κι επώνυμοι καθηγητάδες σε Πανεπιστήμια ή συγγραφείς που τον εγκωμιάζουν, παρακάμπτοντας είτε σιωπηλά είτε με λίγες προτάσεις τα εγκλήματά του κατά των ίδιων των Σοβιετικών μα, συχνά, και κομμουνιστών. Αγνοούν με τον ίδιο τρόπο τις διάφορες γκάφες του στη διεθνή πολιτική/στρατιωτική σκακιέρα.
1. Λίγο πριν πεθάνει, τον Μάρτιο 1953, είχε αρχίσει να σχεδιάζει ένα νέο κύμα εκκαθαρίσεων. Αυτή τη φορά στρεφόταν κατά των Εβραίων. Δεν ήταν αντισημιτικός ή ρατσιστής (όπως πολλοί σήμερα) μα πάντα έτρεφε βαθιά καχυποψία προς όλες τις εθνικότητες της πολυεθνικής Σοβιετίας – εκτός των Ρώσων και Γεωργιανών, όπως ήταν και ο ίδιος. Φοβόταν πως αυτών των εθνικοτήτων οι άνθρωποι (Πολωνοί, Αζέροι κ.λπ.) βαθιά στον ψυχισμό τους προτιμούσαν τη χώρα καταγωγής τους από τη Σοβιετία.
Με τους Εβραίους την είχε πατήσει άσχημα. Εβραίοι ήταν οι αγαπημένοι πρωτοκλασάτοι του Λένιν, Ζηνοβίεφ, Καμένεφ, Μπουχάριν (και μερικοί άλλοι), τους οποίους εξόντωσε στις εκκαθαρίσεις 1937-38. Και ο ίδιος είχε πολλούς Εβραίους αξιωματούχους στην κρατική διοίκηση και στο Πολιτμπιρό. Και είχε ο ίδιος υποστηρίξει ένθερμα τη δημιουργία του Ισραήλ 1947-48 πιστεύοντας πως οι σοσιαλιστές ιδρυτές του θα συμμαχούσαν με την ΕΣΣΔ κι έτσι το Ισραήλ θα έμπαινε ως αντι-Δυτική σφήνα στη Μέση Ανατολή.
Μα δεν είχε υπολογίσει καθόλου σωστά πως οι Εβραίοι του Ισραήλ ενδιαφέρονταν πρώτιστα για τους Εβραίους – και όχι για τους Σοβιετικούς και τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα. Πολλά ηγετικά στελέχη (Yitzhak Ben-Zri, Golda Meir κ.α.) έζησαν στις ΗΠΑ κι άλλες Δυτικές χώρες. Επίσης πολλοί Σιωνιστές ήταν Δυτικοί. Και τελικά, από τους Εβραίους της Αμερικής και Βρετανίας κυρίως, μα και άλλων Δυτικών χωρών, χρηματοδοτήθηκαν οι προσπάθειες για την ίδρυση του Ισραήλ, για τον 1ο πόλεμο με τους Άραβες 1948 και για τη μεταγενέστερη ανάπτυξη του νέου κράτους.
2. Μια άλλη μεγάλη γκάφα του ήταν η απώλεια της Αυστρίας από το Σοβιετικό μπλοκ μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εδώ έκανε ακόμα μεγαλύτερη γκάφα.
Στις δυο φωτογραφίες, οι Σοβιετικοί διαφημίζουν το καθεστώς τους.
Οι Σοβιετικοί είχαν σχεδόν πλήρη έλεγχο της Αυστρίας αφού ο στρατός τους κυρίως την είχε απελευθερώσει από τους Ναζί. Μα είχαν και οι Δυτικοί κάποιον έλεγχο. Οι Σοβιετικοί κατόρθωσαν να συνενώσουν τα ολιγάριθμα κατάλοιπα των αριστερών και κεντροαριστερών σε έναν συνασπισμό μαζί με τους ελάχιστους κομμουνιστές που είχαν γλυτώσει από τη μανία των Ναζί. Ο φιλοσοβιετικός σοσιαλδημοκράτης Karl Renner (φωτογραφία), διορίστηκε ως επικεφαλής, μα δίχως πραγματική εξουσία. Το σχέδιο ήταν να γίνουν «δημοκρατικές» εκλογές και μετά οι φιλοσοβιετικές δυνάμεις θα εκδίωχναν τους μη φιλοσοβιετικούς από την κυβέρνηση και οι κομμουνιστές θα έμεναν με την απόλυτη εξουσία. Έτσι έγινε στην Τσεχοσλοβακία και στις Βαλτικές χώρες όπου οι Σοβιετικοί είχαν απόλυτο στρατιωτικό έλεγχο.
Στην Αυστρία όμως μερικές περιοχές δεν ελέγχονταν από τον Κόκκινο Στρατό. Όταν προκηρύχτηκαν οι εθνικές εκλογές ο Συνασπισμός της Αριστεράς συγκέντρωσε μόλις το μίζερο 5%! Έτσι θρυμματίστηκε στο τίποτα το προσωπείο του Στάλιν δημοκρατικότητας και φιλελεύθερων θεσμών. Ήξερε πολύ καλά πως αριστεροί και κομμουνιστές επικρατούσαν μόνο εκεί που οι σοβιετικές δυνάμεις επέβαλλαν το τι θα ψήφιζαν οι υποταγμένοι πολίτες. Μα εδώ ήθελε να φανεί «δημοκράτης».
Αργότερα στις γερμανικές εκλογές δεν έκανε το ίδιο λάθος και δεν τον ενδιέφερε να δείξει πιο συγκαταβατικό, φιλελεύθερο πρόσωπο. Οι εκλογές στην Ανατολική Γερμανία έμειναν μεμονωμένες και απρόσβλητες από τις ψήφους της υπόλοιπης χώρας. Έτσι κέρδισαν άνετα οι κομμουνιστές.
3. Η μεγαλύτερη γκάφα του Στάλιν όμως ήταν η Ribbentrop-Molotov Συμφωνία μη-επίθεσης (Αύγουστος,1939, δηλαδή λίγο πριν την έναρξη του πολέμου, που όμως του επέβαλε να τροφοδοτεί με χιλιάδες τόνους τροφίμων, καυσίμων και στρατιωτικών υλικών τους Ναζί ως τον Ιούνιο 1941 οπότε οι χιτλερικές ορδές εισέβαλαν στη Σοβιετία).
Και το χειρότερο ήταν πως δεν πίστευε τους Βρετανούς πως ο Χίτλερ θα έκανε την εισβολή – ούτε τους δικούς του πράκτορες! Κι έτσι, χάρη στη δική του βλακεία, εκατομμύρια Σοβιετικοί σφαγιάστηκαν, τραυματίστηκαν και πιάστηκαν αιχμάλωτοι σε λίγες βδομάδες!
