1. Οι ελευθερίες έκφρασης, μετακίνησης και συνάθροισης είναι για μας στην πολιτισμένη Δύση βασικά δικαιώματα («αναφαίρετα» τα λέμε παρότι αφαιρούνται συχνά από ηλίθιες κυβερνήσεις). Είναι δε παραπάνω από «αναφαίρετα δικαιώματα»: είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ομαλή λειτουργία μιας Πολιτείας (=κράτους, χώρας) και την ευημερία της.
Μα σε μας έχουν γίνει ιδεοληπτικές αγκυλώσεις κι επικίνδυνες εμμονές και από αυτή τη νοητική πλατφόρμα καταδικάζουμε τη σύγχρονη Κίνα που περιορίζει κυρίως την ελεύθερη έκφραση και απαγορεύει την όποια κριτική κατά του καθεστώτος, των κυβερνώντων και των πολιτικών που εφαρμόζονται.
Και δεν έχουμε άδικο. Διότι μια κυβέρνηση η οποία εφαρμόζει μέτρα και πολιτικές που αποσκοπούν στη γενική βελτίωση και πρόοδο της Πολιτείας δεν έχει να φοβάται τίποτα όση κριτική και αν ασκούν οι πολίτες. Απεναντίας, η κριτική είναι ο μόνος τρόπος να διορθωθούν τυχόν σφάλματα.
2. Πρέπει όμως να κατανοήσουμε ορισμένα βασικά στοιχεία στην κινέζικη κοινωνία, τη νοοτροπία και συμπεριφορά των Κινέζων – στοιχεία που λείπουν από μας μα είναι παραδοσιακά δεδομένα για κείνους.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αντιληφθούμε είναι πως ο Μαοϊσμός σε κάθε μορφή του έχει εκλείψει. Δεν υπάρχει πλέον ως επίσημη πολιτική τίποτα που να θυμίζει τις υπερβολές και τη γενική παράνοια των «αλμάτων μπροστά» και της «πολιτισμικής επανάστασης» του Μάο.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως μερικά στοιχεία που σε μας φαίνονται παράλογα, για τους Κινέζους ανήκουν στην παράδοσή τους και πάνε πίσω στη διδασκαλία του σοφού Κομφούκιου (551-479 πκε), δηλαδή πριν από 2.500 έτη.
Γι’ αυτό το ΚΚΚ έχει μεταρρυθμιστεί πολύ από τη δεκαετία 1980 κι έπειτα χάρη στον Deng Xiaoping (1904-1997) που ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος και της χώρας το 1978. Γι’ αυτό και οι πολίτες στη μεγάλη πλειονότητά τους αποδέχονται την ηγεμονία και καθοδήγηση του ΚΚΚ έστω και αν στερούνται ορισμένες ελευθερίες, κυρίως της έκφρασης.
3. Θα εξετάσω ορισμένες βασικές αρχές της διδασκαλίας του Κομφούκιου για να δούμε τις σοβαρές διαφορές στη νοοτροπία Κινέζων και Δυτικών. Μα πρώτα ας δούμε τα υλικά, απτά σχεδόν, φανερά βήματα προόδου που έχουν γίνει στη Κίνα μετά την απάνθρωπη περίοδο παράνοιας επί Μάο Τσε Τουγκ.
Πάνω από μισό δισεκατομμύριο Κινέζων έχουν βγει από μια φοβερή φτώχεια κι έχουν εισέλθει σε αυτό που εμείς εκτιμούμε (και που κόντεψε να καταρρεύσει ανεπανόρθωτα με τους πειραματισμούς των ανίκανων τσιπριστών στη χώρα μας), δηλ. «Μεσαία Τάξη» με ένα καλό ετήσιο εισόδημα.
Αυτό συντελέστηκε σε περίπου 30 έτη! Φανταστείτε αν μπορείτε, στις ΗΠΑ 30 εκμ. φτωχών Αμερικανών να ανυψώνονται σε τέτοιο επίπεδο.
Με την γενική της ανάπτυξη ως 2η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, ήρθε και η κατασκευή των αναγκαίων υποδομών (σταθμοί ενέργειας, αεροδρόμια, λιμάνια, τρένα, δρόμοι κλπ.). Ταυτόχρονα βελτιώθηκε η δημόσια εκπαίδευση έτσι που τα Κινεζάκια να είναι πολύ καλύτεροι μαθητές/φοιτητές από τα Αμερικανάκια!
4. Ας κάνουμε και μια σύγκριση σχετικά με την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Ναι, ας δεχτούμε πως ο αρχικός χειρισμός της κατάστασης θύμιζε τις εποχές και πρακτικές του Μάο και του Στάλιν. Σύντομα, όμως, οι αξιωματούχοι συνήλθαν και προχώρησαν σε αναγκαία μέτρα περιορισμού και καραντίνας. Επιπλέον έστειλαν γενναιόδωρη βοήθεια σε ιατρικό προσωπικό και υλικό σε άλλες χώρες όπως Ελλάδα και Ιταλία. Είχαν (αρχές Μαΐου) λιγότερους από 5.000 θανάτους.
Η Αμερική με μόλις το ένα τέταρτο του πληθυσμού είχε ως την ίδια ημερομηνία 65.000 θανάτους – και μην πείτε, «Φταίει ο Πρόεδρος Τραμπ».
Ναι, μα τον Πρόεδρο τον επέλεξαν οι ίδιοι οι Αμερικανοί και οι ίδιοι πάλι αντιδρούν και δεν θέλουν περιοριστικά μέτρα που θα αναχαιτίσουν τον καλπασμό της φονικής πανδημίας.
Στην Κίνα πολύ δύσκολα θα γινόταν ηγέτης ένας ψυχοπαθής σαν τον Τραμπ.
