Η σημερινή «Ακροδεξιά» συμπλέει με την Αριστερά. Αντιμετωπίζει με την ίδια δυσπιστία τη Δύση.
Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος τόλμησε να πει πως πρόκειται για νέο μύθο και συμφωνώ πλήρως μαζί του. Π.χ. το ΚΚΕ που προσπαθεί να επιβάλει τις σταλινικές απόψεις του με βίαιες καταλήψεις κτηρίων και δρόμων μέσω διαμαρτυριών, διαδηλώσεων και απεργιών και θέλει να καταλύσει το υφιστάμενο δημοκρατικό πολίτευμα με το δικό του κομμουνιστικό δεν είναι ακροδεξιό κόμμα μα σίγουρα είναι φασιστικό. Και υπάρχουν άλλα κομματίδια με εγκεφάλους της λίθινης εποχής που έχουν όμοιους στόχους. Είναι αυτοί όλοι «ακροαριστεροί» και συγκλίνουν στις βασικές αντιδημοκρατικές και αντιδυτικές απόψεις τους με τους Ακροδεξιούς.
Μα ας αφήσω τον Θεοδωρόπουλο να περιγράψει αυτούς τους ταγμένους ταραχοποιούς και τις αντιλήψεις τους (Καθημερινή, 20/10/24).
Τι θα πει «φασίστας» και ποιος είναι «φασίστας». Για τις συμμορίες των «Αντιφά», και όχι μόνον, όποιος δεν σκέφτεται σαν κι αυτούς. Η Ελληνική Αστυνομία για παράδειγμα. Επειδή δεν τους αφήνει ήσυχους στις καταλήψεις τους και κυνηγάει τους παράνομους μετανάστες…. Τι σημαίνει σήμερα Ακροδεξιά; Κάτω από την ομπρέλα της ομαδοποιούμε ετερόκλητες δυνάμεις. Από τον Τραμπ, τη Λεπέν, τον Ορμπαν, τη Μελόνι, έως τους δικούς μας. Ποιους αποκαλούμε «ακροδεξιούς» παρ’ ημίν; Για τη γενιά μου η διαχωριστική γραμμή ήταν καθαρή: ήσαν οι κληρονόμοι του «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών» που άφησε η δικτατορία και τα παρελκόμενα, η αφοσίωση στη Δύση, κληροδότημα του Εμφυλίου. Η Αριστερά την υπονόμευε. Η σημερινή «Ακροδεξιά» συμπλέει με την Αριστερά. Αντιμετωπίζει με την ίδια δυσπιστία [κι εχθρότητα, προσθέτω] τη Δύση. Το φιλορωσικό κόμμα είναι πάντα ζωντανό. Εξ ου και η ιδεολογική ασυλία την οποία απολαμβάνει το ΚΚΕ.
Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον πατριωτισμό και τον Εθνικισμό. Τον γράφω με κεφαλαίο το έψιλον διότι ο Εθνικισμός είναι ιδεολογία. Είναι η άποψη ότι το Εθνος σου είναι ανώτερο από όλα τα άλλα έθνη. Ο πατριωτισμός είναι η αγάπη για την πατρίδα. Από τον μικρό υπέροχο κόλπο στην Πελοπόννησο έως τη γλώσσα και τους ήρωες των οποίων τις προτομές βλέπω κάθε μέρα στο Πεδίον του Αρεως. Η Ακροδεξιά τοποθετείται πάντα στην πλευρά του Εθνικισμού. Επί χούντας ο εθνικισμός όριζε την προσήλωση στις δυτικές αξίες και επιταγές. Σήμερα ο ελληνικός εθνικισμός είναι αντιδυτικός. Οπως και ο ευρωπαϊκός. Ακροδεξιά και Ακροαριστερά συγκλίνουν στην απόρριψη της ευρωπαϊκής πολιτικής –ο Θεός να την κάνει πολιτική– απέναντι στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον πόλεμο του Ισραήλ κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας.
Μιλάμε για τη δεξιά της δεξιάς. Ευπρεπέστερο από την Ακροδεξιά. Τι έχει να προτείνει στη χώρα, όποιος κι αν την εκπροσωπεί; Αναρωτιέμαι. Μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση; Ελάτε τώρα. Αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής; Προς ποια κατεύθυνση; Επιθετική πολιτική απέναντι στην Τουρκία; Είδαμε και πάθαμε να την ηρεμήσουμε στο Αιγαίο. Αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής; Χρειάζονται διορθώσεις, δεν έχω αντίρρηση. Αλλαγή στην πολιτική της δημόσιας ασφάλειας; Παρομοίως. Για την οικονομία δεν έχω τίποτε να πω διότι πιστεύω ότι ούτε αυτοί έχουν κάτι να πουν. Ε ναι, η κυβέρνηση αν δεν θέλει να αφήσει χώρο στα δεξιά της οφείλει να ρίξει το βάρος της στη δημόσια ασφάλεια.
Η Ακροδεξιά είναι ο νέος μύθος της δυτικής δημοκρατίας. Δεν είναι παραμύθι. Εχει την ισχύ του μύθου. Μια αφήγηση που μπορεί να επηρεάσει την πραγματικότητα. Δεν αντιμετωπίζεται με εξορκισμούς. Απαιτείται, πριν απ’ όλα, η περιγραφή της σημερινής μορφής της.
