1. Ας επανέλθουμε στις σταθερές αρχές της Πολιτικής Οικονομίας. Διότι πολλές ανοησίες γράφονται από τους ψευτοφιλελεύθερους της Δύσης (Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης).
Ναι είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως στον υλικό κόσμο των πέντε αισθήσεων και του μυαλού μας το μόνο σταθερό είναι η αστάθεια, η συνεχής αλλαγή. Ναι, συμφωνούμε απόλυτα, με τον Ηράκλειτο (544-484 πκχ) πως «τα πάντα ρει» (=ρέουν, κυλούν, αλλάζουν) και δεν μπορείς να βάλεις τα πόδια σου δυο φορές στο ίδιο νερό του (ρέοντος) ποταμού.
Μα παρά τη ροή το νερό το ίδιο παραμένει σταθερή βασική ουσία της ροής – ακόμα και της αλλαγής σε πάγο ή χιόνι που θα λιώσει και σε ατμό που θα ξαναγίνει νερό στον κόσμο όπου ζούμε κανονικά.
Ομοίως το φως παραμένει σταθερή βάση για όλα τα χρώματα. Ο αέρας για όλους τους καυτούς ανέμους, τις δροσερές αύρες και τους κρύους βοριάδες. Ομοίως το χρυσάφι για όλα τα σκεύη, τα σκουλαρίκια, μενταγιόν ή δαχτυλίδια.
2. Γράφω διότι μερικοί θυμήθηκαν στα τέλη του έτους 2019 μια δημοσίευση στο Athens Review of Books: «Από καιρό τώρα, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ σχεδόν πρόβλημα οικονομίας· ήταν πάντα πρόβλημα πολιτικής. Η πολιτική οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία. Αν η ίδια διαμορφώθηκε από την κοινωνία ή αν τη διαμόρφωσε κατ’ εικόνα και ομοίωσή της, μικρή σημασία έχει. Το βέβαιο είναι ότι η πολιτική πρέπει να αλλάξει άρδην προς το καλύτερο για να έχει η χώρα κάποια ελπίδα να βγει από αυτήν την εξουθενωτική δοκιμασία».
Η πρώτη ανοησία είναι ο διαχωρισμός πολιτικής και οικονομίας. Οι δύο δεν είναι τόσο διαχωρισμένες: είναι μια κατάσταση.
Η δεύτερη ανοησία είναι η πολιτική να αλλάξει. Από τι σε τι; Προφανώς από αυτήν που είναι τώρα σε κάποια καλύτερη. Αλλά ποια/τι είναι τώρα;
3. Αναφέρομαι στον κατά τα άλλα συμπαθέστατο κ. Α.Χ. Παπανδρόπουλο στην Liberal («Κυριάκο ξαναδιάβασε τον Σουμπέτερ») που ακολουθώντας τον Γιόζεφ Σουμπέτερ, Αυστριακό οικονομολόγο και υπουργό Οικονομικών, γράφει (27.12.19) πως «σταθερός καπιταλισμός αποτελεί αντίφαση» και πως η πολιτική πρέπει «να προσαρμόζεται τόσο στους νέους τρόπους παραγωγής όσο και στις κοινωνικές συνθήκες που αυτοί δημιουργούν…»
Αυτά όλα επίσης είναι ανοησίες του ψευτοφιλελευθερισμού. Θα μπορούσα να πάρω όμοιες διατυπώσεις από τη Βρετανία, Γαλλία κλπ.
Η Πολιτική Οικονομία έχει αμετάβλητες αρχές. Όπως ακριβώς η Φυσική έχει αμετάβλητους νόμους. Από τους νόμους εγείρονται οι γνώσεις μας για το φυσικό περιβάλλον μας στον υλικό κόσμο. Από αυτές αναπτύσσεται η τεχνολογία που εξυπηρετεί τις ανάγκες κι επιθυμίες των ανθρώπων.
Τα πράγματα έχουν εξελιχθεί σε αντίστροφη στρεβλωτική κίνηση που έχει επιφέρει ρύπανση. Οι επιθυμίες και ασυλλογισία κατευθύνουν την τεχνολογία και αυτή την επιστημονική έρευνα που περιορίζεται στο υλικό επίπεδο.
Το ίδιο συμβαίνει με την επιστήμη της Πολιτικής Οικονομίας.
4. Οι οικονομολόγοι θεωρούν επιστήμη την ενασχόλησή τους με την παραγωγή (αγροκτηνοτροφικές, βιομηχανικές, εμπορικές, χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες), όπου όντως οι τρόποι, συνθήκες και διαδικασίες αλλάζουν.
Ακόμα και η λεγόμενη Μακροοικονομική με τα δημοσιονομικά και τις διακρατικές συναλλαγές της είναι απλούστατη λογιστική και όχι επιστήμη των Οικονομικών, ή, ορθότερα, της Πολιτικής Οικονομίας.
Σε αυτά τα επίπεδα υπάρχει όντως συνεχής δραστηριότητα και ακατάπαυστη αλλαγή. Οπωσδήποτε κατά διαστήματα η κρατική νομοθεσία πρέπει να επιληφθεί των νέων συνθηκών και διαδικασιών.
Μα η Πολιτική έχει αμετάβλητες αρχές που πρέπει να εφαρμόζονται απαρέγκλιτα και αυτές να δημιουργούν τις συνθήκες και διαδικασίες μέσα στις οποίες εξελίσσονται οι παραγωγικές (ως άνω) δραστηριότητες. Όσο και αν αλλάξουν αυτές οι παραγωγικές, οι βασικές συνθήκες παραμένουν αμετάβλητες.
5. Ποιες είναι αυτές οι βασικές συνθήκες ή αμετάβλητες δυνάμεις;
Πρώτα είναι για μας ο άνθρωπος, εμείς οι άνθρωποι, με καθορισμένες γνωστότατες ανάγκες: χώρος για να υπάρχουμε και τροφή για να συνεχίζουμε. Για να υπάρχουμε χρειαζόμαστε ακόμα νωρίτερα τη σωματική μας ακεραιότητα. Μετά για να έχουμε τις άλλες δύο (χώρο και τροφή) χρειαζόμαστε τη γη (=ξηρά, στερεή επιφάνεια) που δίνει τον χώρο και τα τρόφιμα που συνίστανται σε γη, νερό, φως και αέρα. Επίσης ελευθερία έκφρασης (επικοινωνίας, συνεννόησης), μετακίνησης και συνάθροισης – πάντα εφόσον δεν βλάπτουμε ή εμποδίζουμε άλλους στην άσκηση των ίδιων ελευθεριών.
Αν εξασφαλιστούν αυτές οι βασικές ελευθερίες που είναι η λειτουργία της αμερόληπτης δικαιοσύνης, όλα τα άλλα θα κυλήσουν ομαλότατα.
Λείπει σήμερα η ελευθερία πρόσβασης στον χώρο (=γη), διότι όλη η στερεή επιφάνεια του πλανήτη έχει ιδιωτικοποιηθεί από επιτήδειους που ζητούν αμοιβή για να την παραχωρήσουν σε άλλους (καθυστερημένους, που ανέχονται αυτήν τη στρέβλωση της επίγειας δικαιοσύνης). Όλες οι ανωμαλίες στην οικονομία προκύπτουν από αυτή την πρώτη ανωμαλία.
Η γη προϋπάρχει των ανθρώπων κατά εκατομμύρια έτη. Είναι δώρο της Φύσης σε όλους, όχι σε μερικούς και απαραίτητη για την ύπαρξη κι επιβίωση όλων μας. Αυτό οι ψευτοφιλελεύθεροι δεν εννοούν να το καταλάβουν.
Ναι, ο φιλελευθερισμός διορθώνει, εξομαλύνει αυτήν την πρώτη αμαρτία – μέσω της Γεωφορολόγησης (για την οποία έχουμε αναρτήσει πολλά άρθρα).
