Είσαι, λοιπόν, ένα παράγωγο σε μια μακραίωνη σειρά ατυχημάτων – μοριακών συγκρούσεων, συνενώσεων, διασπάσεων, συγκρούσεων;
Είσαι, μήπως, όπως νομίζουν οι πολλοί, αυτό το σώμα, μια μάζα ιστών και κοκάλων με τρεχάμενο αίμα και αέρα κι έναν εγκέφαλο – που δεν υπήρχε πριν τη σύλληψη σε μια μήτρα και δεν θα υπάρχει μετά θάνατον, μα όντας προϊόν τροφής θα γίνει τροφή γι’ άλλα πλάσματα;
Δεν θυμάσαι πια πως ήσουν παρών όταν έγινε η σύλληψη κι εσύ επόπτευες τη διαμόρφωση του σωματικού οργανισμού. Ούτε πως καθώς έμπαινες με το σώμα τώρα στον κόσμο αυτό, ένιωσες το κύμα της γνώσης, της διαπίστωσης «Άντε πάλι! Φτου κι απ’ την αρχή!»
Είσαι μήπως το εγώ που φιγουράρει σε όλες τις σκέψεις, επιθυμίες και διαθέσεις, όλες τις εμπειρίες σου; Αυτή η φευγαλέα φιγούρα που έχει γίνει το κέντρο της προσοχής, το κέντρο της ύπαρξής σου, και είναι, όπως ισχυρίζονται οι περιοριστικοί υλιστές, προϊόν ηλεκτροχημικών διενεργειών στον εγκέφαλο;
Α, μα ίσως δεν σου έχει τύχει να βρεθεί μια ακαθόριστη, άυλη μάζα απλής επίγνωσης, απλής ύπαρξης, έξω ή πάνω από το σώμα σου (= εξωσωματική εμπειρία) και να βλέπεις το σώμα σου όπως όλα τα άλλα σώματα γύρω σου (άνθρωποι, φυτά, κατασκευές), ένα ξένο σώμα χωρισμένο από σένα και τ’ άλλα, μα συγχρόνως το δικό σου, στο οποίο ξαναβρίσκεσαι λίγο αργότερα! Μα έχει τύχει σε πολλούς άλλους!
Απλά οι φανατικοί υλιστές δεν θέλουν να εξετάσουν αυτές τις περιπτώσεις κι άλλες, που είναι σαφείς ενδείξεις πως η νοημοσύνη σου, η επίγνωση και συνειδησία (ή συνειδητότητά) σου δεν είναι παράγωγο ηλεκτροχημικών αντιδράσεων κι ενεργειών στον εγκέφαλο.
Τι είσαι όντως;
Όχι, δεν είσαι ο νους, οι σκέψεις και διαθέσεις, τα συναισθήματα, ούτε καν η φιγούρα που λέει και νιώθει «εγώ», που επιθυμεί και σχεδιάζει, που σκέφτεται κι αισθάνεται, που προσπαθεί και κοπιάζει κι αγχώνεται, που χαίρεται όταν πετυχαίνει και λυπάται όταν δεν πετυχαίνει.
Είσαι αυτήν τη στιγμή μια έξοχη, ένδοξη Δυνατότητα για πολλά θαυμαστά πράγματα, όπως το να συνειδητοποιήσεις το σύμπαν μέσα σου! Η ενσωμάτωσή σου είναι πλασμένη απ’ όλα τα στοιχεία του σύμπαντος, κι όχι μόνο τα υλικά. Οπότε, ναι, μπορείς, αν θελήσεις, αν μελετήσεις και αν εργαστείς, να συνειδητοποιήσεις στον εαυτό σου όλο το σύμπαν και να γνωρίζεις πως, Ναι, είσαι αθανασία, νοημοσύνη, μακαριότητα.
Γιατί ν’ αγνοήσεις πάλι αυτήν τη δυνατότητα και να γλιστρήσεις πάλι στην ενσωμάτωση, τη ζωή του κόσμου με όλη τη φασαρία του, τον θάνατο; «Φτου κι απ’ την αρχή»;
