1. Ο άξονας του Πολιτισμού ήταν και είναι η Δικαιοσύνη με την οποία δίνουμε σε καθετί και στον καθένα «το προσήκον» (= πρέπον, αυτό που του αξίζει).
Σύμφωνα με τις αρχαιότερες παραδόσεις στην Ελλάδα (Ησίοδος), στην Ινδία (Βεδική παράδοση), στην Κίνα (Λαο Τσου), στην Αυστραλία (Αβορίγινες), αρχικά οι άνθρωποι ζούσαν σε ενότητα στη Χρυσή Εποχή του Ησιόδου (Sad–yuga, στην Ινδία) και δεν υπήρχαν διαφορές και διενέξεις.
Η Εποχή εκείνη πέρασε. Οι άνθρωποι διαιρέθηκαν σε διαφορετικές τάξεις με διαφορετικές προεξέχουσες ιδιότητες και αντίστοιχες λειτουργίες: προφήτες/ιερείς/ασκητές· φύλακες/πολεμιστές/διοικητές· τεχνίτες/παραγωγοί/έμποροι· και μια τέταρτη λειτουργία υπηρεσίας και ανειδίκευτης εργασίας για όσους δεν ήθελαν ευθύνη και πρωτοβουλία.
Πέρασε κι εκείνη η Εποχή αρμονικής συμβίωσης και ήρθε η Εποχή των σοφών και ιερωμένων και προφητών.
Μα και κείνη πέρασε και ακολούθησε η Τρίτη Εποχή των φιλοδοξιών και διενέξεων. Τώρα η δεύτερη τάξη των πολεμιστών πήραν την εξουσία ελέγχοντας και την πρώτη των ιερέων και προφητών.
Στην 4η Εποχή την εξουσία έχουν οι παραγωγοί που διαθέτουν και τον πολύ πλούτο και τον αληθινό έλεγχο χάρη στην ισχύ που τους παρέχει ο πλούτος. Σε κάθε χώρα σήμερα κυριαρχούν μερικές (10 ή 12) πλούσιες οικογένειες.
2. Όπως υπέδειξα σε πολλά προηγούμενα άρθρα η δύναμη εξουσίας και αυθεντίας ήταν πραγματική κι έμφυτη στους ανθρώπους. Ανήκε στην ίδια τη φύση τους και γιαυτό μπορούσαν να διοικούν και να ελέγχουν τους άλλους ανθρώπους, οι οποίοι τους υπάκουαν και τους σέβονταν.
Με την τέταρτη Εποχή (kali–yuga ή Σιδερένια) στην οποία ζούμε εδώ και 5 χιλιετίες, η έμφυτη δύναμη και αυθεντία μειώθηκε στο ένα τέταρτο ή και πιο λίγο. Έμειναν τα αξιώματα, οι λειτουργίες, οι όροι και οι τίτλοι, μα η αληθινή έμφυτη αυθεντία, η ουσία και δύναμη, είχε χαθεί και οι τάξεις (ή κάστες) και λειτουργίες μπερδεύτηκαν σε μεγάλη σύγχυση.
Οι παραγωγικές λειτουργίες, οι διοικητικές, ιερατικές κλπ, βεβαίως γίνονται μα ανεπαρκέστατα, κουτσά στραβά που λέει ο λόγος, διότι αυτοί που τις εκτελούν δεν έχουν τα πνευματικά προσόντα, τις ιδιότητες και δυνάμεις που απαιτούνται.
Αυτή η ανεπάρκεια φάνηκε ανάγλυφα στην περίπτωση του κ. Αλέξη Τσίπρα που έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας από τον Ιανουάριο 2015 ως τον Ιούλιο 2019. Επιστήμων δήθεν, πολιτικός μηχανικός, δεν γνώριζε πως μια στροφή 360 μοιρών σε φέρνει στο ίδιο σημείο εκκίνησής σου και ως Έλληνας 41 ετών δεν γνώριζε πως τα 2 ονόματα Λέσβος και Μυτιλήνη αναφέρονται σε ένα και ίδιο νησί!
3. Η παρακμή δεν είναι, για να ακριβολογούμε, του πολιτισμού αλλά του επιπέδου οντότητας, νοημοσύνης, εντιμότητας, ακεραιότητας και όμοιων αρετών, των ανθρώπων.
Προσέξτε μια γραμμή παρακμής, ξεπεσμού.
Στα πρώτα πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης των Ιουδαίων Γένεσις, Έξοδος, Λευιτικόν, Αριθμοί, Δευτερονόμιον (= όλα μαζί, Πεντάτευχον) οι μεγάλοι Προφήτες, όπως λέγονται, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ ως τον Μωυσή, ήταν συνήθως και οι πνευματικοί μα και οι διοικητικοί (ή όπως λέμε σήμερα, πολιτικοί) ηγέτες του λαού των Ιουδαίων.
Ο ηγέτης τότε ήταν Πατριάρχης, και ανώτατος πνευματικός και ανώτατος διοικητής. Στον ηγέτη σε κείνες τις ξεχασμένες περιόδους συνδυάζονταν και το λειτούργημα του Ιεράρχη και το λειτούργημα του Βασιλιά.
Ο Μωυσής όμως, βλέπουμε, είχε μεγάλες και θαυμαστές δυνάμεις – αν θέλουμε να πιστέψουμε. Είχε την έμφυτη δύναμη να κάνει «θαύματα» κι έτσι μέσω αυτής να επιβάλλεται, όχι να διορίζεται ή να εκλέγεται «δημοκρατικά» από άλλους. Ήταν Θεόπνευστος κυριολεκτικά!
Κανείς ηγέτης σήμερα, θρησκευτικός ή πολιτικός, δεν έχει τις δυνάμεις του ή προσεγγίζει καν το επίπεδό του. Είναι αλήθεια πως δεν υπάρχουν αποδείξεις που πείθουν υλιστές και σκεπτικιστές, μα υπάρχει πάντα η κοινή τηλεπάθεια που δείχνει πως άνθρωποι έχουν δυνάμεις πάνω από τις νορμάλ ικανότητες.
4. Ηγέτες τέτοιας φύσης και τέτοιας δύναμης απαντώνται και στην αρχαία Βεδική Παράδοση και στην αρχαία Κίνα και στις αρχαίες παραδόσεις των Αβορίγινων της Αυστραλίας (Εποχή του Ονείρου ή των Πρωτανθρώπων).
Αργότερα, καθώς εδραιώθηκαν οι τάξεις κι έγιναν κληρονομικές ενώ οι «κληρονόμοι» ήταν ως επί το πλείστον εντελώς ακατάλληλοι και ανίκανοι είτε για την πνευματική είτε για τη διοικητική λειτουργία, διαχωρίστηκε η διοικητική (= πολιτική, στρατιωτική) από την ιερατική βασιλεία.
Στην αυγή της γνωστής μας ιστορικής περιόδου, δηλ. περίπου 3.000 πκχ (ή 5.000 ππ) άλλο πρόσωπο ήταν ο Αρχιερέας (ή Ποντίφηκας) και άλλο ο βασιλιάς ελέω θεού ή ο Ποντίφηκας αυτοκράτορας. Μα ούτε ο ένας ούτε ο άλλος στις αρχαίες αυτοκρατορίες (Κίνα, Ινδία, Μεσοποταμία, Αίγυπτο, Ελλάδα, Ρώμη) ήταν, σαν τον Μωυσή, Θεόπνευστος με την έμφυτη δύναμη να κάνει θαύματα.
Ο Βασιλιάς είχε την εξουσία «ελέω θεού» μα αυτή στηριζόταν όχι σε δική του εσωτερική δύναμη αλλά στη δύναμη στρατού, όπλων και βίας.
Η αριστοκρατία ήταν μια τάξη γαιοκτημόνων που στηριζόταν όχι σε πνευματική έμφυτη δύναμη, μα, σαν τον βασιλιά, σε όπλα και βία.
Το ιερατείο επίσης για πολλούς αιώνες στη Δύση.
Θα επανέλθω – για τη συνεχή τριβή μεταξύ ιερατείου και διοίκησης.
