1. Στα προηγούμενα άρθρα αυτής της σειράς εξέτασα διάφορες απόψεις της παρακμής των λαών μέσω των μεγάλων θεσμών της θρησκείας και της πολιτικής διοίκησης. Σήμερα εξετάζω τον ψυχολογικό μηχανισμό μέσω του οποίου ξεπέφτουν στη χυδαιότητα, εγωπάθεια και βαρβαρότητα και συμπαρασύρουν τους αντίστοιχους θεσμούς.
Το πρώτο βήμα είναι η άγνοια και το δεύτερο η λησμοσύνη. Αλλά το καθένα από τα δυο βήματα παίρνει αρκετό χρόνο για να εδραιωθεί.
Οι άνθρωποι έχουν λησμονήσει ένα βασικό, ουσιαστικό, γεγονός της ίδιας της ύπαρξής τους. Ότι δηλαδή έχουν νοημοσύνη και ότι η Γενεσιουργική ή Δημιουργική Αρχή (ή Μήτρα), από την οποία προέρχονται, επίσης έχει νοημοσύνη και ότι, πάλι, η δική του νοημοσύνη προέρχεται από τη νοημοσύνη στην πρώτη Γενεσιουργική ή Δημιουργική Αρχή (ή Μήτρα). Διότι αν η νοημοσύνη δεν υπήρχε δυνητικά έστω στην Πρώτη Αρχή, δεν θα παρουσιαζόταν αργότερα.
Είναι όπως ο σκληρός ανθότυρος, ή το καπνιστό μετσοβόνε, που, παρά τις διαφορές μεταξύ τους και την υλική μορφή τους, περιέχουν γάλα και παράγονται από γάλα.
2. Στην απαρχή του kaliyuga (ή τη Σιδερένια Εποχή του Ησιόδου) η μνημοσύνη του ανθρώπου μειώθηκε σημαντικά, λένε οι παραδόσεις. Και όπως βλέπουμε, συνεχίζει να μειώνεται σε δύναμη ακόμα και σε απλές πράξεις αριθμητικής ( 7 x 9 = ; ) ή αναπόλησης (τι έφαγα προχθές;). Έχουμε τώρα τους υπολογιστές και τα μηχανάκια.
Αλλά η μείωση και η αμνησία χρειάστηκε πολλή επαναληπτική προσπάθεια για να κυριαρχήσει στον νού. Η «προσπάθεια» είναι τρόπος του λέγειν: πρόκειται για έλλειψη (ή απόρριψη) άσκησης της μνημοσύνης. Όπως όταν αφού μάθεις πιάνο ή κιθάρα, μετά δεν παίζεις το όργανο και πολύ αργότερα δεν μπορείς πια να το παίξεις.
Η απουσία ή έλλειψη άσκησης οφείλεται στο πρώτο βήμα που είναι άγνοια, με την έννοια πως παραγνωρίζεις (=αγνοείς) κάτι που γνωρίζεις πολύ καλά. Όπως όταν αγνοείς (παραγνωρίζεις) τον παλμό μνημοσύνης που σου λέει πως τώρα μπορείς να παίξεις το όργανό σου!
3. Αυτό που αγνοούν οι άνθρωποι είναι αυτό που έχουν λησμονήσει. Δηλαδή, αγνοούν (= παραγνωρίζουν) πως προέρχονται από μια Δημιουργική Αρχή (ή Μήτρα) με νοημοσύνη και πως η νοημοσύνη που έχουν, όπως άλλες ιδιότητες, ικανότητες, επίσης προέρχονται από κείνη τη Μήτρα.
Αγνοούν επίσης (και μετά λησμονούν ολότελα) πως ο αληθινός εαυτός τους δεν είναι αυτό που συνήθως νομίζουν (= μια πληθώρα από εγωισμούς, επιθυμίες, διαθέσεις και παρόμοια) μα η ίδια η ουσία όπως εκείνο το Πρώτο Ον, η Δημιουργική Αρχή, από την οποία προέρχονται. Πάλι, όπως ο ανθότυρος και το μετσοβόνε, δύο τόσο διαφορετικά τυριά, που όμως προέρχονται από γάλα και η βασική ουσία τους είναι το γάλα!
4. Υπάρχει μια διαφορά, φυσικά. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ή μάλλον οι τυροκόμοι γνωρίζουν τις τεχνικές με τις οποίες παρασκευάζονται όλα τα τυριά κι εμείς δεχόμαστε την αυθεντία τους και αν θέλουμε μπορούμε να μάθουμε να το κάνουμε κι εμείς. Όμως δεν γνωρίζουμε πώς, με ποια τεχνική παραγόμαστε από την πρώτη Γενεσιουργική Αρχή.
Κι εδώ υπάρχουν, ή υπήρξαν, άνθρωποι που ισχυρίζονται πως γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο παραγόμαστε, πέρα από τη σεξουαλική συνεύρεση των γονιών μας, από την Πρώτη Αρχή, μα δεν τους πολυπιστεύουμε και δεν είμαστε πολύ πρόθυμοι να ακολουθήσουμε τις μακρόχρονες πρακτικές που συστήνουν για να το επιβεβαιώσουμε.
Αλλά το θέμα μας για την ώρα είναι διαφορετικό.
5. Όλη την ώρα λέμε ή αισθανόμαστε «είμαι τούτο, είμαι το άλλο» παρατηρούμε τον νου να λέει και να νιώθει έτσι ή αλλιώς (με πεποίθηση ή αβεβαιότητα ή αμηχανία κλπ) και νομίζουμε πως όντως έτσι είμαστε εκείνη τη στιγμή. Μα αργότερα βλέπουμε να νιώθουμε πολύ διαφορετικά (χαρά ή θλίψη, ανωτερότητα ή κατωτερότητα κλπ).
Τα βλέπουμε αυτά, ταυτιζόμαστε με ό,τι βλέπουμε και λέμε και πιστεύουμε «Είμαι τέτοιος/τέτοια». Βλέπουμε μια ενόχληση ζήλειας ή οργής και λέμε «Είμαι ζηλιάρης /ζηλιάρα ή οργισμένος/οργισμένη».
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η αλήθεια είναι πως υπάρχει μια κίνηση μια κατάσταση μέσα στον νού μας: αυτή δεν είμαστε εμείς. Ούτε η άλλη, ούτε η άλλη.
Διότι, πολύ απλά, ποιος/ποια παρατηρεί ό,τι συμβαίνει στον νου;
Εγώ είμαι ο παρατηρητής, ο θεατής σε κάθε περίπτωση. Κι ενώ οι κινήσεις και καταστάσεις αλλάζουν, Εγώ δεν αλλάζω!
6. Με την άγνοια, την επαναληπτική άσκηση της παραγνώρισης της αλήθειας για τον Εαυτό μας, κάποια ώρα λησμονούμε ολότελα.
Με την άγνοια και τη λησμονιά έρχεται το τρίτο βήμα που είναι η ταύτισή μας με κάτι απατηλό, καθώς νομίζουμε στα σίγουρα πιά πως είμαστε οι κινήσεις και καταστάσεις που βλέπουμε στον νου μας: έξυπνος ή βλάκας, ψηλός, χοντρός, ξανθός ή ό,τι άλλο.
Αυτή είναι μεγάλη κάθοδος. Διότι ενώ στον Εαυτό μας είμαστε πολύ μεγάλο Ον, αμετάβλητο, διαρκές, ενιαίο, πιστεύουμε πως είμαστε και συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε κάτι πολύ μικρό, πολύμορφο, ασταθές και αντιφατικό.
Σε αυτή την κατάσταση νιώθουμε νοητικές καταιγίδες ακατανοησίας και σύγχυσης, αμφιβολιών και φόβων και άλλων δυσάρεστων συναισθημάτων. Και προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε τη ζωή και την περιουσία μας – λόγω τρόμου στέρησης, αρρώστιας, πόνου και πρόωρου θανάτου.
Κι έτσι εγείρονται και κυριαρχούν οι εγωιστικές επιδιώξεις μας και οι επιθυμίες για απόλαυση, επιτυχία, εξουσία, ευτυχία (δική μου).
Κι έτσι παραγνωρίζεται και παραγκωνίζεται η αίσθηση δικαιοσύνης και ξετυλίγεται η εύκολη παρακμή από τον πολιτισμό.
