ΠΟ159: Κληρονομικότητα, οικογένεια

1. Όλοι ανήκουμε σε μια οικογένεια που καθορίζεται από εξ αίματος και εξ αγχιστείας συγγενικές σχέσεις. Τώρα μάλιστα υπάρχει και το ντι-εν-έι DNA που επικυρώνει αδιαμφισβήτητα την εξ αίματος σχέση.

Υπάρχει όμως και η εξ αγχιστείας ή υιοθεσίας σχέση. Αν κάποιο βρέφος (η μεγαλύτερο πρόσωπο) υιοθετηθεί από κάποιους με όλη τη νομική διαδικασία, γίνεται μέλος της οικογένειας και δικαιούχο στην κληρονομιά, αν δεν υπάρχει διαθήκη.

Παλαιότερα, ο πρωτότοκος γιος ήταν εκ παραδόσεως ο μοναδικός κληρονόμος και της ακίνητης περιουσίας και των χρεών του πατέρα. Εδώ τα χρέη συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο οφειλές σε δανειστές, μα και θυσίες προς την όποια θεότητα και πράξεις εξιλέωσης για παραβάσεις.

Στη Δύση το θρησκευτικό στοιχείο έχει ατονήσει από τον 19ο αιώνα και σε πολλές περιπτώσεις από τον 17ο. Οφειλές άλλες από υλικά χρέη δεν ενδιαφέρουν πια.

2. Η εξ αίματος συγγένεια κληροδοτεί την υλική περιουσία μα και τις ιδιότητες που μεταβιβάζονται μέσω ντι-εν-έι. Ο γόνος θα κληρονομήσει σωματικά χαρακτηριστικά των γονιών – όπως χρώμα μαλλιών και ματιών, σκελετική δομή, μυϊκή ρώμη, αδυναμίες καρδιάς ή στομάχου και πολλά παρόμοια.

Σε πολλές νορμάλ οικογένειες γεννιέται ξαφνικά ένα παιδί αυτιστικό (ή με κάποια νοητική αδυναμία). Σε άλλες γεννιέται παιδί που θα διαπρέψει σε μια επιστήμη, στη μουσική, στην πολιτική, στα σπορ, στη φιλοσοφία ή ό,τι άλλο.

Οι νοητικές ιδιότητες δεν μοιάζουν να κληροδοτούνται άμεσα. Δεν ξέρουμε πόσο θα περιμένουμε ακόμα να δούμε αν κάποιος απόγονος του Μότσαρτ (έκανε πολλά παιδιά), θα εμφανιστεί με όμοιο ταλέντο ή πόσο πίσω πρέπει να πάμε για να ανακαλύψουμε κάποιον ιδιοφυή πρόγονο του Αϊνστάιν.

Οι νοητικές ιδιότητες (=τα ταλέντα) δεν φαίνονται να είναι κληρονομικές. Σε πολλές περιπτώσεις παιδιά μοιάζουν πολύ στις κλίσεις τους τους γονείς τους. Αυτό είναι αποτέλεσμα της διδαχής στη γενική ανατροφή των παιδιών και μίμηση των γονέων εκ μέρους των παιδιών.

3. Ο Μέγας Αλέξανδρος φέρεται να είπε “Ο μεν πατέρας μου μου έδωσε το ζην, ο δε διδάσκαλός μου το ευ-ζήν”.

Η ιδέα πως υπήρχε δεύτερη γέννηση, δεύτερη ζωή και μάλιστα ανώτερη ή καλύτερη, οφειλόμενη στον δάσκαλο και στην εκπαίδευση, ήταν διαδεδομένη σε πολλές κουλτούρες στην αρχαιότητα. Υπάρχει ακόμα, όμως σε πολύ μικρότερο βαθμό.

Αυτό το πέρασμα από την κοινή στην ανώτερη/καλύτερη ζωή οριοθετούνταν από κάποια τελετή μύησης. Πολλοί συγγραφείς υιοθετούν αυτή τη θεώρηση. Π.χ. ο Julius Evola, ένας από πολλούς, γράφει: ” Ένα άτομο γινόταν μέλος της ομάδας των αληθινών ανδρών που ήλεγχαν την κοινωνία μόνο μέσω της νέας ζωής που αφυπνιζόταν με τη μύηση” (σ37, Revolt against the Modern World, 1969/1995 μτφρ Guido Stucco, Inner Traditions).

Εκτός από ελάχιστους συγγραφείς, οι άλλοι όλοι θεωρούν πως οι μυήσεις με τις τελετουργίες τους επιφέρουν τη ζητούμενη θαυμαστή μεταμόρφωση.

Δεν είναι έτσι και ουδέποτε ήταν έτσι.

4. Η μύηση σηματοδοτεί την είσοδο ή γέννηση σε μια νέα ζωή ή νέο επίπεδο κατανόησης και οντότητας που έχει τώρα πραγματοποιηθεί μετά από μακρόχρονη προσπάθεια, ή ένα νέο ξεκίνημα που θα πάρει πολύ καιρό, χρόνια ίσως, προσπάθειας.

Ακόμα και σήμερα, μετά από δυο αιώνες, όταν πρωτογνώρισαν τους Αυτόχθονες οι Βρετανοί άποικοι, υπάρχουν οι τελετουργίες της μύησης στα παρηκμασμένα ή εκφυλισμένα έθνη των Αβοριγίνων της Αυστραλίας και αυτές μπορεί να διαρκέσουν, ανάλογα με τις παραδόσεις της φυλής, αρκετές μέρες. Μα μετά, οι νέοι θα πρέπει να μάθουν πολλά από τους πρεσβύτερους της φυλής, και θα πρέπει να ασκηθούν στη ζωή της μοναχικής περιπλάνησης και κυνηγιού στην έρημο και στη ζούγκλα για μεγάλα διαστήματα.

Σε άλλες περιπτώσεις, για πνευματική εργασία και διαλογισμό ένας άνθρωπος θα μυηθεί στην πρακτική, μα μόνο η δική του τακτική εφαρμογή θα αποφέρει καρπούς, όχι η μύηση σκέτη – στον Βουδισμό ή σε κάποιο φιλοσοφικό σύστημα.

Και σε άλλες περιπτώσεις, πάλι, η μύηση σηματοδοτούσε την ευτυχή συμπλήρωση πολύχρονης μαθητείας σε κάποια Σχολή ή κοντά σε κάποιον δάσκαλο.

Η μύηση από μόνη της δεν ανυψώνει τον άνθρωπο.

5. Αφού υπήρχε η νέα δεύτερη γέννηση στη νέα πιο ιδιαίτερη ζωή έπρεπε να υπάρχει και νέα οικογένεια. Και όντως υπήρχε – η οικογένεια του δασκάλου, που είχε φέρει τον έφηβο σε ενηλικίωση πνευματική.

Ο δάσκαλος εθεωρείτο πολύ ανώτερος πατέρας. Στο αρχαίο-ινδικό έργο Νόμοι του Μάνου (Mānava-Dharma-śāstra) λέγεται: “Το ότι ένας νέος έγινε από την αμοιβαία επιθυμία της μητέρας και του πατέρα του και γεννήθηκε από τη μήτρα, αυτό ας θεωρείται η άφιξή του σε ύπαρξη [σε αυτόν τον κόσμο]. Μα η γέννηση που πραγματοποιεί για τον νεαρό ο δάσκαλος… είναι πιο αληθινή κι ελεύθερη από γήρας και θάνατο”. (2.147-8)

Ο πραγματικός πνευματικός δάσκαλος που έκανε την εργασία του ορθά, έδινε στον μαθητή νέα ζωή κι ένα πολύ ανώτερο, λεπτότερο σώμα, που δεν θα διαλυόταν στον θάνατο. Οι μαθητές, λοιπόν, αφού ακολουθούσαν την καθοδήγηση του δασκάλου για όσο χρειαζόταν να αναπτύξουν το ανώτερο πνευματικό σώμα κι έπαιρναν τη μύηση που σφράγιζε τη συμπλήρωση της μαθητείας, ανήκαν στην ανώτερη και λεπτή οικογένεια του δασκάλου.