Πριν πολλά χρόνια απορούσα γιατί οι πάμπλουτες αραβικές χώρες, Σαουδαραβία, τα Εμιράτα κλπ, δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό για να ανακουφίσουν τους εκδιωχθέντες Παλαιστίνιους. Το θέμα της εγκαθίδρυσης του Ισραήλ είναι πια εκτός συζητήσεως: αυτό το κράτος υπάρχει και δεν μετακινείται με τίποτα – εκτός από τις ανώτερες φυσικές δυνάμεις.
Αλλά γιατί οι Άραβες δεν έδειξαν καμιά πραγματική συμπόνια δεχόμενοι στα εδάφη τους τους ταλαιπωρημένους Παλαιστίνιους – παρά μόνο ως χαμηλόμισθους εργάτες και μερικούς ευνοημένους υπότροφους; Προφανώς για πολιτικούς λόγους. Όχι μόνο κατά του Ισραήλ, που στο κάτω κάτω είχε κάποιο ιστορικό δικαίωμα στην περιοχή και σίγουρα για τον ανθρωπιστικό λόγο ότι έπρεπε κάπου να φτιάξουν οι Εβραίοι ένα κράτος μετά τη γενεκτονία που επέβαλαν οι Ναζίδες.
Παρόμοιο φαινόμενο βλέπουμε σήμερα. Εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι μουσουλμάνοι από Συρία, Πακιστάν, Μπανγκλαντές, Αφγανιστάν κλπ εισρέουν στην Ευρώπη, όχι όμως στις εύπορες μουσουλμανικές χώρες. Γιατί;
Στις δεκαετίες 1950 και 1960 η Αραβο-Ισραηλινή διένεξη δεν ήταν αμιγώς θέμα των δυο εθνοτήτων, Πολύ σπουδαίο ρόλο έπαιζε και η αντιπαλότητα μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετίας. Και οι Άραβες στην πλειοψηφία τους συντάχθηκαν με τους κομμουνιστές, μισώντας τους Δυτικούς που όντως τους είχαν καταδυναστεύσει στο πρόσφατο παρελθόν (ξεχνώντας πως οι μουσουλμάνοι Μούροι Άραβες είχαν κατακτήσει την χριστιανική Βόρεια Αφρική και Ισπανία, και αργότερα η Οθωμανική Αυτοκρατορία και μετά οι Νεότουρκοι είχαν καταδυναστεύσει τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή) και πιστεύοντας πως οι Σοβιετικοί θα ήταν καλύτεροι!
Αυτές οι σκέψεις εγέρθηκαν όταν διάβασα ένα άρθρο του Α. Ανδριανόπουλου, 17/11/15. Επειδή είναι κάπως μακροσκελές θα το αναρτήσουμε σε δυο μέρη:
Από μια τριχιά κρέμεται η επιβίωση της Δύσης
του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Για τις ανάγκες του νέου μου βιβλίου για το Αζερμπαιτζάν [γράφει ο κ Α. Ανδριανόπουλος] , συνομίλησα προ καιρού με ένα μετριοπαθή αλλά πιστό μουσουλμάνο της κοινότητας του Αμπού Μπεκρ, στο Μπακού, που δεν μάσησε τα λόγια του:
«Εδώ στο Αζερμπαϊτζάν έχουμε εξασφαλίσει μια πραγματική όαση μετριοπαθειας και ηρεμίας. Τα πράγματα όμως δεν είναι παντου και για πάντα έτσι. Εσείς στη Δύση» μου σημείωσε με έμφαση, «κρίνετε τα πράγματα μέσα από τις δικές σας θρησκευτικές και πολιτιστικές αξίες και αντιλήψεις. Γι’ αυτό και συνήθως δεν καταλαβαίνετε τι ακριβώς συμβαίνει».
«Μα αντιδρούμε με ανθρωπισμό και με στήριγμα την ανοχή» του αντέτεινα.
«Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα σας» αποκρίθηκε. «Οι μουσουλμάνοι στη Δύση δεν ενσωματώνονται στον δικό σας τρόπο ζωής και στις δικές σας αξίες και αρχές. Κι αντιδρούν με τον δικό τους τρόπο, διατηρώντας άσβεστες και τις αντιλήψεις άλλα και το μίσος που τους πλημμυρίζει. Εσείς σκέφτεστε ανθρωπισμό, λχ με τους πρόσφυγες, κι εισπράττετε τρομοκρατική βαρβαρότητα και φόνους. Απλά και μόνο επειδή είσαστε Δυτικοί και όχι μουσουλμάνοι. Οφείλετε να κατανοήσετε κάποιες θεμελιώδεις ισλαμικές αρχές. Που δεν μπορεί να τις απεκδυθεί κανένας αφοσιωμένος στις παραδόσεις μουσουλμάνος, όπου κι αν βρίσκεται. Λ.χ. η αρχή της «μετακίνησης» (χαιζίρια). Σύμφωνα με το Κοράνι και πολλά «χαντίντ» (πράξεις κι ερμηνείας των εφαρμογής των κανόνων) αποτελεί ιερή υποχρέωση για κάθε πιστό η μετεγκατάσταση σε κομμάτια γης που δεν είναι, καθ’ όλον η εν μέρει, ελεγχόμενα από το Ισλάμ. Με βάση τις εντολές της «ντα’ ουα», που αποτελούν ένα είδος ισλαμικής επιταγής , όλοι αυτοί οφείλουν να εργασθούν για την διάδοση του μηνύματος του Ισλάμ και την εγκαθίδρυση ενός ισλαμικού κράτους».
«Εννοείς δηλαδή πως η ροή μεταναστών η προσφύγων γίνεται βάσει σχεδίου για την εσωτερική υπονόμευση των δυτικο- χριστιανικών χωρών;»
«Αυτό που λέω είναι πως, ανεξαρτήτως προθέσεων, οι γραφές καθοδηγούν τον πιστό μουσουλμάνο σε τέτοια συμπεριφορά. Όλοι οφείλουν, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, να ενταχθούν, αυτοί και ο κόσμος στον οποίο ζουν, στο ‘Νταρ αλ Ισλαμ’ – στον κόσμο δηλ. του Θεού. Ενόσω εσείς επιμένετε και ομιλείτε για ανθρωπισμό, υποδοχή προσφύγων με τρόπο ανοικτό και με στόχο την ομαλή αφομοίωση, αυτοί θα συνεχίσουν να δουλεύουν για την σταδιακή επιβολή της Σαρία (ισλαμικού νόμου) και την καθυπόταξη των καφίρων (άπιστων). Σε εποχές εντάσεων μάλιστα αυτός ο στόχος μπορεί να πάρει την μορφή τρομοκρατικών κινήσεων και ένοπλων συγκρούσεων. Όλος ο κόσμος αποτελεί δυνάμει προέκταση της εξουσίας του Ισλάμ. Η τζιχάντ (ο αγώνας) για την επιβολή του μπορεί να πάρει (καί να νομιμοποιείται γι’ αυτό) κάθε μορφή».
Δυστυχώς η Δύση έχει τα μάτια κλειστά. Αντιδρώντας με την λογική και τον φιλελεύθερό της ανθρωπισμό υπογράφει την θανατική της καταδίκη. Οι φρικαλεότητες στο Παρίσι δεν αποτελούν παρά το ξεκίνημα μιάς σειράς τέτοιων αποτρόπαιων πράξεων. Εκκολάπτουμε μόνοι μας το φίδι που ετοιμάζεται να μας θανατώσει. Θα συνιστούσα δύο εντυπωσιακά (Γαλλικά αλλά μεταφρασμένα στα ελληνικά) βιβλία. Τον «Γερμανό Μουζαχεντίν» και την «Υποταγή» που περιγράφουν γλαφυρότατα όσα συμβαίνουν στις δυτικές ισλαμοκρατούμενες γειτονιές. Και προδιαγράφουν μάλλον έντονα ανησυχητικές προοπτικές.
