νιώθει μεγαλοσύνη και ησυχία και μια πεποίθηση πως μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα.
Πολλοί πιστεύουν πως μια βασική αιτία για τον πόνο και την δυστυχία είναι ο φόβος. Οπωσδήποτε ο φόβος είναι μια αιτία, μα είναι περισσότερο ένα αίσθημα που συνοδεύει περιπτώσεις πόνου και δυστυχίας, κακουχίας ή βάσανου.
Πάρτε το παράδειγμα ατόμου με ακραία μορφή καρκίνου. Πονάει και σκέφτεται “γιατί σε μένα, είναι άδικο!” Όχι κατ’ ανάγκη διότι φοβάται τον θάνατο ή την ταλαιπωρία μα επειδή ο πόνος είναι ισχυρός και δεν τον θέλει. Δεν τον υποφέρει όσο διαρκεί, δεν τον αποδέχεται.
Άλλοι θεωρούν αυτή την αντίσταση, την μη αποδοχή της πραγματικότητας, να είναι η βασική αιτία. Διότι είναι συγχρόνως ένας αγώνας ν’ αλλάξουμε την πραγματικότητα των συνθηκών του υλικού κόσμου όπου υπάρχουμε και ζούμε. Και βέβαια αυτή η πραγματικότητα πάντα κερδίζει – όσο και αν φωνασκούμε και θορυβούμε….
Άλλοι πάλι βρίσκουν την αιτία στην δομή του ανθρώπινου νου και τον τρόπο λειτουργίας του. Ο νους θέλει, το εγώ μας μέσω του νου θέλει, να κρατά σε μόνιμη κατάσταση της ζωή και τις συνθήκες της, να κρατά αμετάβλητη την πραγματικότητα που αλλάζει συνεχώς. Θέλει να εκδιώξει από την πραγματικότητα στοιχεία που δεν του αρέσουν, δεν του ταιριάζουν, δεν ευχαριστούν, δεν του φαίνονται ορθά και καλά. Μα κι εδώ η πραγματικότητα νικά πάντα. Και έτσι πονάμε, υποφέρουμε.
Κάποτε χωρίς το άτομο να το θέλει ή να το περιμένει, ο πόνος εξαφανίζεται, το βάρος, η μιζέρια, το αίσθημα αδικίας – όλα φεύγουν. Το άτομο τώρα νιώθει ανακούφιση, σιωπηλή χαρά, ή έστω ουδετερότητα. Για πολύ λίγο ίσως νιώθει μεγαλοσύνη και ησυχία και μια πεποίθηση πως μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα.
Συνήθως όμως δεν νιώθει έτσι, καθόλου. Η συνειδησία του, η αντιληπτικότητα, η επίγνωσή του, είναι πολύ περιορισμένη, ταυτισμένη με την σκοτεινή, οδυνηρή, βασανιστική εμπειρία και δεν μπορεί να ξεκολλήσει από αυτήν. “Έτσι θα μείνω όλη την ώρα, όλη μου τη ζωή!” Το ύπουλο αίσθημα βουίζει και βασανίζει…
Αυτή η περιορισμένη, αδύναμη συνειδησία ή επίγνωση είναι η αιτία. Και αυτή είναι ο τρόπος που αισθανόμαστε και βιώνουμε τον εαυτό μας ως μια αδύναμη, μικρή, ξεχωριστή ύπαρξη, χαμένη σ’ έναν μεγάλο και ακατανόητο κόσμο.
