1. Κλείνουν σύντομα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία. Αναμφίβολα οι νεοκομμουνιστές και αμετανόητοι σταλινιστές ανά τον κόσμο, καθώς και ιστορικοί της “αντίδρασης” θα έχουν να πουν πολλά για την Επανάσταση που άλλαξε τον κόσμο και για “το μεγάλο πείραμα της Ιστορίας”.
Και είναι αλήθεια πως η Ρωσία κομμουνιστοποίηθηκε κι εκβιομηχανίστηκε ραγδαία σε 25 χρόνια· καθώς άλλαξε η ίδια, άλλαξε κατ’ επέκταση και ο κόσμος ολόκληρος.
Το πείραμα της Ιστορίας, όμως, απέτυχε όχι μόνο στη Ρωσία μα και οπουδήποτε αλλού εφαρμόστηκε το μοντέλο του κομμουνισμού ή “υπαρκτού σοσιαλισμού” που επικράτησε στη Ρωσία.
Αντίθετα το “καπιταλιστικό” μοντέλο φαίνεται να ακμάζει λίγο πολύ παντού στον κόσμο – εκτός από τη Βόρειο Κορέα και ίσως μερικές μπανανίες στην Αφρική και Λατινική Αμερική (Βενεζουέλα).
2. Η επίσημη βιογραφία του Λένιν (επί Στάλιν) πληροφορεί πως στο 2ο Συνέδριο του Κόμματος των κομμουνιστών (ή σοσιαλιστών επαναστατών) του 1903, το κόμμα διαιρέθηκε σε Μπολσεβίκους (=πλειοψηφήσαντες) υπό τον Λένιν και Μενσεβίκους (=μειοψηφήσαντες) υπό τον Μαρτόβ.
Ο Λένιν ήθελε μια οργάνωση μάχιμη όπου κάθε μέλος ήταν ένας μαχητής πρόθυμος για κάθε δουλειά κι έχοντας ένα όπλο. Ο Μαρτόβ με τους διστακτικούς οπουρτινιστές του ήθελαν ένα κόμμα «συνελεύσεων», όπως είπε ο Λένιν . Με τέτοιο κόμμα οι εργαζόμενοι ουδέποτε θα νικούσαν και θα καταλάμβαναν την εξουσία.
Ακόμα και ο Πλεχάνοβ, ο Πρύτανης του μαρξισμού στην Ρωσία, παρότι αμφιταλαντευόταν, πήγε με τον Λένιν αρχικά – μα αργότερα με τους Μενσεβίκοιυς.
Έτσι ξεκίνησαν οι Μπολσεβίκοι.
3. Η πραγματική διαφορά μεταξύ Μπολσεβίκων και Μενσεβίκων ήταν, όπως αποδείχτηκε από την πραγματικότητα των μεταγενέστερων γεγονότων, όχι η δομή οργάνωσης και όμοια θέματα όπως προπαγάνδιζε η επίσημη σταλινική ιστορία, μα η προσφυγή στη βία, στην καταπίεση και στον τρόμο εκ μέρους των Μπολσεβίκων. Αυτά τα βρίσκουμε στους ιστορικούς της αντίδρασης όπως ο Melgunov, Solomon, Golovin, Vasilief, Volkogonov, απομνημονεύματα όπως του Τρότσκι, της Gibius, της Turkova-Williams, της Μαρίας Ουλιάνοβα, αδελφής του Λένιν, του Rozdianko κ.α.
Οι Μενσεβίκοι αναγνώριζαν τη δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό και τον πολιτικό πλουραλισμό ως βασικές αξίες και ως μέσα για κοινωνική αλλαγή και ανάπτυξη.
Οι Μπολσεβίκοι αναγνώριζαν ως μόνο μέσο τη βία.
4. Μετά την έναρξη του πολέμου, τον Αύγουστο 1914, Ο Λένιν έγραψε τον Οκτώβριο στον πιστό του Σλιαπνίκοβ στη Σουηδία: «Το μικρότερο κακό θα είναι η ήττα του τσαρισμού … που είναι 100 φορές χειρότερος από τον καϊζερισμό … Η πεμπτουσία της εργασίας μας … θα πρέπει να μετατρέψει τον εθνικό πόλεμο σε εμφύλιο … Θα πρέπει να αναγκάσουμε συστηματικά την ώρα να ωριμάσει για αυτό”. Το επανέλαβε σε άρθρο του τον Νοέμβριο; “Το να μετατρέψουμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο είναι το μόνο ορθό σύνθημα των προλετάριων”.
Με άλλα λόγια, οι Μπολσεβίκοι σχεδίασαν και προώθησαν τον Εμφύλιο!
5. Είναι γνωστότατο πια πως η κολεκτιβοποίηση των αγροτών επί Στάλιν “εκφυλίστηκε σε στρατιωτική επιδρομή, σε έναν σκληρό εμφύλιο: εξεγερμένα χωριά … περικυκλώθηκαν με πολυβόλα” (σ. 324, I Deutscher, Stalin: A Biography Οξφόρδη 1949, βελτιωμένη έκδοση Pelican 1979). Και στις 16/6/91, ο Διευθυντής της Κα-Γκε-Μπε Κριούτσκοφ δήλωνε στο πρακτορείο ΤΑΣ Μόσχας πως από τις ενέργειες του Στάλιν στα τέλη της δεκαετίας 1920 με την κολεκτιβοποίηση σκοτώθηκαν τουλάχιστον 4,2 εκατομμύρια άνθρωποι.
Μα η βία και οι εξοντώσεις είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα. Ο Αλ. Σολζενίτσιν παραπέμπει (σ. 300 Gulag, 1ος τόμος, Collins Fontana 1974) στον Μ. Λάτσις, τον επίσημο ιστορικό της Cheka, μυστικής αστυνομίας (ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο 1917 από τον Λένιν) . Ο Λάτσις λέει πως σε 18 μήνες, 1918-19, σε 20 επαρχίες μόνο έγιναν 344 εξεγέρσεις αγροτών κατά των Μπολσεβίκων, που ενώ τους είχαν υποσχεθεί γη, τώρα τους την έπαιρναν! Αυτές πνίγηκαν στο αίμα, 8.389 εκτελέστηκαν και 87.000 εκτοπίστηκαν σε μακρινά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. (Σε άλλα άρθρα μου για τον Λένιν εξετάζω λεπτομερέστερα τις αγριότητες του, ειδικά πάνω στους αγρότες.)
Αυτά για τώρα. Θα επανέλθω.
