Πρόκειται, όπως ορθά καταλάβατε για τους αξιότιμους πολιτικούς μας και πιο συγκεκριμένα στην παρούσα φάση για τους κυβερνώντες.
Σήμερα Σάββατο, 7 Σεπτεμβρίου, ο πρωθυπουργός μας θα επιδοθεί και στις δυο αυτές χαρακτηριστικές εκδηλώσεις στην ομιλία που θα εκστομίσει στην 88η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Του αρέσουν τέτοιες ευκαιρίες που, όπως και η ομιλία στο Σύνταγμα παραμονή Εθνικών Εκλογών, ανήκουν στην παραδοσιακή πρακτική του πελατειακού κράτους και γι’ αυτό δεν την έχει καταργήσει – και ας μην έχουν τέτοια πρακτική οι πολιτισμένες χώρες της ΕΕ. Αν είναι άλλη ώρα θα κάνει τηλεοπτικό διάγγελμα.
Σήμερα θα εκστομίσει τέτοιες μεταρρυθμιστικές ταρζανιές, που θα αποδειχθούν μαλαγανιές. Παίρνω αυτήν την ωραία έκφραση από τον Παύλο Παπαδόπουλο (“Ώρα για ταρζανιές” Καθημερινή 5/9/24).
Μέχρι πέρυσι γίνονταν και στα μέρη μας άλματα πιο γρήγορα από τη φθορά με τον Κυριάκο Πιερρακάκη να σολάρει στο Ψηφιακής. Από τότε ο τεχνολογικός εκσυγχρονισμός μάλλον έχει φρακάρει. Εχουμε μάλιστα και ορισμένα κρούσματα δημοσίων υπηρεσιών που έπαψαν να αποδέχονται την υπεύθυνη δήλωση μέσω gov.gr. Το ελληναριό που τις διοικεί σε στέλνει στα ΚΕΠ για την τζίφρα. Ο Πιερρακάκης είναι από τους λίγους πολιτικούς που πιστεύει στ’ αλήθεια ότι η χώρα δεν είναι ξοφλημένη, ότι με ένα εφεύρημα, μια έκλαμψη, μια πατέντα, βρε αδελφέ, μπορούν να ξεμπλοκάρουν τα συστήματα και οι βάλτοι να γίνουν χωράφια. Ο πρωθυπουργός πρέπει να ξαναβρεί το κέφι του για ταρζανιές και να σιγοντάρει τον μικρό Κυριάκο και μερικούς άλλους να κάνουν αυτά που γουστάρουν, μπας και η χώρα ξεκολλήσει από τον βάλτο για να τρέξει στο μέλλον πιο γρήγορα από τη φθορά της…
Τα σέξι θέματα της πολιτικής επικαιρότητας είναι τα καμώματα του Πολάκη, το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ και τα κουτσομπολιά του ΠΑΣΟΚ. Οι επτά πληγές της οικονομίας, που ανέφερε πρόσφατα ο Γιάννης Στουρνάρας σε άρθρο του, δεν πουλάνε. Εδώ που τα λέμε δεν έκανε και καμιά καινούργια αποκάλυψη ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Τις ξέρουμε αυτές τις επτά πληγές που μια ζωή επισημαίνουν τόσο ο ίδιος όσο και όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι. Εχουμε μάθει να ζούμε με αυτές, κάνουμε σαν να μην υπάρχουν, ωχ αδελφέ.
Δημόσιο χρέος, ανταγωνιστικότητα, επενδύσεις και τα λοιπά, όλα πάνε κατά διαόλου αν τα προβάλεις σε βάθος χρόνου, παρά τις σημαντικές βελτιώσεις των μητσοτακικών ετών. Μπορεί τώρα να πηγαίνουμε ψιλοκαλά, αλλά οι άλλοι στην Ευρώπη δεν κάθονται σταυροπόδι. Το έχουμε πάρει απόφαση ότι πρέπει να αλλάξουμε βιολί ή απλώς κάνουμε κάτι μερεμέτια στη σκεπή της καλύβας ξέροντας ότι θα αρχίσει πάλι να στάζει στην επόμενη βροχούλα;
Να, οι ταρζανιές και των κυβερνώντων και των ζηλόφθονων πλην παλαβών αντιπολιτευομένων.
Στο ίδιο φύλλο γράφει ο Τάκης θεοδωρόπουλος:
Στο νησί όπου πέρασα την εβδομάδα του Αυγούστου δεν προσεγγίζουν κρουαζιερόπλοια. Ομως, σαν πέσει η νύχτα, στην παραλία της χώρας γίνεται το αδιαχώρητο. Υπερτουρισμός θα μου πείτε. Κάτι αντίστοιχο με τη Βαρκελώνη και τη Βενετία; Με μερικές διαφορές που σηματοδοτούν την ιδιοπροσωπεία μας. Στα πεζοδρομημένα δρομάκια του βενετσιάνικου κάστρου κυκλοφορούν δίκυκλα ή και τετράκυκλα, ορισμένα με ταχύτητες αντίστοιχες με το ατίθασο ύφος των υπερήφανων ιππέων τους που σε κοιτούν υποτιμητικά. Η περίμετρος μοιάζει με μια απέραντη έκθεση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων. Η πλειονότητα συμπατριώτες μας. Δεν έχω στατιστικά στοιχεία, όμως έχω την εμπειρία. Ελάχιστοι δίνουν προτεραιότητα στους πεζούς, ακόμη κι αν είναι πεζόδρομος. Αρα είναι δικά μας παιδιά. Μία εβδομάδα δεν είδα στολή αστυνομικού. Αν μη τι άλλο δεν αισθάνθηκα ξένος στη χώρα μου.
Ας μη γελιόμαστε. Η χώρα μας δεν πάσχει από υπερτουρισμό, όπως η Βενετία για παράδειγμα. Πάσχει από αδυναμία προσαρμογής στις συνθήκες του τουρισμού που η ελληνική κοινωνία επιθύμησε και δημιούργησε. Και δεν μιλάω μόνον για τις υποδομές του δημόσιου χώρου. Αναφέρομαι στην “υποδομή” της νοοτροπίας μας. Αυτή που επιθυμεί τα κέρδη του τουρισμού, όμως δεν δέχεται ν’ αλλάξει συμπεριφορά από την εποχή του τουρίστα με το σακίδιο και το αντίσκηνο. Ή, επί το ευγενέστερον, στο “Ελληνικό καλοκαίρι”, όπως το περιγράφει ο μακαρίτης Λακαριέρ στο υπέροχο βιβλίο του. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι δεν χρειάζεται να γίνουμε Γερμανοί για να σεβόμαστε τον πεζό ή τον πεζόδρομο.
Να και οι μαλαγανιές – με το χιούμορ του Τάκη!….
