Ο ΑΑ παίρνει μια πρόταση ενός υπουργού και ξαμολύεται σε φιλοσοφικά φληναφήματα για να δείξει τη δική του ανωτερότητα.
Συνεχίζω με το θέμα της «Ποδιάς», που όμως, όπως καταλαβαίνετε, είναι θέμα σχολικής πειθαρχίας και γενικότερα ανατροφής κι εκπαίδευσης παιδιών. Αυτήν τη φορά κοιτάμε άρθρο του Άρη Αλεξανδρή με θέμα τη σχολική τιμωρία και το «χαστούκι του δασκάλου», το οποίο ο δημοσιογράφος, όπως ο Στέντωρ στο Ε1977 με την ποδιά, χρησιμοποιεί ως αφορμή για να μας δώσει τις δικές του μεταμοντέρνες, σουπερ-σύγχρονες, «μη-ξεπερασμένες» αντιλήψεις για το ακανθώδες θέμα αγωγής παιδιών.
Μόνο που δεν μας δίνει τίποτα θετικό ή ουσιαστικό – πέρα από την επικριτική του και αυθαίρετη ανάπτυξη μιας φράσης ενός υπουργού. Διαβάστε προσεκτικά.
Το χαστούκι του δασκάλου
3′ 0″ χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο
Άρης Αλεξανδρής, Καθημερινή, 06.10.2024
«Αν ο πατέρας μου μάθαινε ότι ο δάσκαλος μου ‘ριξε κάνα χαστούκι, ο πατέρας μου μού ‘ριχνε άλλα δέκα γιατί μου έλεγε “για να σε δείρει ο δάσκαλος κάτι κακό έκανες”». Αυτά τα λόγια δεν τα εκστόμισε κάποιος χαρακτήρας του Λάμπρου Κωνσταντάρα σε ταινία της δεκαετίας του ’60. Πρόκειται για δήλωση του εν ενεργεία υπουργού Δικαιοσύνης. Με αυτή τη γραφική αναδρομή στο προσωπικό του παρελθόν επέλεξε ο Γιώργος Φλωρίδης να τοποθετηθεί ως νομικός και μέλος της κυβέρνησης στο θέμα των αλλεπάλληλων περιστατικών βίας ανηλίκων το 2024. Η θέση του υπουργού, έμπλεη παρωχημένων στερεοτύπων και ψυχολογικών τραυμάτων μεταβολισμένων ως σοφών διδαχών, δεν είναι πρωτότυπη. Απηχεί την απαρχαιωμένη, αλλά συνηθισμένη αντίληψη που απαντάει κυρίως σε συντηρητικούς κύκλους ηλικιωμένων ανθρώπων, πως για κάθε ηθική στρέβλωση φταίει τάχα το χαστούκι που δεν δόθηκε εγκαίρως στον ηθικά στρεβλωμένο. Από το μυαλό του υπουργού δεν πέρασε ούτε η πιο στοιχειώδης υπόθεση πριν κοινοποιήσει το διδακτικό του παράδειγμα: ίσως και να μην είναι ιδιαίτερα σοφό να αναλύουμε τη βία με όρους που αντί να την απορρίπτουν, τη δικαιώνουν· ίσως ό,τι ορίζουμε ως παθογένεια των άλλων, ειδικά των ανηλίκων, να είναι κάτι που με το παράδειγμά μας ενισχύουμε και διαιωνίζουμε. Ισως. (….)
Η εικόνα του μαθητή που υποτάσσεται στη θέληση του δασκάλου υπό τον φόβο της σωματικής βίας δεν παραπέμπει στην πειθαρχία ως αρετή, αλλά στην πειθάρχηση ως καταναγκασμό. Αλήθεια, φαντάζεται ο υπουργός ότι αυτό που λείπει σήμερα από τη σχέση του σχολείου με τους μαθητές είναι μερικά χαστούκια; Είναι αυτά ένας δόκιμος τρόπος κατάκτησης σεβασμού; Τότε γιατί μας προβληματίζει η νεανική βία; Σεβασμό επιχειρούν να εμπνεύσουν και οι νέοι που πλακώνουν στο ξύλο άλλους νέους.
Η πειθαρχία, η επίγνωση και η ανάληψη της ευθύνης, η αναγνώριση της αυθεντίας και η σοβαρότητα δεν είναι ξεπερασμένες έννοιες. Η ιδέα όμως ότι οι ανήλικοι μπορούν να τις αφομοιώσουν μόνο ή κυρίως διά της βίας είναι όντως ξεπερασμένη, αλλά και νοσηρή…….Οι κουβέντες λοιπόν που εξαντλούνται στο χρέος των δασκάλων είναι οι εύκολες κουβέντες που αφήνουν απ’ έξω έναν ολόκληρο κόσμο δυσκολίας: αυτόν που κρύβεται επιμελώς πίσω από τα σεβάσμια οικογενειακά τείχη και την πολιτικά νομιμοποιημένη περιφρόνηση του νόμου. Μέχρι το κράτος να αποκτήσει το θάρρος να ρυθμίσει τα τελευταία, οι σπαραξικάρδιες τηλεοπτικές εξομολογήσεις υπουργών περισσεύουν.
Με μυαλό τυλιγμένο στα δικά του μεταμοντέρνα στερεότυπα περί ατιμωρησίας των νεαρών, που είναι κακομαθημένοι, ετσιθελικοί εγωιστές και συχνά σαδιστικά όντα, ο ΑΑ παίρνει μια πρόταση ενός υπουργού και ξαμολύεται σε φιλοσοφικά φληναφήματα για να δείξει τη δική του ανωτερότητα. Το χαστούκι εδώ είναι σύμβολο τιμωρίας.
Η τιμωρία είναι «παρωχημένο στερεότυπο» συνοδευτικό «ψυχολογικών τραυμάτων» – εκ μέρους του υπουργού και των ομοίων του – ενώ ο ΑΑ ανήκει στους σύγχρονους καλά καταρτισμένους ανθρωπιστές κι επιστήμονες που προσεγγίζουν το θέμα με λόγο και στοργική κατανόηση.
Μα ο υπουργός, είμαι σίγουρος, δεν υπονοούσε, όπως το παρουσιάζει ο δήθεν λογικός στοχαστής ΑΑ, πως με ένα χαστούκι ο νεαρός απείθαρχος παραβάτης θα νουθετηθεί. Η πρόταση του υπουργού μου φαίνεται υπερβολή, επιτρεπτή στην όποια επικοινωνία, για να τονίσει το σημείο που απουσιάζει σήμερα από την ανατροφή και την παιδεία – την (αυστηρή) τιμωρία, κάποτε με τον βούρδουλα, του αμετανόητου παραβάτη.
Η λογική του ΑΑ είναι γεμάτη μαύρες τρύπες. Απαξιώνει τους «ηλικιωμένους συντηρητικούς» διότι αυτοί μόνο έχουν απηρχαιωμένες ιδέες περί σωματικής τιμωρίας.
Όσοι ανήλικοι νταήδες ξυλοκοπούν άλλους «επιχειρούν να εμπνεύσουν σεβασμό»!!! Αν είναι δυνατόν να κάνουμε τέτοιες στρεβλές απλουστεύσεις….
Μπορεί να είναι παρωχημένη ιδέα, μα πάντα παντού οι πιο γνωστικοί συμβουλεύουν στοργή, ευγένεια και κατανόηση αρχικά για ελεύθερη ανάπτυξη και τιμωρία, με βία, όπου ο/η νεαρός/ρή είναι ανεπίδεκτος/κτη.
Σήμερα η τιμωρία έχει καταργηθεί λόγω ψευτο-ανθρωπισμού….
