Δύσκολο να πούμε ποιος είναι ο χειρότερος καραγκιόζης της πολιτικής…
Αρχές, φιλελεύθερες ή σοσιαλιστικές, εξαφανίστηκαν από τα πολιτικά κόμματα εδώ και πολύ καιρό. Μόνο το ΚΚΕ μένει με τον ήπιο σταλινισμό του. Και οι πολιτικοί έγιναν πολιτικάντηδες – για εαυτόν και κόμμα!
Στη μεταπολίτευση, με την κατάρρευση της επταετούς Χούντας, υπήρξε μια απίθανη, απίστευτη ευκαιρία να ξαναρχίσει σε νέες βάσεις η πολιτική. Μα δεν υπήρχε ούτε ένας πολιτικός με την κατάλληλη φιλοσοφική νοοτροπία για να προχωρήσει ορθά, με αρχές.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήρθε με δίψα για εξουσία και χρησιμοποίησε όλα τα χυδαία κόλπα, όλες τις αισχρές απάτες του λαϊκισμού ανενδοίαστα.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ισχυρίστηκε πως είχε μελετήσει τους Αρχαίους (ποιους άραγε;) μα με την πρώτη πρώτη Εθνική Κυβέρνηση φάνηκε πως δεν έφερνε τίποτα καινούριο. Έφερε όλους τους παλιούς πολιτικάντηδες της δεξιάς παράταξης που ήταν εθισμένοι στα ρουσφέτια και την ανευθυνότητα.
Απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στον τρόπο διακυβέρνησης, στους κρατικούς μηχανισμούς, στην Παιδεία και Υγεία δεν έγιναν – ενώ ο κόσμος πεινούσε και φώναζε για αυτές.
Το καταστατικό της Νέας Δημοκρατίας είναι ένα βαθύτατα συγκεχυμένο σύγγραμμα άρρωστων μυαλών. Οι πρωτοκλασάτοι της ΝΔ του Καραμανλή και οι πρωτοκλασάτοι του ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου καυγάδιζαν δημόσια για το ποια κυβέρνηση έκανε τις περισσότερες κρατικοποιήσεις!
Περασμένα, ξεχασμένα….
Στις μέρες μας, μισό αιώνα αργότερα, δυο γεμάτες γενιές μετά τη Μεταπολίτευση, οι πολιτικάντηδες αντικαταστάθηκαν από καραγκιόζηδες. Πάλι, μόνο το ΚΚΕ μένει αμετάβλητο στα τσιμεντένια καλούπια του σταλινισμού του. Το δημοκρατικό καθεστώς δεν κινδυνεύει, μόνο διότι το ΚΚΕ δεν κινδυνεύει να πάρει την εξουσία.
Δύσκολο να πούμε ποιος είναι ο χειρότερος καραγκιόζης της πολιτικής – Μητσοτάκης, Ανδρουλάκης, Κασσελάκης, Βελόπουλος.
Ο ανασχηματισμός του υπουργικού συμβουλίου (Ιουν.24) ήταν μια θλιβερή επανάληψη προηγούμενων με το βλέμμα του κ. Μητσοτάκη στην ψηφοφορία – όχι στην ικανότητα και αξιοσύνη. Σε λίγο δεν θα παίρνει ανάσα αν δεν δει τις δημοσκοπήσεις. Είπε στα μέλη του νέου ΥΣ να μην κάνουν λάθη ενώ τα χειρότερα λάθη τα έκανε ο ίδιος.
Αυτή είναι η κατάσταση. Το γενικό κίνητρο του κοσμάκη είναι η επιθυμία για καλοπέραση. Το γενικό κίνητρο των καραγκιόζηδων είναι η λαχτάρα για εξουσία και η διακράτησή της.
Και όμως νομίζω πως υπάρχει ένα σεβαστό ποσοστό ψηφοφόρων ακόμα και στη χώρα μας της “τρελής ροδιάς” που θα στραφεί ολόκαρδα σε όποιο κόμμα δείξει πως υιοθέτησε αρχές, αρχές που θα στηρίζονται στη δικαιοσύνη ευνομία και ευταξία, και τις διακηρύττει άσχετα με το όποιο πολιτικό κόστος.
Παραθέτω μια επισήμανση από άρθρο της Καθημερινής (Ιούνιος 24) – μα δεν θυμάμαι, δυστυχώς, τον/την αρθρογράφο:
Αυτή η συζήτηση περί κατοχύρωσης δικαιωμάτων και πολιτικού κόστους έχει ιστορικό προηγούμενο στις ΗΠΑ. Τον Ιούλιο του 1964 ο Δημοκρατικός πρόεδρος Λίντον Τζόνσον πέρασε το νομοσχέδιο για «ισότητα στα πολιτικά δικαιώματα» λευκών και έγχρωμων, παρά τη σφοδρή αντίδραση μιας ισχυρής ομάδας 18 δικών του γερουσιαστών από τις νότιες πολιτείες. Στην κρίσιμη ψηφοφορία 21 Δημοκρατικοί το καταψήφισαν έναντι μόνον 6 Ρεπουμπλικανών της αντιπολίτευσης. Τέσσερις μήνες μετά, τον Νοέμβριο 1964, ο ίδιος πρόεδρος επανεκλέχτηκε με 61,1%.
