Κάποιος Danny Leroi της Σχολής της Οξφόρδης (που τώρα διαμένει στο Άμστερνταμ) ανάρτησε αρχές Απριλίου 2021 δύο άρθρα στο Διαδίκτυο για το πως να γίνει κάποιος/κάποια νοητικά δυνατός/δυνατή. Τα άρθρα έχουν αρκετό ενδιαφέρον κι έτσι τα μετάφρασα συμπτύσσοντάς τα.
«Πρέπει να αποκτήσεις αδιαφορία για τα συναισθήματά σου. Αυτός είναι ο δρόμος προς την επιτυχία. Είναι μία νοητική ενέργεια που αναβρύζει όταν οι ψυχολογικές μας ανάγκες ικανοποιούνται, δηλ. αυτονομία, ικανότητα στη διεκπεραίωση αποφάσεων και συσχετισμός με άλλους.
Για παράδειγμα το βράδυ πριν κοιμηθείς αποφασίζεις πως θα σηκωθείς μόλις ξυπνήσεις το πρωί και, νωρίς, θα πας για λίγο ανάλαφρο τρέξιμο. Όχι μόνο αύριο. Κάθε πρωί!
Μα το πρωί, ο καιρός είναι βροχερός, νιώθεις απειλή από το κρύο και ο νους λέει πως το σώμα προτιμά να μείνει στο κρεβάτι. Είναι πρωτόγονα συναισθήματα που προτιμούν τη θαλπωρή του κρεβατιού και την εξοικονόμηση ενέργειας. Είναι ένα καλά δοκιμασμένο σύστημα.
Πρέπει να το αγνοήσεις και να υιοθετήσεις την απόφασή σου για ένα νέο ξεκίνημα της μέρας. Θα είναι δύσκολο, φυσικά. Μα αν σήμερα, τώρα, ξεπεράσεις τη διάθεση συνήθειας, θα είναι πιο εύκολο αύριο. Έτσι σηκώνεσαι κι εκτελείς την απόφασή σου.
Την επόμενη μέρα θα είναι πιο εύκολο και όσο πιο τακτικά το κάνεις τόσο πιο εύκολο θα γίνεται.
Είναι ζήτημα αυτοπειθαρχίας.
Η λέξη πειθαρχία ξεσηκώνει αντιδράσεις στον νου, επαναστατικά συναισθήματα, ενάντια σε κάτι που ο νους, προσκολλημένος στο χουζούρεμα και τη βολή του σώματος, θεωρεί περιττή ταλαιπωρία. Στον διάολο η πειθαρχία, λέει σιωπηλά μα έντονα!
Μα αν μετά από τρεις ή τέσσερις φορές διαδοχικά, την πέμπτη αρνείται αποφασιστικά, τελεσίδικα, τι κάνεις; Σκέφτεσαι ξανά την απόφαση που πήρες και την επίτευξη της εκγύμνασης με την κατοπινή ικανοποίηση που θα έχεις και σωματικά και νοητικά, και συνεχίζεις!
Ο νους, ή εκείνο το μέρος που απεχθάνεται την πειθαρχία, θα σου πει πως μπορείς να αντικαταστήσεις την εκγύμναση με ειδικά ροφήματα και ειδική δίαιτα.
Αν το δεχτείς αυτό, την πάτησες την πεπονόφλουδα. Διότι και αυτή η δίαιτα απαιτεί «πειθαρχία». Και μετά την τρίτη μέρα, ο νους και η συνήθειά του θα ψάχνει για νέα δικαιολογία.
Η πειθαρχία δεν ισχύει μόνο για τζόκινγκ (και άλλη σωματική εκγύμναση). Ισχύει για καλές σχέσεις, για δουλειά και καριέρα, για μελέτη, για ευρύτερη υγιεινή διαβίωση.
Για να εφαρμοστεί επί μακρόν η πειθαρχία χρειάζεται πίστη στον εαυτό μας, στις δυνάμεις μας.
Θα δούμε πως αυτό είναι βατό για κάποιο διάστημα. Μετά όμως η συναισθηματική αντίδραση γίνεται έντονη και τα παρατάμε. Γι’ αυτό από την αρχαιότητα οι άνθρωποι ανακάλυψαν πως χρειάζονταν ειδική βοήθεια…»
Ο Leroi θίγει ένα πολύ σοβαρό θέμα – την αδύναμη βούλησή μας να πειθαρχήσουμε για μεγάλο διάστημα σε μια σωστή απόφαση που εμείς οι ίδιοι παίρνουμε μα εγκαταλείπουμε. Τι είδους βοήθεια χρειάζεται δεν λέει, μα από την πείρα μου υποθέτω υπονοεί μια Σχολή ή έναν δάσκαλο.
