Όλο και περισσότερο η ζωή σε κάθε άποψή της έχει καταντήσει θέαμα, συχνά δε κακόγουστο και τιποτένιο – όπως η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, Ιούλιος 2024.
Ωραία η λαμπαδηφορία στις στέγες της πόλης. Ωραία ιδέα και τα καραβάκια με τους αθλητές στον Σηκουάνα. Αν μπορούσαν να μεταδώσουν και τις οσμές καφέ, κρουασάν, κρασιών και τυριών, θα είχαμε μια πληρέστερη εικόνα της σύγχρονης Γαλλίας. Μα η διακωμώδηση του Μυστκού Δείπνου (και του αριστουργήματος του Ντα Βίντσι και του θρησκευτικού γεγονότος….
Και τι γύρευε η Λαίδη Γκάγκα με το ελαφρό στριπτίζ της ανάμεσα σε νερόβραστες ροζ σκηνές που θύμιζαν Μουλέν Ρουζ στους Ολυμπιακούς; Τι γύρευαν τα ξεκρέμαστα κεφάλια (αχ Μαρία Αντουανέτα και γκιλοτίνα!) και οι ακροβασίες;
Ναι, καλή η ένδοξη γαλλική ιστορία. Μα πού ήταν το πνεύμα των Ολυμπιακών – αν δηλαδή όντως υπάρχει κάποιο πνεύμα αξιομνημόνευτο; Λίγες φωτό τουλάχιστον από τη γενέτειρα τους;…
Πολλοί χορηγοί σηκώθηκαν κι έφυγαν από την τελετή της φλόγας…
———————–
Πάντα ωραίο θέαμα η ιππασία (απόγευμα 2ης μέρας) – και ο ζωντανός δεσμός του αλόγου με τον/την αναβάτη του να καλπάζουν και να πηδούν εμπόδια σαν ενιαίος οργανισμός. Και ησυχία παντού ως το τέλος της κάθε παράστασης.
Ποιος ο δεσμός του μπασκετμπολίστα ή του τενίστα με τη μπάλα; Πολύ επιφανειακός, μάλλον περιφρόνηση εκ μέρους αυτών που χειρίζονται τη μπάλα, μικρή ή μεγάλη. Και τόσα φάουλ, αγκωνιές και σπρωξιές στο μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Καμιά ευγένεια, αξιοπρέπεια, καμιά αληθινή άμιλλα ή αγάπη για το σπορ. Και οι θεατές να ουρλιάζουν, όχι από ευχαρίστηση για όμορφο θέαμα, αλλά γιατί είναι τυφλωμένοι από το πάθος να κερδίσει η ομάδα “μου”!
Κρίνοντας από τους τενίστες (με εξαίρεση τον Σέρβο Τζόκοβιτς, ίσως) θα έλεγα πως ζουν σε έναν κόσμο εντελώς φαντασιακό όπου κυριαρχεί το ΕΓΩ – για καριέρα, έπαθλα, μετάλλια και, βέβαια, χρήμα.
Εξαίρετη κοπέλα η Μαρία Σάκαρη. Στη συνέντευξή της (2 φορές την έδειξε η ΕΡΤ) είπε πόσο συγκινημένη ήταν που έβλεπε νέα παιδιά να θέλουν να τη μιμηθούν, να γίνουν σαν εκείνη! Φανταστείτε εκατοντάδες κοριτσόπουλα να προπονούνται 8-10 ώρες τη μέρα νομίζοντας πως το τένις είναι το δώρο του θεού στη γη και να λυσσούν στο γήπεδο να νικήσουν την αντίπαλο (και να θρηνούν αν χάσουν)! Εντύπωση μου έκανε η Αμερικανίδα τενίστρια Έμμα Ναβάρρο, που έχασε στην Κινέζα Ζενγκ: ούτε μια φορά δεν ούρλιαξε μετά από κερδισμένο πόντο ή σήκωσε σφιγμένη τη γροθιά της. Εξίσου αξιόπρεπει και η Ντανιέλα Κόλινς, άλλη Αμερικανίδα. Οι μόνες…
Ο δε Στέφανος Τσιτσιπάς, παρότι ενήλικας πια, έχει κολλήσει στην εφηβική ανωριμότητά του και μοιάζει να απορεί που δεν έχει γίνει ο Νο1 ακόμη και οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν πως προορίζεται για Νο1! Πολύ εγωπαθής και ασταθής….
Μα αυτό που έδειξε για μένα την κατολίσθηση οποιασδήποτε αξιοπρέπειας κι ευγενικής άμιλλας σε βαρβαρότητα, εγωπάθεια και χυδαιότητα στους Αγώνες αυτούς ήταν ο αγώνας βόλεϊ μεταξύ Ολλανδίας και Τουρκίας. Οι Τουρκάλες έμοιαζαν αφηνιασμένες. Σε λίγο ακολούθησαν και οι Ολλανδέζες. Ούρλιαζαν οι παίκτριες έξαλλες σε κάθε κερδισμένο πόντο, ούρλιαζαν οι προπονητές, ούρλιαζαν οι θεατές. Νόμιζες πως ήταν αγώνας ουρλιάσματος!…
Ουρλιάσματα και από τους Γάλλους θεατές κι επισήμους (!) υπέρ της τρομερά ξιπασμένης ξιφομάχου Μανόν Απιτί-Μπρουνέ που τελικά προκρίθηκε για τον ημιτελικό στη σπάθη με τη βοήθεια μεροληπτικής, πανικόβλητης διαιτησίας. Το γεγονός πως αντίπαλος ήταν η αδικημένη Ελληνίδα Θεοδώρα Γκουντούρα δεν επηρεάζει τα σχόλια μου εδώ – αφού κριτικάρω και δικούς μας….
Θα έχουμε κι άλλα ευτράπελα φέτος, μα οι επόμενο Ολυμπιακοί θα είναι χειρότεροι…
