από τον Πύλαρο
Είναι να απορείς γιατί τόσος ντόρος γίνεται καθημερινά για τον Βαρουφάκη αφού είπε ο άνθρωπος πως δεν του αρέσει όλη αυτή η δημοσιότητα. Προφανώς έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως δεν βοηθιέται με όλ’ αυτά η εγωπάθεια και αυτολατρεία που τον διακατέχει και πως ο ναρκισσισμός του (κατά μερικούς) μαγαρίζει τις σκέψεις που απλόχερα μα κάποτε αντιφατικά σκορπά στις συνεντεύξεις του κι εξατμίζει την αξία τους.
Επίσης είδαμε από νωρίς πως του είναι αδύνατο, πέρα από «δημιουργικές ασάφειες» και αριστερά αμπελοφιλοσοφήματα, να παρουσιάσει συγκροτημένο σχέδιο μεταρρυθμίσεων.
Αν ήμουν δημοσιογράφος εγώ θα επιδίωκα συχνότερες επαφές με άλλους υπουργούς το έργο των οποίων έχει μεγάλη σπουδαιότητα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα: δηλ. τους Κατρούγκαλο, Σκουρλέτη και Στρατούλη που ασχολούνται με εργασιακά και αμοιβές, τους Μπαλτά και Κουράκη που παιδεύουν την Παιδεία και τον Παρασκευόπουλο που φροντίζει, υποτίθεται, την τυφλή Δικαιοσύνη – ανήμπορη να τιμωρήσει απατεώνες, έμπρηστές, κλέφτες, ταραξίες και καταληψίες που εμποδίζουν τους φοιτητές να κάνουν τα μαθήματα Νομικής.
Ο τελευταίος δραστηριοποιήθηκε με ζήλο σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις όπως το θέμα των διεκδικήσεών μας από τους Γερμανούς (Δίστομο, Κατοχικό Δάνειο κλπ) και η γενική απελευθέρωση χιλιάδων φυλακισμένων εγκληματιών ακόμα και βαρυποινητών οι οποίοι προφανώς μετατράπηκαν σε ωφέλημα μέλη της κοινωνίας – αφού οι δικαστικές υποθέσεις διεκπεραιώνονται ταχύτατα πια και οι δικαστές κάθονται και περιμένουν. Είναι όμως και οι αξιοκρατικοί διορισμοί στο υπουργείο. Πχ. ο Κ. Παπαϊωάννου τοποθετείται γεν. γραμ. Διαφάνειας, όντας σύζυγος της κ. Κλ. Παπαπαντολέων, ειδικής συνεργάτιδας του υπουργού.
Με πολλούς παρόμοιους διορισμούς το πρόβλημα της ανεργίας βαίνει προς λύση.
Μπράβο κυρίως στον Κατρούγκαλο, μα και άλλους αγωνιστές, που επιμελήθηκαν του ζητήματος. Έχουμε τη μονιμοποίηση των 40.000. Έχουμε την επαναπρόσληψη των αδίκως απολυθέντων ΔΥ. Επίσης την επανασύσταση της ΕΡΤ και την επαναπρόσληψη όλων των παλαιών εργαζομένων στην ΕΡΤ. Επιπλέον, θα προσληφθούν 15.000 ακόμα – τύφλα νά ’χουν οι «Θεσμοί» που θέλουν μόνο 11.000 για το 2015 και αγνοούν τις ανάγκες του δυσλειτουργικού μας κράτους. Είναι όμως και ο Κουρουμπλής που θέλει να διοριστούν κάποιοι άνεργοι δικοί του και, συναντώντας μερικά εμπόδια, τηλεφώνησε στον ίδιο τον Τσίπρα. Είναι βέβαια και οι συγκυβερνώντες Ανέλληνες που τείνουν χείρα βοηθείας με τον Τέρενς Κουίκ να προωθεί τον Μ. Τσαλίδη για γεν. γραμ. στο υπουργείο του Λαφαζάνη. Μα μην ξεχνάμε και την κ. Κουντουρά, αναπληρώτρια Τουρισμού, που διόρισε ως ειδικό σύμβουλό της τον αδελφό της, Ν. Κουντουρά.
Αναμφίβολα η Νέα Κυβέρνηση της Προόδου σε αυτόν τον τομέα πάει εξαιρετικά καλά. Εδώ είναι που εκδηλώνεται πραγματικός ηρωισμός και όχι στα βαρομετρικά του Βαρουφάκη.
Όμως η σημαντικότερη εργασία γίνεται – αυτή τη φορά δίχως τους θεατρινισμούς και στρουθοκαμηλισμούς προηγούμενων – στην Παιδεία. Ας αγνοήσουμε τις αναπόφευκτες και αμελητέες διαφωνίες μεταξύ του φιλόσοφου υπουργού Μπαλτά και του ποιητή υφυπουργού (με αλογοουρά) Κουράκη. Εδώ τώρα βλέπουμε όλο το φάσμα της Παιδείας μας στο πρόσφατο περιστατικό της μη-συμμετοχής μας στον δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διεθνή διαγωνισμό PISΑ, όπου μεταξύ 65 χωρών η Ελλάδα κατέκτησε με κόπο την 42η θέση (αλλά 4η από τον πάτο στην Ευρώπη!). Πολύ νωρίτερα, εδώ και δεκαετίες, η εδραίωση ιδιωτικών φροντιστηρίων δείχνει πόσο άθλια ήταν η εκπαίδευση στα δημόσια γυμνάσια· οι δε υπουργοί πάντα έστελναν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία (όπως κάνουν και τώρα). Από την άλλη, εφόσον ο PISA, σύμφωνα με τους σοφολογίους της OΛΜΕ, είναι όργανο του “ΟΟΣΑ της λιτότητας” κι έτσι “νομιμοποιεί την κατηγοριοποίηση και την ταξική διαφοροποίηση των σχολείων” (φοβερό έγκλημα) και ταυτόχρονα “εισάγει την ωφελιμιστική αντίληψη για την γνώση” – ενώ η γνώση προφανώς δεν πρέπει να έχει σχέση με πρακτικά ωφέλη και να δυναμώνει τα καπιταλιστικά καθεστώτα της οπισθοδρόμησης. Ο φιλόσοφος υπουργός μας διευκρίνισε πως η αριστεία είναι ρετσινιά ενώ οι μη-άριστοι ωθούνται σε κόμπλεξ κατωτερότητας: όλοι πρέπει να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο για να έχουμε την αταξική κοινωνία της μη-εκμετάλλευσης.
Σίγουρα οι αφανείς αυτοί αγωνιστές, ο Μπαλτάς κυρίως μα και οι άλλοι, χρειάζονται τη δέουσα προβολή και αναγνώριση.
