1. Ο πολιτισμός ο ίδιος είναι ένα υψηλό επίπεδο της ανθρώπινης οντότητας που έχει ως γνώρισμά του τη Δικαιοσύνη, δηλ. το να δίνεις παντού το «προσήκον» (= αυτό που πρέπει, αξίζει), κι έτσι δεν παρακμάζει. Μα η ανθρώπινη προσωπικότητα, ναι, παρακμάζει σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα χυδαιότητας και βαρβαρότητας.
Όπως έγραψα, σε αρχαιότερες εποχές, χαμένες τώρα πια στην αχλή μύθων, ο ηγέτης ήταν ένας, θρησκευτικός και πολιτικός. Υπάρχουν διάφορες νύξεις και μαρτυρίες στα παλαιότερα κείμενα και θραύσματα αναμνήσεων στις παραδόσεις και ιεροτελεστίες πολλών εθνών.
Στην Παλαιά Διαθήκη, π.χ, λέγεται πως ο Μελχισεδέκ, βασιλιάς της Σελήμ, ήταν και « ιερεύς του θεού του υψίστου» – και αυτός ευλόγησε τον Αβραάμ(!) ο οποίος έδωσε σε εκείνον τη δεκάτη ως φόρο (Γένεσις 14.18-20). Στους Αβορίγινες (και σε άλλους παρόμοιους λαούς) οι κοινοτικοί (ή φυλετικοί) ηγέτες ήταν επίσης οι «μάγοι/σαμάνοι» που εκτελούσαν τις τελετουργίες κι εκπαίδευαν τους νεοφώτιστους αντικαταστάτες.
2. Στην ιστορική περίοδο, δηλ. 5.000 ππ, οπότε αρχίζουν κάποια γραπτά κείμενα, βλέπουμε πως η παλαιά ενιαία ηγεσία με τις έμφυτες υπερ-κανονικές δυνάμεις, έχει διαχωριστεί στη βασιλική, διοικητική, πολιτική εξουσία και στη θρησκευτική, ιερατική λειτουργία.
Ο Φαραώ της Αιγύπτου είναι τίτλος (pera-a) που δόθηκε στο Νέο Βασίλειο στη 2η χιλιετία πκχ. Παλαιότερα ήταν ο Βασιλεύς ή Μονάρχης.
Μα εξ αρχής αυτός, ως ενσάρκωση (ή γόνος) του θεού Ώρου, γιου του θεού Όσιρη και της Ίσιδας (και Ρα – ήλιου, και Άμμωνα και Άτεν), ήταν και διοικητικός ηγεμών της Άνω και Κάτω Αιγύπτου και «Ιεράρχης–Κάθε-Ναού» στη χώρα. Αλλά το ιερατείο ως επί το πλείστον ασχολούνταν με τις τελετές και τα θρησκευτικά μυστήρια. Η κυριότερη λειτουργία του Φαραώ ήταν η απονομή δικαιοσύνης ή διατήρηση της ma’ at (δικαιοσύνη, αρμονία, ευταξία, ισορροπία).
Σε όλους τους άλλους λαούς, σε βασίλεια, αυτοκρατορίες ή, όπως στην Ελλάδα και προ- αυτοκρατορική Ρώμη, σε δημοκρατίες, οι δυο λειτουργίες ήταν χωριστές.
3. Στην αρχαία βεδική περίοδο των Ινδιών έχουμε τις δυο χωριστές λειτουργίες (που συμπληρώνονται από την κατώτερη λειτουργία των παραγωγών vaisya και την ακόμα κατώτερη των υπηρετών και ανειδίκευτων εργατών Śūdra, shoudra). Μα βλέπουμε, επίσης, τη διαδικασία της γένεσης των ξεχωριστών λειτουργιών.
Στην αρχή ήταν μόνο το brahman ιερότητα, πνευματική δύναμη!.. Μετά αποκύησε τη διοικητική εξουσία kṣatra, που ήταν καλύτερη μορφή (για τον εκδηλωμένο κόσμο)… όπου δεν υπάρχει τίποτε ανώτερο. Γιαυτό στην τελετή χρίσματος του ηγεμόνα, ο βραχμάνος-ιερέας δηλώνει σεβασμό σε εκείνον πρηνής… Μα η πνευματική δύναμη (= brahman) είναι η μήτρα της εξουσίας kṣatra. Επομένως ακόμα κι αν φθάσει στην ύψιστη εξουσία, ο ηγεμόνας προσφεύγει τελικά στον βραχμάνο-ιερέα ως μήτρα της εξουσίας του. Όποιος (ηγεμόνας) λοιπόν βλάπτει τον βραχμάνο υπονομεύει τη δική του πηγή και χειροτερεύει έχοντας βλάψει κάποιον καλύτερο! (Bṛhadāraņyaka Ουπανισάδα, 1.4.11).
4. Ναι ο ιερωμένος, ο πνευματικός, δηλώνει σεβασμό και υποταγή στον ηγεμόνα, μα ο δεύτερος γίνεται ηγεμόνας όταν χρίζεται από τον ιερωμένο κι έτσι γνωρίζει εξ αρχής πως η δύναμη του, η εξουσία του στα εγκόσμια, προέρχεται από το ανώτερο, το πνευματικό, επίπεδο του ανθρώπου.
Η τελετή της στέψης σηματοδοτούσε σε παλαιότερη εποχή την ολοκλήρωση της εκπαιδευτικής προετοιμασίας του ηγεμόνα και απαρχή της εξουσίας του καθώς κατά κάποιον άγνωστο σε μας τρόπο ο ανώτερος ιερωμένος μεταβίβαζε δύναμη, ή ανύψωνε εσωτερικά τον ηγεμόνα στο κατάλληλο συνειδησιακό επίπεδο.
Για τον λόγο αυτό λεγόταν ο ιερωμένος «μήτρα/πηγή (yoni) της εξουσίας» του μονάρχη.
Υπήρχε μάλλον, ακόμα στην αρχή της Σιδερένιας Εποχής (kaliyuga), το αγνό αίσθημα της αφοσίωσης και αρκετή νοημοσύνη και διάκριση ώστε και ο ιερωμένος και ο ηγεμόνας να αναγνωρίζουν τα ξεχωριστά λειτουργήματά τους και να σέβονται ο ένας τον άλλον (η μια τάξη την άλλη).
Μα στην αρχή, εκεί στο 3.000 πκχ, ήδη στα πρώτα γνωστά ιστορικά κείμενα όπως της Αιγύπτου και οι δυο έχουν χάσει τις έμφυτες υπερ-κανονικές δυνάμεις τους.
Σπάνιοι είναι οι ιερωμένοι, άγιοι, ασκητές μύστες, που τις εκδηλώνουν. Στην πλειονότητά τους είναι όπως οι κοινοί άνθρωποι όλοι με όμοιες αρετές μα και όμοια ελαττώματα.
5. Εκεί, λοιπόν, γύρω στο 3100 – 3000, με τη μετάβαση στη σκοτεινιά της Σιδερένιας Εποχής (Ησίοδος) ή Κάλι-γιούγκα (Βεδική Παράδοση), έγινε το πρώτο μεγάλο βήμα κατολίσθησης, με το οποίο η έμφυτη αρετή του ανθρώπου, η νοημοσύνη, μνήμη, αξιολόγηση και διάκρισή του, μειώθηκε στο τελευταίο της τέταρτο.
Δεν είναι τυχαίο το ότι τότε παρουσιάστηκε ξαφνικά και ταυτόχρονα σχεδόν η γραφή στην Αίγυπτο, Μεσοποταμία και κοιλάδα του Ινδού (Ινδία).
