1. Για να κατανοήσουμε τη σχέση σελήνης και ανθρώπου πρέπει πρώτα να καταλάβουμε καλύτερα ορισμένες απόψεις του δορυφόρου μας και τη θέση του στο ηλιακό σύστημα.
Ο ήλιος στο κέντρο του συστήματος είναι ο ακίνητος σε σχέση με τους πλανήτες βασιλιάς. Γύρω του περιφέρονται ρυθμικά στις τροχιές τους οι αυλικοί πλανήτες. Μερικοί από αυτούς έχουν το δικό τους δουκάτο με έναν ή περισσότερους δορυφόρους πλανήτες. Ο Δίας μάλιστα ο μεγαλύτερος πλανήτης και 5ος στη σειρά, έχει μεγάλη ομάδα δορυφόρων (4 μεγάλους και 75 μικρότερους) και ισχυρή ακτινοβολία και μαγνητόσφαιρα 14 φορές μεγαλύτερη της Γης. Μερικοί υποθέτουν πως ο Δίας αναπτύσσεται βαθμιαία σε ήλιο με δικό του πλανητικό σύστημα. Καθώς τίποτα στο κόσμο δεν μένει ίδιο και ακίνητο για πολύ και ή αναπτύσσεται ή παρακμάζει σε αποσύνθεση, η εξέλιξη του Δία δεν μοιάζει απίθανη.
2. Ο Κρόνος με τους 82 δορυφόρους και το μοναδικό, τεράστιο δαχτυλίδι του βρίσκεται, φαίνεται, στην ίδια εξελικτική διαδικασία.
Το ίδιο μάλλον θα ισχύει και για τη Γαία μας, αν και εδώ είμαστε σε πολύ αρχικό στάδιο τέτοιας εξέλιξης.
Το πιο εντυπωσιακό φαινόμενο για τη σελήνη μας είναι το μέγεθός της. Ο ήλιος δεν έχει τέτοια βαριά ευθύνη. Η συνολική μάζα των πλανητών είναι μόνο το ένα 800στό της ηλιακής μάζας. Η μάζα της σελήνης είναι σε αντίθεση το ένα 80στό της γήινης μάζας. Αναλογικά η Γαία φαίνεται να κουβαλά στο δικό της πεδίο 80 φορές μεγαλύτερο βάρος από ό,τι ο ήλιος.
Η τροχιά της Σελήνης βρίσκεται σε απόσταση περίπου 30 φορές τη διάμετρο της Γαίας (12,756 χλμ). Μόνο ο Κρόνος έχει δορυφόρο σε αναλογικά όμοια απόσταση, τον Ιάπητο, ο οποίος είναι πολύ μικρότερος της Σελήνης.
Οπότε, από αυτή την άποψη, οι συνθήκες διαβίωσης πάνω στη Γαία φαίνονται να είναι αρκετά επιβαρυμένες. Είναι περίπου όπως όταν ένα ζευγάρι αποκτήσει ένα παιδί. Όπως αυτό λειτουργεί περιοριστικά για την ελευθερία κινήσεων (διακοπές, βραδινές έξοδοι κλπ.) των γονέων, έτσι και η Σελήνη λειτουργεί ως ένα περιοριστικό βάρος για τη Γαία: αν μη τι άλλο βάζει φρένο στην ταχύτητα της περιστροφής του πλανήτη και ανάπτυξης της φυγόκεντρης δύναμής του. Συγχρόνως, πάλι όπως το παιδί για τους γονείς του, το φεγγάρι λειτουργεί ως απροσδόκητο ερέθισμα για δράση.
3. Μια πρώτη ολοφάνερη επίδραση της Σελήνης είναι το φως της τη νύχτα, το οποίο μεγαλώνει και μικραίνει (κι εξαφανίζεται για λίγο) ανάλογα με τις φάσεις της, στη φέξη και στη χάση.
Μια δεύτερη όχι τόσο φανερή επίδραση είναι η έλξη των υδάτων.
«Θεά που σε λατρεύουν οι ωκεανοί» έχει γράψει ένας ποιητής του οποίου δεν θυμάμαι ούτε το ποίημα ούτε το όνομα.
Με την άμεση έλξη του φεγγαριού τα νερά των λιμνών και ωκεανών υψώνονται ως και σχεδόν ένα μέτρο ανάλογα με τη μάζα του νερού. Το φαινόμενο άμπωτη-παλίρροια είναι αποτέλεσμα αυτής της ανύψωσης.
Γενικά όμως ξεχνάμε πως αφού υπάρχει επίδραση στα νερά των μεγάλων λιμνών και των θαλασσών, θα πρέπει να επηρεάζεται όλο το νερό στον πλανήτη. Η διαφορά έγκειται στην κλίμακα, στον όγκο του νερού και στον βαθμό ανύψωσης και συνακόλουθης ροής. Σε μία λίμνη θα είναι ίσως ένα εκατοστό και σε ένα υδραγωγείο μερικά χιλιοστά.
Σε μικρότερους όγκους νερού η επίδραση δεν θα φαίνεται καθόλου με γυμνό μάτι, όπως σε ρυάκια ή πηγάδια και σε φυτά και ζώα.
4. Ο ανθρώπινος οργανισμός συνίσταται κατά 72% σε νερό (ή αίμα). Η ισορροπία τέτοιου οργανισμού και η ομαλή λειτουργία του πρέπει σε μεγάλο βαθμό να οφείλονται στην έλξη της Σελήνης. Αλλιώς η βαρυτική έλξη της Γαίας θα προκαλούσε πλήρη κατάρρευση των υγρών και κατ’ επέκταση του σύνολου οργανισμού.
Στην πραγματικότητα δίχως την επίδραση της Σελήνης ο ανθρώπινος οργανισμός δεν θα υπήρχε στη γνωστή μορφή του!
