Υπάρχει πολλή λογοτεχνία για τους μαύρους σκλάβους της Αμερικής διότι το ιστορικό τους είναι σχετικά πρόσφατο ως το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα οπότε με τον Εμφύλιο στις ΗΠΑ καταργήθηκε η δουλεία. Ο Thomas Sowell είναι Αμερικανός οικονομολόγος και κοινωνιολόγος: “Πιο πολλοί ήταν οι λευκοί σκλάβοι στην Οθωμανική αυτοκρατορία από τους μαύρους στην Αμερική”.
Δεν είναι γνωστή παρά σε πολύ λίγους η σκλαβιά των λευκών (κυρίως Ευρωπαίων) από τους Βέρβερους πειρατές (και αρκετούς Ευρωπαίους) από τον 16ο αιώνα ως και τον 19ο στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Ακόμα ένα έγκλημα των ισλαμιστών κατά της ανθρωπότητας – συχνά με τη συνεργασία χριστιανών.
Η Μπαρμπαριά ή ακτή Βερβέρων είναι η περιοχή (που σήμερα λέγεται και Μαγκρέμπ) και οι λέξεις προέρχονται από την αραβική al barbar που προέρχεται από την ελληνική “βάρβαρος”. Η περιοχή ξεκινά από την Αίγυπτο και καλύπτει όλη τη Βόρεια Αφρική ως το Μαρόκο και τη Μαυριτανία μα οι Βερβερίνοι είναι εξαπλωμένοι και νοτιότερα ως τη βόρεια Νιγηρία.
Οι Βέρβεροι κουρσάροι και δουλέμποροι ανήκαν στις χώρες της βόρειο-δυτικής Αφρικής, κυρίως Μαρόκο και Αλγερία. Αυτοί δεν αιχμαλώτιζαν κατοίκους της Αφρικής όπως αργότερα γινόταν για την Αμερική, μα λευκούς Ευρωπαίους από Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Αγγλία, Ολλανδία ως και Ισλανδία. Αιχμαλώτιζαν και πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα της βόρειας Αφρικής άντρες, γυναίκες και παιδιά.
Οι άντρες εργάζονταν ως υπηρετικό προσωπικό για τις πιο χοντρές χειρωνακτικές δουλειές στα σπίτια πλούσιων ισλαμιστών (Οθωμανών ως επί το πλείστον). Μα οι περισσότεροι έμπαιναν ως κωπηλάτες στις γαλέρες του Σουλτάνου και άλλων αρχόντων στις διάφορες περιοχές της Μέσης Ανατολής και υπόλοιπης Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η ζωή τους ήταν σκληρή, βασανιστική. Αλυσοδεμένοι στους πάγκους στο αμπάρι, εκεί έτρωγαν, εκεί κοιμόντουσαν, εκεί ουρούσαν και αφόδευαν!
Οι γυναίκες γίνονταν υπηρέτριες ή σεξ-σκλάβες στα χαρέμια των Οθωμανών αρχόντων. Αν ήταν όμορφες κι έξυπνες αποκτούσαν θέση και ισχύ. Τα παιδιά επίσης χρησιμοποιούνταν για σεξ και όταν μεγάλωναν για άλλες εργασίες.
Η “λευκή σκλαβιά” (white slavery – φράση του Charles Summer το 1847) ξεκίνησε γύρω στο 1480 έφτασε στην κορύφωσή της τον 17ο αιώνα και συνεχίστηκε ως τις αρχές του 20ού αιώνα. Εκατοντάδες χιλιάδες ευρωπαίοι χριστιανοί αιχμαλωτίστηκαν από πειρατές που κούρσευαν καράβια στη Μεσόγειο μα έκαναν επιδρομές για να πάρουν σκλάβους και στις ακτές χωρών που ήδη αναφέρθηκαν – παράκτιες κοινότητες Ιταλίας ως και Ισλανδίας.
Εκκλησιαστικοί και πλούσιοι καθολικοί πήγαιναν στα σκλαβοπάζαρα της Αλγερίας και αγόραζαν χριστιανούς για να τους ελευθερώσουν. Το 1535 ο Κάρολος Ε’ κατέλαβε την Τυνησία κι απελευθέρωσε χιλιάδες σκλάβους.
Το Ισλάμ είχε απλωθεί ως θρησκεία και οι Άραβες είχαν από τα τέλη του 9ου αιώνα εξαπλωθεί στη βόρεια Αφρική καταλαμβάνοντας με όλη τη βίαιη βαρβαρότητα τη μια περιοχή μετά την άλλη ως και την Ισπανία. Οι διάφορες φυλές αλλαξοπίστησαν κι έγιναν ομόθρησκοι συνεργάτες και συμπολεμιστές μα πάντα θεωρούνταν δεύτερης κατηγορίας και φορολογούνταν βαριά. Το Κοράνι επιτρέπει την υποδούλωση αλλόθρησκων. Έτσι την εφάρμοζαν επαγγελματικά.
Για να καταλάβουμε το μέγεθος αυτής της ισλαμικής πρακτικής, ας λάβουμε υπόψη πως στα επτά (7) έτη 1609-1616 η Αγγλία έχασε 466 εμπορικά καράβια από τους Βέρβερους.
Ο Robert Davis υπολόγισε πως χρειάζονταν περίπου 8500 νέοι σκλάβοι για να αναπληρώσουν τις απώλειες παλαιών ενός έτους. Συνολικά ο αριθμός σκλαβωμένων χριστιανών υπολογίζεται σε 1,25 εκμ. Μερικοί άλλοι ιστορικοί θα προτιμούσαν έναν μικρότερο αριθμό.
Αλλά υπήρξε και μια προμήθεια σκλάβων από σλαβικές φυλές από τις χώρες γύρω στη Μαύρη Θάλασσα για την Κωνσταντινούπολη και Τουρκία. Ο αριθμός εδώ υπολογίζεται πάνω από 2 εκμ.
