1. Υπάρχει η αισχρότητα και αχρειότητα της Δεξιάς που εξαπέλυσε την απίστευτη φρίκη των αναίσχυντων διώξεων, βασανιστηρίων κι εκτελέσεων ενώ, από την άλλη, έδινε προνόμια σε ανθέλληνες συνεργάτες των κατακτητών που ξεδιάντροπα πρόδιναν τους συμπατριώτες τους.
Πολλοί από τους “δωσίλογους” και “ταγματασφαλίτες”, από την άλλη, δεν ήταν, όπως γενικά πιστεύεται λόγω παρατεταμένης προπαγάνδας, ούτε προδότες του έθνους ούτε κακοποιοί!
Ούτε είναι καθόλου ορθό να μεμφόμαστε όλη τη δύναμη των κρατικών οργάνων καταστολής – τους στρατιώτες, αστυνομικούς και δεσμοφύλακες. Αυτές οι δυνάμεις είναι απαραίτητες σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία.
Στηλιτεύω τη γενική πολιτική με την οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν τους κομμουνιστές: ήταν αισχρή και απάνθρωπη, βάρβαρη και βλακωδέστατη! Δεν εξαλείφεις με καταπίεση, διώξεις, βασανισμό κι εκτελέσεις μια παλαβή και παράλογη ιδεολογία.
2. Οι κομμουνιστές του ΕΛΑΣ και του ΟΠΛΑ που από το 1942 θανάτωναν αμάχους, όπως ορισμένους τσιφλικάδες, κρατικούς αξιωματούχους και αντιφρονούντες “μενσεβίκους, τροτσκιστές” και άλλους, καλώς εκτελέστηκαν, μα και οι πρωτεργάτες της καθαρά επαναστατικής δράσης που ήθελαν να εγκαθιδρύσουν μια Σοβιετία όπως η μεταπολεμική Αλβανία, Βουλγαρία κλπ, καλώς εκτελέστηκαν ή θα έπρεπε να εκτελεστούν – χωρίς τις διώξεις και τα βασανιστήρια. Υπήρχε μια κυβέρνηση που αυτοεξορίστηκε με την εισβολή των ναζιστών και αυτή έπρεπε να είναι σεβαστή ως την απελευθέρωση της χώρας και τις νέες εκλογές.
Αν οι κομμουνιστές ήθελαν εξουσία και αλλαγή καθεστώτος όφειλαν να το δηλώνουν καθαρά (όχι να κρύβονται πίσω από βιτρίνες) και να προχωρήσουν με κοινοβουλευτικά μέσα με ταυτόχρονη πληροφόρηση του λαού για τον ακριβή σκοπό τους.
Αλλά όπως αποδείχθηκε περίτρανα, τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις και η ανόητη συμπεριφορά του μονάρχη, ουδόλως μείωσαν τον κομμουνισμό. Το αντίθετο – τον εξέθρεψαν!
3. Στο βιβλίο του Σ. Κούλογλου Μαρτυρίες για τον Εμφύλιο… Εστία 2005, κυριαρχεί ωραιοποίηση των καταστάσεων και ρομαντισμός.
Πρώτα είναι ο ηρωισμός και πατριωτισμός. Έξοχο παράδειγμα η Έλλη Παπά, της οποίας την αντιστασιακή δράση και κομμουνιστική αφοσίωση δεν αμφισβητώ. Γράφει: “Η γενιά της Κατοχής είναι η πιο σπουδαία μετά τη γενιά του ’21”. Αυτό δείχνει παρανόηση και ανειλικρίνεια. Δεν έχει πολλά σπουδαία πράγματα η γενιά του ’21, ή σπουδαιότερα από άλλες γενιές: τα ίδια ελαττώματα, μίση, αλαζονείες, διενέξεις, φιλοδοξίες και απληστία.
Ήταν, συνέχισε η Έλλη Παπά, “μια γενιά που είχε φτερά και περιφρονούσε τον κίνδυνο, που είχε πρόγραμμα, ιδέες για το πώς θα γίνει η Ελλάδα” (σ 191).
Ομολογεί όμως ότι πίστευε με μεγάλη αφέλεια πως αν ερχόντουσαν οι Εγγλέζοι να επιβάλουν το δικό τους, εμείς θα αντιστεκόμασταν, μα ούτως ή άλλως θα υπήρχαν στον βορρά “λαϊκές δημοκρατίες…, που δεν θα επιτρέψουν να γίνει τέτοιο πράγμα” (σ 192). Λαϊκές δημοκρατίες στα βόρεια δεν υπήρχαν το 1942, ούτε πριν το 1945 – και όταν εγκαταστάθηκαν, δεν ήταν προς αντιγραφή! Οπότε δεν είναι ειλικρινής!
4. Η κομμουνιστική επιμόρφωση είχε ως ιδανικά της, υποθέτω, για την μεταπολεμική κοινωνία αυτά που εκθέτει η Ζωζώ Νικηφορίδη (σ 364).
Είναι τρία βασικά για τα οποία παλεύουν οι άνθρωποι, γράφει : (α) Ειρήνη: “χωρίς ειρήνη δεν γίνεται τίποτα στον κόσμο”. Αυτό είναι σωστό, μα οι πολλές επιθυμίες μας αναπόφευκτα ωθούν σε σύγκρουση. Θα υπήρχε ειρήνη όχι λόγω κομμουνισμού, αλλά εσωτερικής γαλήνης. (β) Κοινωνική δικαιοσύνη. Και αυτή είναι μια εσωτερική ιδιότητα, μια συνεχής διάθεση να είμαστε αμερόληπτοι και να δίνουμε στον καθένα και στο καθετί αυτό που του αξίζει. Ο κομμουνισμός πουθενά δεν το έχει επιτύχει. (γ) Εθνική ανεξαρτησία, δηλαδή “στο κεφάλι μας αφέντες να μην έχουμε”. Όχι βέβαια σαν τις μεταγενέστερες “λαϊκές δημοκρατίες” που τις έσφιγγε στην αγκαλιά της τόσο ασφυκτικά η μαμά Σοβιετία.
Εδώ θα πρέπει όμως να προσθέσω και την “ανθρωπιά” που αναφέρουν πολλοί με την οποία θα συνδυάζεται ο σοσιαλισμός.
5. Πολλοί αναφέρονται στις ενδοκομματικές διενέξεις για αναρρίχηση στα ανώτερα κλιμάκια ή για προστασία του κεκτημένου αξιώματος ή για την ιδεολογία. Η θλιβερή, μακιαβελική εξόντωση του Πλουμπίδη, του Μάρκου Βαφειάδη, του Παρτσαλίδη, του Καραγιώργη και τόσων άλλων που κατηγορήθηκαν χαφιέδες, αντικομμουνιστές, πράκτορες ή συνεργάτες του ταξικού εχθρού κλπ, πώς γινόταν ανεκτή από σοβαρούς, ιδεολόγους που ήθελαν ανθρωπιά και δικαιοσύνη;
Δυστυχώς όπως τότε δεν ξεσηκώθηκαν κατά τέτοιων ραδιουργιών ενάντια σε καταξιωμένους συντρόφους τους, έτσι τώρα σιωπούν για δυο θέματα.
(α) Ναι, οι μοναρχοφασίστες όντως δεν τήρησαν τις συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας και Βάρκιζας για κάθαρση κι έντιμο κοινοβουλευτισμό – και γι’ αυτό πολλοί αριστεροί παραμένουν αιχμάλωτοι του αντι-δεξιού μίσους τους ακόμα και σήμερα. Μα και οι κομμουνιστές δεν τήρησαν τα συμφωνηθέντα. Εφύλαξαν τον καλύτερο οπλισμό τους και άφησαν τον κοινοβουλευτισμό ετοιμάζοντας δολίως τη βίαιη κατάκτηση της εξουσίας και την έκρηξη του αιματηρού Εμφυλίου.
(β) Οι κομμουνιστές άσκησαν άγρια βία σε άμαχους στην ύπαιθρο τόσο για ξεκαθάρισμα παλαιότερων λογαριασμών όσο και για στρατολόγηση ακόμα και νέων όπως παραδέχεται ο Ανταίος (σ 70-73). Το αποκορύφωμα ήταν το παιδομάζωμα, σίγουρα στους πρώτους μήνες του 1948.
Η αλήθεια, σύντροφοι, είναι η πρώτη ιδιότητα της ανθρωπιάς και θέλει αρετή και τόλμη. Όλα τα άλλα είναι σαπουνόφουσκες.
