1. Σε άρθρο του στην Καθημερινή (7/10/18) ο Σωτήρης Γεωργανάς, καθηγητής στο City, Πανεπιστήμιο Λονδίνου και σύμβουλος στο ΚΕΦΙΜ, μας πληροφόρησε πως μια έρευνα σε νέους ηλικίας 25-35 με υψηλή μόρφωση αποκάλυψε πως ένα 40% δεν γνώριζαν καλά καλά τι ήταν το Τείχος του Βερολίνου και πότε κτίστηκε, ούτε καν τη δεκαετία! Πάλι καλά που ήξεραν πως υπάρχει το Βερολίνο.
Μόνο ένα ποσοστό 28% νιώθουν πως ενημερώθηκαν ορθά ή επαρκώς στα σχολεία τους για την ιστορική περίοδο 1950-2000.
Έτσι δεν γνωρίζουν πως η Γερμανία ήταν διαιρεμένη σε Δυτική με φιλελεύθερο δυτικό καθεστώς που αναπτύχθηκε ραγδαία αποβάλλοντας ριζικά το ναζιστικό παρελθόν της και σε Ανατολική με σοβιετικό καθεστώς, από τα πιο καταπιεστικά του κομμουνιστικού μπλοκ. Και δεν γνωρίζουν πως οι Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Λευκορωσία, Ουκρανία, Ανατολική Γερμανία, Τσεχο-Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, πρώην Γιουγκοσλαβία (νυν Κροατία, Βοσνία, Σερβία, Μαυροβούνιο, ΦΥΡΟΜ ή Σκόπια ή Βόρεια Μακεδονία), Αλβανία και Βουλγαρία ήταν όλες μέχρι το 1989-91 υπό την αρβύλα της Μόσχας και με χαρά στράφηκαν στη Δύση, μόλις διαλύθηκε η στρυφνή Σοβιετία και κατέρρευσε ο κομμουνισμός.
2. Το 1945 οι στρατιές των Συμμάχων (Αμερικανοί, Βρετανοί, Γάλλοι και λίγοι ακόμα) από τον νότο και τη δύση και των Σοβιετικών από βορρά και ανατολή συνέκλιναν προς το Βερολίνο και συνέτριψαν τους Ναζί. Ο Κόκκινος Στρατός υπό τον Ζούκοφ, τον Τσουίκοφ και μερικούς άλλους εξαίρετους στρατηγούς έφθασε πρώτος και κατέλαβε το Βερολίνο. Διότι οι αφελέστατοι Αμερικανοί και δη ο Αϊζενχάουερ, ο Αρχιστράτηγος, δεν άφησαν τους Μοντγκόμερι (Βρετανός) και Πάτον (Αμερικανός) να προελάσουν με τα τανκς τους και να καταλάβουν πρώτοι το Βερολίνο και μέρος της Αν. Γερμανίας. Είναι σχεδόν εντελώς απίστευτο σήμερα πως οι στρατιές των Αμερικανών και Βρετανών επί μέρες ολόκληρες δεν έκαναν τίποτα περιμένοντας τους Σοβιετικούς!
Η συμπεριφορά του Αϊζενχάουερ ήταν αισχρή. Ειδοποίησε τον Στάλιν (!) για την απόφασή του μα όχι τον υπαρχηγό του, πτέραρχο Arthur Tedder, ούτε τον Μοντγκόμερι, ούτε τον Τσόρτσιλ!
Η δικαιολογία επίσημα είναι πως οι Αμερικανοί δεν ήθελαν μόνοι να συνεχίσουν τον πόλεμο με την Ιαπωνία και περίμεναν βοήθεια από τους Σοβιετικούς. Ο Στάλιν τους την έφερε και καλά τους έκανε. Έστειλε στρατεύματα στη Μαντζουρία στις 9 Αυγούστου 1945, την ίδια μέρα που έπεφτε η 2η ατομική στο Ναγκασάκι, αφού η 1η είχε πέσει στη Χιροσίμα 6/8/45!
3. Η συμβολή των Σοβιετικών ήταν αμελητέα μα η εξαπάτηση του Στάλιν εξαιρετική. Διότι αυτός πήρε στην επικυριαρχία του όλες τις προαναφερθείσες χώρες (συν την Αυστρία) και στην Ασία τη Μογγολία. Ελεύθερες έμειναν μόνο οι χώρες, που δεν απελευθερώθηκαν από τους Σοβιετικούς! Δηλαδή οι Ελλάδα και Ιταλία, Γαλλία, η Σκανδιναβία όλη, η Ολλανδία και το Βέλγιο.
Η Ανατολική Γερμανία μπήκε υπό σοβιετικό καθεστώς. Η Δυτική μοιράστηκε σε Βρετανική, Αμερικανική και Γαλλική, ζώνες μα σύντομα ανεξαρτητοποιήθηκε συνενωμένη και άρχισε με τη βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ να αναπτύσσεται αλματωδώς. Ενώ την ίδια ώρα οι
Ανατολικοί βλέποντας την ευημερία, άρχισαν να δραπετεύουν στη Δύση κατά χιλιάδες.
Το Βερολίνο, απομονωμένο μέσα στη σοβιετική ζώνη, είχε διαιρεθεί επίσης σε ζώνες ή τομείς κι εκεί γίνονταν οι περισσότερες αποδράσεις. Ειδικά όταν η Δυτική Γερμανία απέκτησε το Μάρκο, ολόδικό της νόμισμα (1948). 3,5 εκμ Γερμανών (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, αρχιτέκτονες κλπ κλπ) κατάφεραν να πάνε στη Δύση. Κανείς από τη Δύση δεν πήγε στην Ανατολή! Αυτό και μόνο καταδεικνύει την αθλιότητα του Ανατολικού καθεστώτος.
Εξοργισμένοι οι Σοβιετικοί έκοψαν κάθε παροχή νερού, ηλεκτρικού και άλλων προμηθειών, καθώς και συγκοινωνιών. Μα οι Αμερικανοί οργάνωσαν ανεφοδιασμό από αέρα Luftbrücke και η κίνηση του Στάλιν αποδείχθηκε φιάσκο!
4. Γενικά η πολιτική (και πρακτική) του Στάλιν στη Γερμανία αποδείχθηκε κουτοπόνηρη. Η ανάπτυξη της Δυτικής χώρας υπό την καγκελαρία του Αντενάουερ ήταν μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Και οι Ανατολικογερμανοί συνέχιζαν να φεύγουν, αφήνοντας μια μεγάλη έλλειψη δασκάλων και γιατρών κι άλλων εξειδικευμένων επαγγελματιών και επιστημόνων στη GDR, την Ανατολική, δήθεν Λαοκρατική, Δημοκρατία.
Ο Χρουστσόφ δεν αποδείχθηκε σοφότερος του Στάλιν, τον οποίο διαδέχθηκε το 1953. Το 1956 έφερε στο φως (σε κλειστή συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΣΕ) τις ανομίες του ψυχοπαθούς προκατόχου του, μα ο ίδιος έστειλε τα σοβιετικά τανκς (το ίδιο έτος) να καταπνίξει τον εκδημοκρατισμό στην Ουγγαρία. Και το 1961 (13 Αυγούστου) έδωσε την εντολή και άρχισε να κτίζεται το Τείχος, το Berliner Mauer, που χώριζε την πόλη. Ας μην ξεχνάμε πως τον Ιαν. 1937 όταν καταδικάστηκαν 15 τόσοι πρώην πρωτοκλασάτοι (Pyatakov, Radek, Sokolnikov, κ.ά.), ο Χρουστσόφ, ως Γεν. Γραμ. του Κόμματος στη Μόσχα τότε, μίλησε την επομένη σε 200.000 στην Κόκκινη Πλατεία και φώναζε – «Ο Στάλιν είναι η ελπίδα… είναι το λάβαρο… είναι η θέληση… είναι η νίκη μας»!!!
Οι κομμουνιστές με όλη την ηλιθιότητα που τους διέκρινε το ονόμασαν Antifaschisticher Shutzwall «αντιφασιστικό φράγμα/τείχος», διότι εμπόδιζε, ισχυριζόταν η προπαγάνδα τους, να διεισδύσουν οι Δυτικοί στον κομμουνιστικό παράδεισο!!!
Διέκοψε όμως την εκροή των Ανατολικογερμανών. 100.000 αποπειράθηκαν να αποδράσουν από τον «παράδεισο» ως το 1989, μα μόνο 5.000 το κατόρθωσαν ενώ 200 πυροβολήθηκαν και πέθαναν στην προσπάθειά τους.
Το αισχρό τείχος γκρεμίστηκε το 1989 καθώς κατέρρεε η Σοβιετική Αυτοκρατορία.
