Μόλις μια δυσκολία ξεπεραστεί, να μια άλλη.
Για τους περισσότερους ανθρώπους το μέλλον είναι πάντα μελλοντικό και άπιαστο, απρόσιτο.
Βέβαια πράγματα γίνονται, συμβαίνουν, υλοποιούνται αύριο, μεθαύριο, τον επόμενο χρόνο. Έτσι νομίζουμε πως το μέλλον ήρθε και τώρα είναι αμετάκλητο απρόσιτο παρελθόν. Σ’ αυτό το νοητικό κλίμα ζούμε: αυτή είναι η γραμμική θεώρηση του χρόνου στον νου μας.
Όσον αφορά όμως την πνευματική μας ανάπτυξη, την πραγματική μας ωρίμανση – το μέλλον δεν έρχεται, ή έρχεται μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που αρχίζουν εργασία και μελέτη τώρα και συνεχίζουν ‘‘τώρα’’!
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που δείχνουν ενδιαφέρον για πνευματική ανάπτυξη, για αυτό-βελτίωση όπως συχνά λέγεται και γράφεται.
Μια γνωστή μου κυρία, πολύ μορφωμένη και μ’ επιτυχημένη καριέρα στον ιατρικό κόσμο άκουσε κι ενδιαφέρθηκε για τη νηστεία, ή ξηρασία (= πλήρης αποχή από τροφή και νερό) ένα ολόκληρο ημερονύκτιο μια φορά τη βδομάδα ή το δεκαπενθήμερο. Όποτε βλεπόμασταν (2 ή 3 φορές το έτος) μου έλεγε πως θα ξεκινούσε την επόμενη Κυριακή (ποτέ σήμερα). Χρόνια τώρα!
Πολλά άλλα άτομα λένε πως μόλις διευθετηθεί ένα άμεσο πρόβλημα, μια επαγγελματική ή άλλη δυσκολία, θ’ αρχίσουν πνευματικές πρακτικές (διαλογισμό κ.λπ.) για να βρουν ανάπαυση, γαλήνη, λύτρωση.
Αυτός είναι ο απώτερος και σπουδαιότερος σκοπός της ζωής τους, ισχυρίζονται. Μα πρώτα να λυθούν τ’ άλλα, για να επιδοθούν απερίσπαστα.
Μόνο που οι δυσκολίες δεν διευθετούνται και τα προβλήματα δεν λύνονται οριστικά. Διότι μόλις μια δυσκολία ξεπεραστεί, να μια άλλη. Λύνεις ένα επαγγελματικό πρόβλημα, και να ένα οικογενειακό!
Η αληθινή ζωή τους θα ξεκινήσει κάπου στο μέλλον. Στο μεταξύ ζούνε πλασματική προβληματική ζωή!
Έτσι βλέπουν τα πράγματα και τα εκτιμούν ακριβώς ανάποδα.
Είναι όπως ο κλέφτης που θα κάνει την τελευταία του μεγάλη δουλειά και – θα σταματήσει. Μόνο που παρουσιάζεται μια καλύτερη!
Ή όπως ο επαγγελματίας τουρίστας που θα σταματήσει στον επόμενο ορίζοντα. Μόνο που φτάνοντας εκεί βλέπει μακρύτερα άλλον πιο ωραίο!
Ο μόνος λόγος που δεν έχουμε γαλήνη είναι ότι θέλουμε κάτι άλλο περισσότερο. Και ο μόνος λόγος που δεν φθάνουμε στο μέλλον είναι ότι ποτέ δεν είμαστε στο παρόν!
Αυτό που επιδιώκουμε είναι πολυασχολία και προβολή του ‘‘εγώ’’!
