1. Σε ένα βοήθημα για μαθητές διάβασα τις πιο απίθανες ανοησίες. «Όσοι δεν βλέπουν λέγονται τυφλοί και φοράνε μαύρα γυαλιά» δηλώνει μια πρόταση, χωρίς όμως να εξηγεί πως αυτοί κρατάνε συνήθως μπαστούνι μα, από την άλλη, πολλοί μη-τυφλοί άνθρωποι φοράνε μαύρα γυαλιά στον έντονο ήλιο!
Δυστυχώς είναι πάρα πολλές τέτοιες ανοησίες και ανακρίβειες. Πρόκειται για ένα πολύ τσαπατσούλικο κείμενο – από κάθε άποψη.
Στο τμήμα Γ΄ «Το Μυαλό μας» διαβάζω πως αυτό «θέλει τροφή όπως και το σώμα μας» και αυτή είναι «τα γράμματα και οι γνώσεις». Ευτυχώς λίγο πιο κάτω γίνεται φανερό πως «τα γράμματα» αναφέρονται σε γενικότερες γνώσεις και δεξιότητες: τα παιδιά ως μαθητές «μαθαίνουν να γράφουν, να διαβάζουν, να ζωγραφίζουν, να τραγουδούν».
Το κείμενο θα μπορούσε τόσο εύκολα να προσθέσει πως μαθαίνουν βιολογία, γεωγραφία, ιστορία, μαθηματικά, φυσική κλπ.
2. Στο ίδιο τμήμα Γ΄ διαβάζουμε:
«Όλοι κάνουμε ένα επάγγελμα. Στο επάγγελμα άλλοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους όπως οι δάσκαλοι, οι δικηγόροι, οι γιατροί κι άλλοι τα χέρια όπως οι ξυλουργοί, οι χτίστες, οι μπογιατζήδες. Όσοι όμως εργάζονται με το μυαλό και φτιάχνουν πολύ όμορφα πράγματα λέγονται καλλιτέχνες. Αυτοί είναι οι μουσικοί, οι ηθοποιοί, οι χορευτές, οι αρχιτέκτονες, οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, οι λογοτέχνες, οι διακοσμητές. Με τα έργα τους μας χαρίζουν όμορφες στιγμές και μας μορφώνουν. Η μουσική, ο χορός, η γλυπτική, η αρχιτεκτονική, η ζωγραφική, η λογοτεχνία κι ο κινηματογράφος λέγονται καλές τέχνες».
Οι ανακολουθίες εδώ και ανοησίες σοκάρουν. Μα θα εστιάσω στο σημείο που αφορά την εργασία με μυαλό και με χέρια.
3. Οι ξυλουργοί, χτίστες και μπογιατζήδες διαχωρίζονται από τους διδασκάλους, δικηγόρους κλπ., οι χειρωνακτικοί (προλετάριοι) από τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες (ιντελιγκέντσια, μπουρζουά).
Όντως οι μεν διαχωρίζονται από τους δε, μα το κείμενο κάνει τον διαχωρισμό με λάθος, χοντροκομμένο τρόπο.
Διότι και οι μεν και οι δε χρησιμοποιούν και το μυαλό και τα χέρια τους. Η διαφορά δεν είναι απόλυτη μα μόνο διαφορά βαθμού.
Γιατροί και δάσκαλοι χρησιμοποιούν χέρια και διάφορα σύνεργα όλο και πιο πολύ – στηθοσκόπια, χειρουργικά όργανα και ηλεκτρονικές συσκευές οι πρώτοι, στυλά και μολύβια, πίνακες, προτζέκτορες και άλλα όργανα οι δεύτεροι.
Από την άλλη, ξυλουργοί, χτίστες και μπογιατζήδες επίσης χρησιμοποιούν τον νου τους για να εκτελούν καλά την εργασία τους – εικονίζουν στον νου τους την όλη εργασία εκ των προτέρων (το είδος ξύλου και το σχήμα, το είδος τούβλου και τα μίξη τσιμέντου, το χρώμα και το είδος μπογιάς κλπ.) σχεδιάζουν, υπολογίζουν. Και σε όλη τη διάρκεια της δουλειάς παρατηρούν και προσέχουν. Αν δεν γινόταν αυτό (όπως δεν γίνεται συχνά) το έργο θα έμενε ατελές.
4. Ο συντάκτης του κειμένου εκδηλώνει όλα όσα είναι στραβά με το σύστημα εκπαίδευσης και την οικονομία στην τσαπατσούλικη Πολιτεία μας.
Δυστυχώς η τσαπατσουλιά είναι διάχυτη σε κάθε περιοχή της χώρας γεωγραφική, επαγγελματική και ψυχολογική.
Αυτό είναι ολοφάνερο σχεδόν σε κάθε πρόταση και κάθε ιδέα του κειμένου. Ίσως ο συντάκτης να νομίζει πως τα παιδιά στα οποία απευθύνεται δεν έχουν αρκετή νοημοσύνη να αντιληφθούν ορθή σύνταξη και λεπτότερες αποχρώσεις σημασίας.
Όλα είναι τόσο ανάκατα και μπερδεμένα.
Τι όμορφα πράγματα «φτιάχνουν» ηθοποιοί και χορευτές, πιανίστες, βιολιστές και άλλοι οργανοπαίχτες; Είναι «πράγμα» που «φτιάχνεται» ένας ρόλος ή μια χορευτική φιγούρα ή μια σονάτα;
Μα αυτή η φοβερή προκατάληψη, ένα είδος δεισιδαιμονίας μεταμοντέρνας, πως χειρωνακτικοί εργάτες όπως οι ξυλουργοί κλπ. δεν χρησιμοποιούν «μυαλό» προκαλεί τεράστια στρεβλή στόχαση.
Ακόμα και μη παραγωγική εργασία απαιτεί τη συνδρομή του νου!
Το βρίσκω απίστευτο πως παράγονται τέτοια βοηθήματα με τόσα λάθη, ειδικά όσον αφορά την εργασία τόσων διαφορετικών πολιτών στην οικονομία μας.
