Η ιστορία των ατάραχων πολεμιστών Σαμουράι και των δεινών δολοφόνων Νίντζα δείχνει αναγνώριση του καθήκοντος και πίστη στον δάσκαλο και στον αφέντη, μα επίσης μια (για μας σχεδόν) απάνθρωπη σκληρότητα στους Ιάπωνες. Η εντύπωση ενισχύθηκε με τη στρατοκρατία τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και τη σκληρότητα των Γιαπωνέζων στους αιχμαλώτους τους και του κατακτημένους λαούς στον 2ο ΠΠ.
Όμως στη βάση πάντα υπήρχε η έντονη αίσθηση καθήκοντος και πίστης.
Έτσι δεν είναι παράξενο που σε πολλές περιπτώσεις παρουσιάζεται μεγάλη τρυφερότητα και φιλανθρωπία.
Κάποιος Ευρωπαίος που πέρασε λίγο καιρό στο Τόκιο ένιωσε μεγάλη έκπληξη από ένα συμβάν εκεί και το αφηγείται, σε σύντομη επιστολή του στο Διαδίκτυο στις 12/1/23.
Επισκέφθηκε το Yoyogi πάρκο, το πιο γνωστό και δημοφιλές στο Τόκιο. Περπάτησε τριγύρω θαυμάζοντας τις ομορφιές του, παρά τη συννεφιά.
Κάθισε σε ένα παγκάκι και συμβουλεύτηκε τους χάρτες και το I-pad του και μετά γύρισε στο ξενοδοχείο. Εκεί ανακάλυψε πως δεν είχε μαζί του το I-pad. Πρέπει να το είχε ξεχάσει στο παγκάκι στο πάρκο. Στο μεταξύ άρχισε να ψιλοβρέχει.
Γύρισε στο πάρκο γοργά και πήγε στο παγκάκι. Εκεί είδε διπλωμένη προσεκτικά μια εφημερίδα. Τη σήκωσε και να! Το I-pad του ήταν από κάτω.
Κάποιος ντόπιος ή ντόπια πέρασε και κάλυψε την ηλεκτρονική συσκευή για να την προστατέψει από τη βροχή.
Η πίστη του προς την έμφυτη καλοσύνη των ανθρώπων αναπτερώθηκε.
Ακολούθησαν πολλές επιστολές με όμοια περιστατικά στην Ιαπωνία. Μερικοί είχαν ξεχάσει αντικείμενα στο τρένο, άλλοι σε εστιατόριο και άλλοι αλλού, μα σε κάθε περίπτωση τελικά τα ξανάβρισκαν.
