Πάσχος Μανδραβέλης
Δεν πρέπει να είναι άσχετο το γεγονός της κατρακύλας του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας με τις συνεχείς «παρεμβάσεις» της μαχητικής νεολαίας που αφήνουν κάθε χρόνο αποκαΐδια στο κέντρο των πόλεων. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του διεθνούς προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment) του ΟΟΣΑ (το οποίο «μετράει την ικανότητα 15χρονων μαθητών να εφαρμόζουν γνώσεις και κυρίως δεξιότητες στις Φυσικές Επιστήμες, στα Μαθηματικά και στην Κατανόηση Κειμένου ώστε να είναι σε θέση να συμμετέχουν ενεργά στη σύγχρονη κοινωνία») η Ελλάδα από το 2000, όταν έγινε ο πρώτος διαγωνισμός PISA, έως σήμερα, είναι κάτω από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ. Και στα τρία πεδία δεξιοτήτων…
Αυτή η κατρακύλα –σε ό,τι αφορά την κατανόηση βασικών εννοιών– πιθανώς να εξηγεί και την έκταση αυτού που ονομάζεται «νεολαιίστικο ξέσπασμα του 2008». Κι αυτό, διότι δεν ήταν αναγκαίες όλες εκείνες οι καταστροφές, λόγω του απεχθούς φόνου ενός νέου. Θα ήταν κατανοητή η οργή εάν ο δράστης δεν είχε συλληφθεί και δεν είχε παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη για να τιμωρηθεί. Αλλά η Δημοκρατία λειτούργησε και κάθε κατεργάρης κάθισε στον πάγκο του. Προς τι λοιπόν τόσες καταστροφές και τόσοι εμπρησμοί;
Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι το φονικό θόλωσε το μυαλό των παιδιών το 2008, προς τι ο «εορτασμός» της επετείου κάθε χρόνο να συνοδεύεται και πάλι με φωτιές και καταστροφές; Αναφέρουμε τη λέξη «εορτασμός» διότι αυτό που επαναλαμβάνεται από το 2008 μέχρι προχθές δεν γίνεται στη «μνήμη του Αλέξη». Στα μνημόσυνα δεν υπάρχουν φωτιές και καταστροφές. Στις 6 Δεκεμβρίου κάθε χρόνου, κάποιοι δεν εκφράζουν τη θλίψη τους για την απώλεια ενός παιδιού. Αντιθέτως, γιορτάζουν! Οι πορείες γίνονται για να επαναληφθούν τα προηγούμενα κατορθώματά τους, δηλαδή η καταστροφή του κέντρου της Αθήνας εκείνες τις δύσκολες μέρες. Και το γιορτάζουν με τον ίδιο τρόπο που μαύρισαν τις πόλεις την επομένη του φονικού: με μολότοφ, με θραύση υαλοπινάκων, με αψιμαχίες στους δρόμους.
Ας μην αυταπατώμεθα. Αυτή η μέρα δεν είναι του Αλέξη· ουδείς θρηνεί στους δρόμους έναν άδικο χαμό. Ευκαιρία είναι για κάποιους να ξεδώσουν χουλιγκανικώς και να στρατολογήσουν –αν το καταφέρουν– κάποια χαζά στο «επαναστατικό» τους πρόταγμα. Κάποιοι επαγγελματίες σκυλεύουν τη μνήμη ενός παιδιού για να καλλιεργήσουν την οργή. Δεν αποτελεί είδηση λοιπόν ότι και φέτος, για όγδοη φορά, κάποια καλόπαιδα μαζεύτηκαν το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου στο γνωστό θεματικό πάρκο ψυχαγωγίας που θα μπορούσε να λέγεται Exarchialand. Εκεί μπορούν ατιμώρητοι να καίνε αυτοκίνητα, να πετούν πέτρες σε αστυνομικούς και περαστικούς, γενικώς να κάνουν ό,τι θέλουν και λογαριασμό να μη δίνουν.
Τώρα μάλιστα που το κόμμα το οποίο ήταν χορηγός επικοινωνίας κάθε χουλιγκανικής εκτροπής έγινε κυβέρνηση και ο υπουργός της Ν.Δ., ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την τάξη τον Δεκέμβριο του 2008, τιμήθηκε με το ανώτατο αξίωμα της χώρας ακριβώς επειδή έμεινε άπραγος ενώ καιγόταν η Αθήνα, η ανοχή είναι απεριόριστη. Δόγμα της κυβέρνησης είναι εκείνο του καραγκιόζη. «Πού θα πάει; Θα χτυπήσουν, θα χτυπήσουν, θα ιδρώσουν, θα κρυώσουν και θα τρέξουν στη μαμά τους για ζακέτα. Αντε και του χρόνου…».
Πηγή: Καθημερινή
