«Αντιεξουσιαστές», «αναρχικοί». Θα μου πείτε, πρέπει να τους αποδώσεις μια ταυτότητα για να μπορέσεις να τους προσδιορίσεις. Και επιλέγεις την ταυτότητα που αποδίδουν οι ίδιοι στον εαυτό τους. Αυτή που βολεύει τον ναρκισσισμό τους. Δεν είναι λίγο πράγμα να αισθάνεσαι παιδί του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν. Είσαι το κάτι άλλο, παιδί μου. Θέλεις να ανατρέψεις την κοινωνία, η οποία σε έχει αρκούντως κανακέψει και κακομάθει; Οχι βέβαια. Δεν θέλεις να χάσεις τα οικογενειακά προνόμια, τη δυνατότητα να φύγεις από την κατάληψη του Πολυτεχνείου για να περάσεις ένα διημεράκι στην πατρική μεζονέτα για ένα ντους και ένα φαγητό της προκοπής. Το φρόνημα δεν υποστέλλεται, ο αγώνας δεν αναστέλλεται, αλλά είμαστε και άνθρωποι, βρε παιδί μου. Πάντα αναρωτιόμουν πώς ζουν όλοι αυτοί που ξημεροβραδιάζονται στις καταλήψεις. Πού βρίσκουν τα χρήματα για να φάνε και να αγοράσουν μπίρες για να φτιάξουν τις μολότοφ. Οταν σπουδάζεις στο Βερολίνο, όπως οι λεβέντες που διαμαρτυρήθηκαν προχθές μπροστά στο ελληνικό προξενείο, σίγουρα δεν είσαι άπορος. Ούτε φτωχόπαιδο που κυνηγάει το μεροκάματο. Αυτό δεν σε εμποδίζει να είσαι αλληλέγγυος με τους επίδοξους δολοφόνους που τινάχτηκαν στον αέρα στους Αμπελοκήπους. Και αυτοί που έκαψαν την πρυτανεία στην Πολυτεχνειούπολη; Δεν τους ενδιαφέρει η περιουσία των υπολοίπων φοιτητών. Αυτοί δεν την έχουν ανάγκη. Εχουν τον τρόπο τους, που λένε. Το 2008 δεν έκαιγαν τα αυτοκίνητα του μπαμπά και της μαμάς στα ευγενή προάστια. Εκαιγαν τις περιουσίες των ταλαίπωρων στο κέντρο.
Η ένστασή μου με τον χαρακτηρισμό «αντιεξουσιαστές» είναι ότι δίνει πολιτικό πρόσημο σε ομάδες που δεν έχουν σχέση με την πολιτική. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κάνουν φασαρία και να ξεχωρίσουν. Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε οικογένειες που τους έπεισαν πως είναι ξεχωριστοί. Το μίσος που τρέφουν για τους αστυνομικούς οφείλεται στην περιφρόνηση του αστόπαιδου απέναντι στον χαμηλόμισθο. Αυτός είναι «γουρούνι», ενώ όσοι προσπαθούν να τον κάψουν με μολότοφ είναι οι γαλαζοαίματοι της κοινωνίας. Τα ξέρουν όλα, οπότε δεν χρειάζεται να κοπιάσουν για να μάθουν κάτι. Ολο αυτό είναι το σύμπτωμα μιας κοινωνικής ασθένειας, η οποία περνάει από γενιά σε γενιά, δεκαετίες τώρα. Κι ενώ όσοι πολιτικοί προσπάθησαν να τους αγκαλιάσουν περιθωριοποιήθηκαν, αυτοί εξακολουθούν να ξεφυτρώνουν στον βάλτο της κοινωνικής αδράνειας.
Δύο φύλακες προστάτευαν την Πολυτεχνειούπολη από τις επιθέσεις των εμπρηστών. Και τι να κάνουν οι άνθρωποι; Αυτό δείχνει την αδράνεια, αν όχι την αδιαφορία, των πρυτανικών αρχών για την προστασία της δημόσιας περιουσίας. Η ίδια αδράνεια που καθηλώνει τα κοινωνικά αντανακλαστικά. Αυτά που θα έπρεπε να ενεργοποιηθούν για να απαξιώσουν ηθικά και να απομονώσουν κοινωνικά τους ψυχασθενείς εμπρηστές.
