Στις ΗΠΑ ο Τραμπ δεν διώχθηκε, παρά τις εγκληματικές του ενέργειες. Διότι είχε σθεναρούς υποστηρικτές στα ανώτερα κλιμάκια του κράτους, των Ρεπουμπλικάνων και μεγάλο μέρος της μάζας με μέτρια ως κακή μόρφωση. Μα 50 χρόνια νωρίτερα διώχθηκε ή, με την απειλή της δίωξης και καθαίρεσης, ο Νίξον, άλλος πονηρός εγκληματίας, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από πρόεδρος των ΗΠΑ.
Στη Γαλλία επίσης, ο πρώην πρόεδρος (από τον λαό εκλεγμένος κι αυτός) Σαρκοζί επίσης διώχθηκε και καταδικάστηκε σε ενός έτους φυλάκιση κατ΄ οίκον με βραχιολάκι. Το έγκλημά του – παράνομες χρηματοδοτήσεις προεκλογικά. Είχε νωρίτερα καταδικαστεί σε τρία έτη φυλάκισης δίχως αναστολή για διαφθορά κι αθέμιτη άσκηση επιρροής.
Εδώ οι κυβερνήσεις, από τη Μεταπολίτευση και δώθε, με πρώτο διδάξαντα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και πολύ ανώτερο τον “Αείμνηστο” Ανδρέα Π., προσπαθούν με κάθε τρόπο να δίνουν συγχωροχάρτι όχι μόνο σε μικροαπατεώνες (που συχνά τιμωρούνται πολύ χειρότερα από τους μεγάλους) μα σε ληστές, τρομοκράτες και δολοφόνους κατά συρροή και καλύπτουν με νόμιμη ασυλία υπουργούς που παρανομούν.
Εδώ, σε αυτόν τον τομέα, είναι αμφίβολο αν καμία κυβέρνηση θα ξεπεράσει τον καινούριο “αείμνηστο” Αλέξη Τσίπρα και το τσούρμο του. Ο υπουργός της τσιπρικής κυβέρνησης Παρασκευόπουλος με τη δική του ποινική νομοθεσία άφησε ελεύθερους περίπου 10.000 βαρυποινίτες εγκληματίες (ενώ σχεδίαζε να εμπλέξει σε σκάνδαλα πολιτικούς αντιπάλους!).
Η Νεοδημοκρατική κυβέρνηση Μητσοτάκη επέκρινε έντονα αυτήν την αναίσχυντη δήθεν φιλανθρωπική (ή “ανθρωπιστική”) πράξη. Μα ο δικός της υπουργός Δικαιοσύνης είναι γιατρός και η κυβέρνηση εξακολουθεί να εφαρμόζει την ίδια πολιτική έχοντας αυστηροποιήσει κάπως μερικές ποινές αδικημάτων. Τίποτε άλλο!
Δυστυχώς, ούτε οι πολιτικάντηδες της Κεντροδεξιάς δείχνουν να καταλαβαίνουν καθόλου πώς να κυβερνούν. Οπωσδήποτε έχουν καλύτερη πανεπιστημιακή μόρφωση, μα αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται πραγματική κατανόηση και παραμερισμός των παλαιών συνηθειών και του φόβου του πολιτικού κόστους, που φαίνεται να παραλύει τον πρωθυπουργό.
Και οι έγκριτοι, σοβαροί δημοσιογράφοι κάνουν δυο σφάλματα. Το ένα είναι πως, ενώ αναφέρουν εγκλήματα και συλλήψεις, σπάνια προχωρούν να ερευνήσουν τις καταδίκες και ποινές και να πληροφορήσουν το κοινό. Το δεύτερο είναι πως και αυτοί διακατέχονται από τη βαθύτατη αρρώστια του συναισθηματισμού και του ψευτο-ανθρωπισμού (τα αθώα παιδιά, οι χαροκαμένες μάνες, οι φουκαράδες κ.λπ.). Όλοι θρηνούσαν την κα Φώφη με γαλβανισμένες γενικότητες και η κυβέρνηση, μάλλον για ψηφοψάρεμα, κήρυξε ημέρα πένθους για τον θάνατο της γυναίκας προέδρου του Πασοκινάλ, μα κανένας δεν βρέθηκε να δώσει έστω και ένα παράδειγμα ορθής πολιτικής και πράξης της εν λόγω κυρίας.
Πρέπει να παραμερίσουμε αυτή τη νέα μόδα του άρρωστου συναισθηματισμού και ψευτο-ανθρωπισμού. Ναι, οπωσδήποτε πρέπει να συγχωρούμε και να υπάρχει έλεος στην καταδίκη ακόμα και του πιο στυγνού σαδιστικού δολοφόνου. Μα το έλεος αυτό ήδη έχει δοθεί με την κατάργηση της θανατικής ποινής – που είναι μάλλον ανόητη πρακτική. Και οι συνθήκες στις φυλακές είναι στην εποχή μας πολύ διαφορετικές από εκείνες που ίσχυαν στον 19ο αιώνα, όπως τις έχουν περιγράψει γλαφυρά Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι κι άλλοι συγγραφείς. Οι ποινές για σοβαρά αδικήματα πρέπει να είναι αυστηρές και να δίνεται χάρη μόνο αφού ο κατάδικος έχει δείξει αληθινή μεταμέλεια. Όχι δια νόμου να ελευθερώνεται ο κατάδικος μετά από πάροδο κάποιου διαστήματος!
Αλλιώς, η ίδια η Πολιτεία ενθαρρύνει κι επιβραβεύει το έγκλημα, τιμωρώντας έτσι τους πολλούς νομιμόφρονες πολίτες που πρέπει τώρα να υποστούν ξανά την ελεύθερη δράση των κακοποιών καθώς μοιάζει να ενθαρρύνει την εγκληματική συμπεριφορά!
Κρίμα που ούτε κυβερνήτες ούτε δημοσιογράφοι ούτε μορφωμένοι πολίτες διαβάζουν καν τις παραινέσεις του Πλάτωνα για συνετή διακυβέρνηση στο έργο του Νόμοι. Εκεί, στο 710β, θα βρουν την εξής αυτονόητη σκέψη:
Για να μεταβάλει τα ήθη της Πολιτείας ο κυβερνήτης δεν χρειάζεται ούτε πολύ χρόνο ούτε πολλή προσπάθεια. Μα αυτό που χρειάζεται είναι πως ο ίδιος πρέπει πρώτος να προχωρήσει στην κατεύθυνση που θέλει, προτρέποντας τους πολίτες προς τις επιδιώξεις της αρετής ή το αντίθετο. Με το δικό του παράδειγμα, ο ίδιος θα δείξει τη γραμμή δράσης, δίνοντας επαίνους και τιμές για τα σωστά πράγματα και μομφή για τα αντίθετα, κολάζοντας όποιον δεν πειθαρχεί…
Την ίδια περίπου εποχή στη Κίνα, ο Τζουάνγκ Τζου δίδασκε ακριβώς τα ίδια. Και στην αρχαία Βεδική Παράδοση των Ινδιών, ένας σοφός δάσκαλος δίδασκε πως οι δάσκαλοι και οι κυβερνήτες θα έπρεπε πρώτα να αλλάξουν τον εαυτό τους και μετά να επιχειρήσουν να αλλάξουν άλλους.
Δυστυχώς, οι κυβερνήτες μας δεν θέλουν να γνωρίζουν την απλή αρχή που δίνει ο Πλάτων. Κι έτσι δεν κάνουν ούτε το ένα ούτε το άλλο: ούτε τιμούν τους νομιμόφρονες ούτε τιμωρούν τους κακοποιούς όπως πρέπει. Οι φυλακές είναι γεμάτες μα οι χειρότεροι παραβάτες είναι ελεύθεροι.
