του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Μπορούμε να φανταστούμε μια νομισματική ένωση, τα μέλη της οποίας θα την εγκαταλείπουν όταν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία κρίνει ότι η εφαρμογή των κανόνων υποχρεώνει την κυβέρνηση να πατήσει τις «κόκκινες γραμμές» που πρότεινε στους ψηφοφόρους;
Κανένα σοβαρό κράτος δεν μπορεί να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο. Η έξοδος είναι το αποτέλεσμα μιας μικρότερης ή σοβαρότερης πτώχευσης του κράτους. Το παραδέχονται όσοι θέλουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αφού το μόνο που υπόσχονται είναι ότι… δεν θα πληρωθούν τα διεθνή δάνεια.
Ευτυχώς, ακόμη και μεταξύ των κομματικών μελών των δύο κυβερνητικών κομμάτων, οι υποστηρικτές της δραχμής αποτελούν μειοψηφία. Η εσωτερική αντιπολίτευση στον κ. Τσίπρα δεν πείθει.
Υπό κανονικές συνθήκες, κανείς δεν θα τους έπαιρνε στα σοβαρά. Κάνουν, βεβαίως, πολύν θόρυβο. Τα τηλεοπτικά μέσα τούς αγαπούν γιατί μπορούν να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια των τελευταίων μηνών. Αρκεί να αποφεύγουμε τη μόνη σοβαρή συζήτηση, αρκεί να μη χρειαστεί να απαντήσουμε στο μόνο πραγματικό ερώτημα:
«Πώς θα στήσουμε μια νέα οικονομία, που δεν θα στηρίζεται στο εύκολο δανεικό χρήμα και τη φοροκλοπή, να δουλέψει τόσο αποδοτικά ώστε να απορροφήσει την ανεργία και να δημιουργήσει νέα εισοδήματα;».
Ομως, η αναμενόμενη συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους δεν μπορεί να προσφέρει ικανοποιητική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Το μόνο που περιμένουμε από αυτή την πολύτιμη συμφωνία είναι να άρει τα εμπόδια που έβαλαν οι εκλογές στον στρωμένο δρόμο της δημοσιονομικής εξυγίανσης, να αφοπλίσει τη βόμβα του δημόσιου χρέους και να επιβεβαιώσει ότι η Ελλάδα έχει προσδέσει το μέλλον της στο μέλλον της νομισματικής ένωσης.
Κάθε σπουδαία συμφωνία είναι το αποτέλεσμα μιας σοβαρής πολιτικής συζήτησης μεταξύ όσων επηρεάζονται, με οιονδήποτε τρόπο, από τις επιπτώσεις που θα έχει η έκβαση των διαπραγματεύσεων.
Το πρόβλημα του πρωθυπουργού, όπως δυστυχώς θα φανεί και στη συζήτηση που θα έχει σήμερα στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής, είναι ότι τα χέρια του δεν είναι λυμένα. Πόσο σίγουρο είναι ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτει θα τον ακολουθήσει σε όποια συμφωνία κι αν καταλήξει;
Το άλλο προαπαιτούμενο μιας καλής συμφωνίας είναι η άρτια τεχνοκρατική προετοιμασία. Δυστυχώς, ούτε αυτή έχει γίνει, κυρίως επειδή το οικονομικό επιτελείο είναι πολυδιασπασμένο μεταξύ των ρεαλιστών και των αιθεροβαμόνων. Ακόμη χειρότερα, οι τεχνοκράτες υπόκεινται σε διπλό εκβιασμό: κομματικο-πολιτικό από τους εξτρεμιστές της δραχμής και πολιτικο-επικοινωνιακό από τους σταρ της εικόνας.
Με όλα αυτά τα βαρίδια στην πλάτη, η διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα με τους Μέρκελ-Ολάντ αποτελεί Σισύφειο έργο.
Πηγή: Καθημερινή
