1. Η διαφθορά στην Ελλάδα φαίνεται χειρότερη από άλλες χώρες στην ΕΕ τουλάχιστον, που είναι και οι πιο πολιτισμένες, διότι λόγω ιστορικών συνθηκών είναι όντως χειρότερη. Μα επίσης μας φαίνεται χειρότερη διότι είναι η χώρα μας και θα θέλαμε να δούμε πολύ λιγότερη.
Η διαφθορά όμως εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Ξεκινά πάντα με τον εγωισμό: να βάζουμε πρώτο και μόνο τον εαυτούλη μας ή έναν λίγο ευρύτερο κύκλο συγγενών – μετά έναν κύκλο φίλων ή συναδέλφων ή συντρόφων σε πολιτικό κόμμα ή θρησκεία ή άλλη επίλεκτη ομάδα όπου κι εμείς (δηλαδή εγώ) ανήκουμε. Πάνω από και σε βάρος άλλων συμπολιτών.
Η γνωστή ιστορία από περίπου 2500 πκε βρίθει από παραδείγματα. Στην πραγματικότητα ο εγωισμός αυτός με τις προεκτάσεις του είναι διάχυτος σε όλη αυτή την περίοδο 5 χιλιετιών.
2. Στα επικά του Ομήρου η διαφθορά σε ηγέτες και στον κύκλο τους είναι οργιαστική, με τις πειρατείες του Αχιλλέα ή του Οδυσσέα, την αλαζονεία του Αγαμέμνονα, τη δολοφονική ανηθικότητα της γυναίκας του κλπ. κλπ.
Συνεχίζει στην κλασική αρχαιότητα με τους διάφορους τυράννους και την αυλή τους σε όλες τις πόλεις και τις αποικίες. Συνεχίζει και στη Ρωμαϊκή περίοδο και στη Βυζαντινή. Χειροτέρεψε φυσικά με την έλευση της Οθωμανικής κατοχής και τα τσαλίμια των πασάδων και μπέηδων.
Με την ανεξαρτησία στον 19ο αιώνα, μετά τον Καποδίστρια που δολοφονήθηκε, οι νέοι πολιτικοί και οι ξενόφερτοι βασιλιάδες ήταν σχεδόν απίστευτοι στη διαφθορά που κληρονόμησαν και προώθησαν. Από τότε εδραιώθηκε ο νεποτισμός και η αναξιοκρατία. Ήδη από την Επανάσταση εμφανίστηκαν και κρούσματα σφετερισμού του δημόσιου χρήματος που ερχόταν ως δάνειο από τις ξένες δυνάμεις μα τσεπωνόταν από τους ντόπιους επιτήδειους.
3. Θα περίμενε κανείς πως στον 20ο αιώνα, ιδίως μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο οπότε η χώρα εξ ανάγκης βρέθηκε να έχει στενότερες σχέσεις με δυτικές χώρες που είχαν κάποια παράδοση έντιμων πολιτικών, η κατάσταση θα βελτιωνόταν καθώς οι Έλληνες πολιτικοί θα υιοθετούσαν κώδικες συμπεριφοράς όπως στην Αμερική, Βρετανία, Γαλλία, Σκανδιναβία.
Μπα, κυριολεκτικά “πέρα βρέχει”!
Το αιματοκύλισμα του Εμφυλίου που προκάλεσαν οι κομμουνιστές και το επταετές χουντικό καθεστώς ήταν κορυφώσεις της διεφθαρμένης νοοτροπίας που η στενόμυαλη, πατριδοκάπηλη και θρησκόληπτη Παιδεία δεν μπορούσε, φυσικά, ούτε να εξαλείψει ούτε καν να μετριάσει.
Η έλευση του Αντρέα Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία 1980 παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες περί “αλλαγής”, ισότητας, σοσιαλισμού και άλλα παραπλανητικά συνθήματα, όχι μόνο δεν επέφερε καμιά βελτίωση, απεναντίας διόγκωσε την απάτη και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
4. Υπήρξε μια μεγάλη ευκαιρία για αλλαγή νοοτροπίας και μεταρρυθμίσεις στη Μεταπολίτευση με την πτώση της Χούντας. Τίποτα ουσιαστικό δεν έγινε διότι ο Καραμανλής έφερε ξανά την ίδια φάρα πολιτικών. Το ίδιο και οι άλλοι κομματάρχες. Ο δε υπουργός (κι “ευπατρίδης”!) Ε. Αβέρωφ ομολόγησε δημοσίως πως έκανε ρουσφέτια.
Ο “αείμνηστος” Ανδρέας όχι μόνο δεν άλλαξε τα ήθη, μα επί κυριαρχίας του όξυνε την αντιπαράθεση με τη Δεξιά και με τις σοσιαλιστικές, λαϊκίστικες μπαρούφες του (που στόχο είχαν κυρίως να τον κρατήσουν στην εξουσία) προκάλεσε μεγάλη σήψη στα ήθη και με μεγάλα δάνεια πλακόστρωσε τον δρόμο για τη χρεοκοπία του 2010.
Ο Αλέξης Τσίπρας το 2015 καταρράκωσε κάθε έννοια ήθους κι εντιμότητας με ασύστολη ψευδολογία, μα βρήκε το έδαφος έτοιμο.
5. Μερικοί θεωρούν πως το 1980 ο Ανδρέας και το 2015 ο Τσίπρας είχαν την ευκαιρία να αντιστρέψουν την τάση προς βαρβαρότητα. Κάνουν λάθος.
Ούτε ο Ανδρέας ούτε ο Τσίπρας και οι σύντροφοί τους, γαλουχημένοι στις ανέντιμες αντιλήψεις του σοσιαλισμού και διακατεχόμενοι από εξουσιολαγνεία μπορούσαν ή ήθελαν να φέρουν εντιμότητα, δικαιοσύνη και αλήθεια στα ήθη μας.
Ο λαός ήθελε και θέλει δικαιοσύνη, εντιμότητα και αλήθεια, όχι εξαπάτηση, αναξιοκρατία και μη δεδουλευμένα κέρδη.
Αντί για δικαιοσύνη, όμως, αυτοί ανήγαγαν σε ύψιστη κοινωνική και πολιτική αξία τη Δημοκρατία που εκ φύσεως δεν μπορεί να εγκαθιδρύσει και να προωθήσει αυτές τις συνθήκες!
Οι αριστεροί μα και πολλοί σοσιαλδημοκράτες θα διαφωνήσουν με αυτή την ανάλυση μα αυτό είναι αναπόφευκτο.
