του Γιώργου Μαλούχου
Ανάμεσα σε όλα όσα περιλαμβάνονται στις «προτάσεις» του υπουργείου Παιδείας για τον υποτιθέμενο «διάλογο» για το σχολείο υπάρχουν διαφόρων ειδών αποφάσεις της κυβέρνησης που δείχνουν τον προσανατολισμό της στο εκπαιδευτικό ζήτημα. Δύο όμως κατηγορίες κατευθύνσεων είναι εκείνες που ξεχωρίζουν – και ξεχωρίζουν αρνητικά:
Η πρώτη είναι οι αποφάσεις ιδεοληψίας: παρελάσεις, προσευχή κοκ. Η κυβέρνηση των δύο σκληρών μνημονίων, αυτή που αναμένεται να ζητήσει ακόμα και επιστροφή καταβληθέντων επιδομάτων από ανίσχυρα οικονομικά στρώματα και που έχει εκχωρήσει τη χώρα για τον επόμενο… αιώνα, δείχνει το πόσο «αριστερή» είναι με αυτές τις εξυπνάδες, τις ιδεοληψίες του ξεφτισμένου ταγαριού του ΄70…
Το πραγματικό όμως έγκλημα με το ταγάρι γίνεται αλλού: συντελείται με την απόφαση για τη μείωση της ύλης διδασκαλίας στα σχολεία.
Με αυτή την απόφαση, το κόστος της οποίας θα κληθούν να πληρώσουν μακροχρόνια οι μαθητές, το δήθεν «προοδευτικό» υπουργείο Παιδείας ετοιμάζεται να καταφέρει το αποφασιστικό και μοιραίο πλήγμα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα ήδη γονατισμένο.
Τα παιδιά που βρίσκονται σήμερα στις τάξεις του σχολείου θα βγουν σε έναν κόσμο όπου ο ανταγωνισμός θα είναι παγκόσμιος και σκληρότερος από ποτέ.
Το μόνο όπλο που διαθέτουν στα χέρια τους για να επιβιώσουν σε αυτόν τον κόσμο, όσα τουλάχιστον δεν έχουν πίσω τους περιουσίες όπως η ελίτ της ελληνικής κυβερνώσας «αριστεράς», είναι η εκπαίδευσή τους, η παιδεία που θα έχουν κατακτήσει.
Οι απαιτήσεις είναι τεράστιες και ποσοτικά και ποιοτικά. Σε όλα τα μεγάλα εκπαιδευτικά συστήματα του κόσμου, σε Δύση και Ανατολή, οι μαθητές σήμερα γονατίζουν από την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουν για να βγουν σε αυτόν τον διεθνή, πλέον, στίβο, όσο το δυνατόν πιο προετοιμασμένοι.
Και ξαφνικά, έρχεται η ελληνική κυβέρνηση και αποφασίζει τη μείωση της ύλης διδασκαλίας. Κόντρα σε κάθε λογική, σε κάθε μέλλον.
Ο Φίλης επιδίδεται στην χείριστη μορφή λαικισμού, λέει στα παιδιά ότι… κουράζονται! Και αναλαμβάνει να τα… ξεκουράσει.
Δεν τους λέει ότι τους σκάβει για πάντα το λάκο.
Αλλά γιατί να τους το πει;
Εδώ θα είναι όταν, κάποτε, πολύ αργά για τα ίδια, θα το κατανοήσουν;…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
