1. Όταν στην πολιτική οι άνθρωποι μιλούν ή γράφουν για το Κέντρο, σε αυτό αναφέρονται.
Τι ακριβώς είναι αυτό;
Έχουν υπάρξει στην Ελλάδα πολλά κόμματα με τη λέξη Κέντρο ή κάποιο παράγωγό της (=Κεντρώο-) στην ονομασία τους. Κάποτε, έχουν τη λέξη φιλελεύθερο ή κάποιο παράγωγό της.
Μα είναι πράγματι κεντρώα τέτοια κόμματα; Ήταν κεντρώο το ΠΑΣΟΚ; Είναι κεντρώο το ΚΙΝΑΛ της κας Γεννηματά; Οι Κεντρώοι του κ. Λεβέντη (εκτός βουλής το 2019) ή το Κέντρο του κ. Μαύρου 1975;
Τι ακριβώς πρεσβεύει το Κέντρο διαφορετικό από εκείνο της Δεξιάς ή της Αριστεράς έτσι που να δικαιολογείται η διαφοροποίησή του από τα άλλα κόμματα (ή παρατάξεις), πέρα από την επιθυμία των μελών του να διεκδικούν ξεχωριστές έδρες στη βουλή; Και από αφελείς αναλυτές που βρίσκουν να γράφουν χωρίς να λένε τίποτα.
Τι πρεσβεύει ένα Δεξιό και τι ένα Αριστερό;
2. Το μόνο κόμμα στην Ελλάδα που για πολλά χρόνια διατηρεί σαφή χαρακτήρα είναι το ΚΚΕ. Είναι ευδιάκριτο, σίγουρο, σταθερό σαν τσιμέντο, κι έτσι δίνει το στίγμα της Αριστεράς. Θέλει δικτατορία μονοκομματική, συγκεντρωτισμό, κατάργηση των τάξεων και των συνηθισμένων ελευθεριών (έκφρασης, μετακίνησης, συνάθροισης), κρατικοποίηση των μονάδων παραγωγής από ένα (σχετικά μικρό) μέγεθος και πάνω, τραπεζών, νοσοκομείων, παιδείας όλων των βαθμίδων, ραδιοτηλεοπτικών σταθμών…
Η Δεξιά προφανώς θέλει τα αντίθετα.
Μα η Δεξιά δεν εφαρμόζει τα αντίθετα. Τρέφει ένα υπέρβαρο και υποχόνδριο υπουργείο Παιδείας, π.χ., που επιχειρεί, δίχως πολλή επιτυχία, να καλύψει το σύστημα εκπαίδευσης αλλά υπάρχουν στενά εποπτευόμενα (όπως σε δικτατορικό καθεστώς) Δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα μα και ιδιωτικά. Το ίδιο ισχύει για την Υγεία, τη Βιομηχανία και παρόμοια.
Η Δεξιά είναι στην πραγματικότητα ασυγχώρητα συγχυσμένη!
3. Μόνο οι Ρεπουμπλικάνοι στις ΗΠΑ (και η Σχολή του Σικάγο) είναι σχεδόν καθαρόαιμη Δεξιά. Μα και αυτή είναι αρρωστημένη και παρακμιακή.
Υπάρχει και η Ακροδεξιά με τον ναζιστικό φασισμό της που στο άλλο άκρο ακουμπά τον σταλινισμό της Αριστεράς.
Μετά υπάρχουν κομματίδια που απεχθάνονται (οι ηγέτες και οι πρωτοκλασάτοι τους) τον κρατισμό της Αριστεράς – μα δέχονται την ανάγκη κρατικής πρόνοιας (υγεία, παιδεία, κλπ.). Τέτοιοι ήταν οι Καρατζαφέρης, Καμμένος, Βελόπουλος. Στην πραγματικότητα διαφοροποιούνται σε μερικά εθνικά θέματα από τη Νέα Δημοκρατία για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους ως παρατάξεις και ηγέτες ξεχωριστοί.
Το ίδιο συμβαίνει και με κομματίδια σοσιαλιστικά, όπως το ΚΙΝΑΛ της κας Γεννηματά, το κόμμα του Βαρουφάκη και ο Σύριζα.
Ο παλαιός αντιπολιτευόμενος Σύριζα του 4% ήταν πολύ κοντά στο ΚΚΕ και σχεδόν γνήσια Αριστερά. Τώρα είναι ένας αχταρμάς συνθημάτων, μια αγέλη ανθρώπων-ανεμόμυλων που, όπως σε πολλές περιπτώσεις και η Δεξιά, θα υποστηρίξουν πολιτικές που άλλη ώρα θα αντικρούσουν.
4. Στην πραγματικότητα, όσον αφορά την ιδεολογία, η Δεξιά της ΝΔ και η Αριστερά του Σύριζα και το ΚΙΝΑΛ συγκλίνουν στη σοσιαλδημοκρατική νοοτροπία που θέλει και ιδιωτική πρωτοβουλία και κρατισμό με διακυμαινόμενα ποσοστά ανάλογα με τις γενικές συνθήκες και τις λόξες του κομματάρχη.
Σήμερα αυτή είναι η μόνη διαφορά – και η φιλοδοξία κι εξουσιομανία των ηγετών.
Και το Κέντρο; Υπάρχει;
Όχι. Υπάρχει μόνο θεωρητικά.
Το Κέντρο είναι ο αληθινός φιλελευθερισμός που ουδέποτε παρουσιάστηκε στην Ελλάδα. Το φιλελεύθερο Κέντρο πρεσβεύει απλές αρχές.
Ένα ελάχιστο κράτος που απορρέει από την απαραίτητη κυβερνητική λειτουργία:
α) Προστασία των πολιτών που απαιτεί ικανή αστυνομία και ικανές Ένοπλες Δυνάμεις ξηράς, θάλασσας και αέρα, μα κι ελευθερία να αναπτύσσονται.
β) Δικαιοσύνη αμερόληπτη για όλους που απαιτεί ικανούς εισαγγελείς και δικαστές.
γ) Πρόνοια για τους αδύναμους που δεν έχουν κανέναν να τους φροντίζει (τρελοί, ορφανά, ανίατοι).
Τα μόνα έσοδα, εκτός από εξαιρετικές συνθήκες θεομηνίας ή πολέμου, θα είναι από τη Γεωφορολόγηση, δηλ. τον μοναδικό φόρο επί της αξίας παραγωγικών εδαφών.
Αυτές είναι οι πολιτικές αρχές του Κέντρου. Απίστευτα απλές!
Ανάμεσα στη Δεξιά και στην Αριστερά!
Γι’ αυτό δεν υπάρχει Κέντρο – μόνο θεωρητικά!
