1. Στη χαζοχαρούμενη χώρα των Ελλήνων Χριστιανών οι υπουργοί δεν λογοδοτούν παρά μόνο στον πρωθυπουργό, αν αυτός λειτουργεί, και ο πρωθυπουργός σε κανέναν.
Μπορεί να υπάρχουν διατάξεις στο Σύνταγμα, κανονισμοί στη Βουλή και νόμοι που να απαιτούν κάποια κόσμια συμπεριφορά και δράση για το συμφέρον του έθνους. Στην πράξη όλα αυτά αγνοούνται πλήρως.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αποπειράθηκε να (κατα)δικάσει τον «αείμνηστο» Ανδρέα Παπανδρέου, που κανονικά έπρεπε να πάει φυλακή και να υποστεί δήμευση της περιουσίας του για τα ψεύδη που πλάσαρε και τις οικονομικές ατασθαλίες του πασοκοποιημένου κράτους, μα ο πρώην πρωθυπουργός με όλη τη δημοκρατικότητά του ούτε που πάτησε στο δικαστήριο και φυσικά η υπόθεση έκλεισε χωρίς ουσιαστικά να έχει ανοίξει.
Δυστυχώς εισαγγελείς και δικαστές, εκτός από ελάχιστους, είναι όλοι τους κομματοικοποιημένοι και συμφεροντολόγοι μέχρι το μεδούλι.
2. Οι ΗΠΑ είναι μια ανεξάρτητη χώρα εδώ και 230 έτη. Σε αυτή την περίοδο κανένας Πρόεδρος δεν έχει δικαστεί και καθαιρεθεί. Ο Ρίτσαρντ Νίξον πρόλαβε και παραιτήθηκε μετά το Γουότεργκεϊτ. Πριν από τον Νίξον ο Άντριου Άνταμς και μετά τον Νίξον ο Μπιλ Κλίντον πέρασαν από εκδίκαση κι έφτασαν στα πρόθυρα καθαίρεσης, μα τελικά αθωώθηκαν. (Με την παράδοξη ηθικολογία των Αμερικανών το fellatio που διαπράχθηκε στο Οβάλ Γραφείο δεν θεωρήθηκε σεξουαλική πράξη.)
Αλλά πάντα υπάρχει «πρώτη φορά» (όπως και με το αναρχοαριστερό τσούρμο του κ. Τσίπρα στη χρεοκοπημένη Ελλάδα). Ήδη τα δικαστήρια στις ΗΠΑ ακύρωσαν τα διατάγματα του νυν Προέδρου Τραμπ με τα οποία απαγορευόταν η είσοδος στις ΗΠΑ μουσουλμάνων από ορισμένες χώρες. Είμαι βέβαιος πως αν ο Τραμπ παρεκτραπεί, θα καθαιρεθεί.
Η ίδια η καθαίρεση ενός Προέδρου στις ΗΠΑ δεν είναι, φυσικά, εύκολη. Πρέπει να πεισθούν και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, και η Γερουσία και η Βουλή των Αντιπροσώπων, πως ο Πρόεδρος πρόδωσε τη χώρα, πως δωροδοτηθηκε ή πως διέπραξε εγκλήματα ή παραπτώματα ή πλημμελήματα. Αλλά ο μηχανισμός υπάρχει στις ισορροπίες κι ελέγχους του συστήματος και τη δράση των δικαστών δείχνει πως αν ο Τραμπ ξεπεράσει κάποια όρια στις πολιτικές του ή παρουσιαστεί κάποιο σκάνδαλο με τις επιχειρήσεις του θα συρθεί αυτόνομα σε δίκη.
3. Στην Ελλάδα της δημοκρατίας και αμερόληπτης (για τους ανίσχυρους μόνο πολίτες) δικαιοσύνης, τέτοιοι κίνδυνοι δεν απειλούν πρωθυπουργούς και υπουργούς. Ακόμα και βουλευτές σπανιότατα διώκονται για προσωπικές, οικογενειακές ή επαγγελματικές ατασθαλίες. Η Βουλή σχεδόν πάντα προστατεύει τα μέλη της – με τον σαθρό κανονισμό της που τους χορηγεί ανάμεσα στα πολλά προνόμια και αυτό της ασυλίας.
Ο Σύριζα κληρονόμισε αυτήν την κατάσταση που εδραιώθηκε από δεξιές και σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Ως αντιπολίτευση βέβαια ορυόταν εναντίον του συστήματος κατηγορώντας την κυβέρνηση ως μαφία και ομερτά, μόνο για να επιδοθεί σε όμοιες και πολύ χειρότερες πρακτικές μόλις ανέλαβε την εξουσία.
4. Ο πρωθυπουργός είναι ένας σχιζοφρενής ψευτοεπαναστάτης, ψευτο-μαρξιστής με τεράστια ιδέα για τον (ανίκανο και ανεύθυνο) εαυτούλη του. Κανονικά θα έπρεπε να στείλει σε δίκη όλους τους πρωθυπουργούς και υπουργούς Οικονομικών από το 1980 και δώθε για το υπέρογκο χρέος της χώρας που συνιστά προδοσία του έθνους. Βέβαια, και ο ίδιος ως αντιπολίτευση ήταν μέγας συνένοχος αφού ψήφιζε εναντίον κάθε λογικής μεταρρύθμισης και κατέβαζε τα μπουλούκια των μπαχαλάκηδων και των συνδικάτων στους δρόμους ενθαρρύνοντας κάθε μορφή βίαιης δράσης.
Οι υπουργοί του δεν συντονίζονται ούτε με τον ίδιο ούτε μεταξύ τους πάσχοντας από το ίδιο σύνδρομο. Συμφωνούν φυσικά μόνο στο ότι πρέπει να παραμείνουν στην εξουσία. Γι’ αυτό ψηφίζουν τα πιο απίθανα αντι-αριστερά μέτρα!
Δυστυχώς ολόκληρη η τάξη των πολιτικάντηδων έχει εδώ και δεκαετίες σχηματίσει μιαν ευρύτερη ομερτά που διασφαλίζει – πέρα από λεκτικές μόνο επιθέσεις – την ασυλία και ατιμωρησία τους.
Δεν υπάρχουν έλεγχοι και δικλείδες στο σύστημα για αυτόματη, αυτόνομη επέμβαση της Δικαιοσύνης. Και αν υπάρχουν κάποιες θεσμικές διατάξεις, δεν υπάρχουν αξιωματούχοι με τσαγανό να τις εφαρμόσουν.
