1. Κουραστικά και αποκαρδιωτικά στην επανάληψή τους, οι διάφοροι αναλυτές, οικονομολόγοι και άλλοι καλοθελητές προσφέρουν λύσεις στα οικονομικά προβλήματα των εθνών και του κόσμου γενικά: το εκκρεμές της γνώμης κινείται από τον φιλελευθερισμό στον σοσιαλισμό: κομμουνισμός-καπιταλισμός· κομμουνισμός με ανθρώπινο πρόσωπο – καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο· κρατικές παρεμβάσεις – σοφία της ελεύθερης αγοράς κλπ κλπ.
Μόνο η ετικέτα και ο βαθμός αλλάζει, αλλιώς πρόκειται για το ίδιο πιάτο με διαφορετική γαρνιτούρα.
Τον Αύγουστο 2018 ένας γνωστός δημοσιογράφος (πρώην της New York Times) ο Arnold Giridharadas, έβγαλε μέσω του Knopf Publishing Group τη μελέτη του Winners Take All: the Elite Charade of Changing the World. Υπήρξαν κι άλλες παρόμοιες δημοσιεύσεις (π.χ των Hacker J και Pierson Paul: Winner-Takes-All Politics, Simon & Schusters 2010), μα μένω με τον Giridharadas
Έχει ένα πολύ της μόδας στοιχείο για μπεστ σέλερ: την ηθική στάση που καυτηριάζει τους πλουτοκράτες και προωθεί την κοινωνική δικαιοσύνη.
2. Ο Γκιριντχάραντας θέτει σοβαρά ερωτήματα, εξετάζει πολλές περιπτώσεις πλουσίων που διακρίθηκαν για τη φιλανθρωπία τους, αναλύει καταστάσεις και θεσμούς και πολιτικές προσωπικότητες και προσφέρει τη δική του λύση:
Αντί να περιμένουμε λύσεις όπως αναδιαρθρώσεις υφιστάμενων φόρων ή τα ψίχουλα που απλόχερα σκορπούν οι μεγάλοι φιλάνθρωποι, άτομα και όμιλοι επιχειρήσεων, πρέπει να αναλάβουμε την κοπιαστική δουλειά του εκδημοκρατισμού, οικοδομώντας πιο σθεναρά ινστιτούτα που αποβλέπουν στην οικονομική πολιτική ισονομία κι έτσι να αλλάξουμε τον κόσμο με την ενεργητική συμμετοχή τόσο των ελίτ όσο και των κοινών μαζών.
Ουσιαστικά δεν λέει τίποτα διότι για να γίνει αυτό πρέπει να προηγηθεί μια πολύ πιο κοπιαστική και καθόλου περιζήτητη εργασία.
Θα πρέπει οι άνθρωποι που απαρτίζουν αυτά τα ινστιτούτα, τα κρατικά και δημοτικά όργανα, τους θεσμούς και μηχανισμούς, να έχουν εκπαιδευθεί έτσι που να έχουν διαφορετική νοοτροπία και συμπεριφορά: θα βάζουν το καλό του συνόλου και των άλλων πάνω από το δικό τους!
3. Ο Arnold Giridharadas απηχεί στη βασική διατύπωσή του τον νομπελίστα John Steinbeck που παρατήρησε πως “οι βαρόνοι ληστές” της Χρυσής Εποχής των ΗΠΑ ξόδεψαν τα πρώτα δύο τρίτα (2/3) της ζωής τους λεηλατώντας τον κοινό πλούτο για να ξοδέψουν το τελευταίο τρίτο δίνοντας πίσω ένα μέρος της λεηλασίας τους!
Ένα γλαφυρό παράδειγμα είναι ο Andrew Carnegie που προώθησε το σύνθημα οι καπιταλιστές να επιστρέφουν μέρος από τα κέρδη τους στο κοινωνικό σύνολο – μα να το κάνουν όταν είναι σωστό, όχι άλλη ώρα!
Στη Χρυσή Εποχή των βαρόνων, το 1922 ένα σώμα μισθοφόρων κατέπνιξε μια απεργία στο χαλυβουργείο Homestead του Πίτσμπουργκ (ΗΠΑ) με 7 απεργούς νεκρούς. Ιδιοκτήτης του Χαλυβουργείου ήταν ο Καρνέγκι!
Η οικογένεια Sackler είναι μια σύγχρονη αντίστοιχη εκπροσώπηση των βαρόνων. Πριν τον θάνατό του το 1987 ο Άρθουρ Σάκλερ είπε στους 2 γιούς του να αφήσουν τον κόσμο καλύτερο από ό,τι τον βρήκαν. Και όντως αυτή η οικογένεια των τρισεκατομμυριούχων ίδρυσαν αίθουσες σε Μουσεία Τέχνης και Πινακοθήκες (Washington, Harvard κλπ) και ινστιτούτα (Κολούμπια, Οξφόρδη) και έδρες Πανεπιστημίων και ιατρικές σχολές.
Τα χρήματά τους αποκτήθηκαν από οπιούχα σκευάσματα και ειδικά με το Oxycotin, ισχυρότερο από τη μορφίνη. 200.000 Αμερικανοί πέθαναν από λάθος δόσεις αυτού και όμοιων οπιούχων το 1999 μόνο. Εκατομμύρια έχουν εθιστεί.
4. Ο Arnold Giridharadas εισήλθε στα άδυτα της χρυσωμένης ελίτ έχοντας, λόγω εκπαίδευσης στο Χάρβαρντ και δικτύωσης, πρόσβαση στον κόσμο αυτό των πλούσιων και ισχυρών που με φιλανθρωπίες επιδιώκουν την εδραίωση δικαιοσύνης και τη βελτίωση του κόσμου, τον οποίο λεηλατούν εντελώς νόμιμα. Θέλουν όντως να τον βελτιώσουν μα όχι να υπονομεύσουν την εξέχουσα πρωτοκαθεδρία τους. Αυτή η παγκόσμια ελίτ των πλουτοκρατών κάνουν πολλά για να αλλάξουν τον κόσμο (μα και να διατηρήσουν το δικό του στάτους κβο) καλύπτοντας περίτεχνα με φιλανθρωπίες, κυβερνητικές πολιτικές και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα των δημοσίων σχέσεων ότι οι ίδιοι έχουν προκαλέσει τα προβλήματα που προσπαθούν δήθεν να επιλύσουν.
Γι αυτό ο Arnold Giridharadas την αποκαλεί “παρωδία” charade της φιλανθρωπίας.
Ο D. Walker, πρόεδρος του Ιδρύματος Φορντ πρεσβεύει “να εμπνέουμε τους πλούσιους να κάνουν περισσότερο καλό αλλά ποτέ να κάνουν λιγότερο κακό, να τους εμπνέουμε να δίνουν πίσω αρκετά, μα ποτέ να παίρνουν λιγότερα”!
Χάρη στην τεχνολογία και τις χρηματοπιστωτικές διευκολύνσεις η παραγωγικότητα του μέσου Αμερικανού εργαζόμενου αυξήθηκε από το 1973 ως το 2014 κατά 72%, μα το εισόδημά του μόνο κατά 9%.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, πριν λίγα έτη, 300 άτομα είχαν περιουσίες που συνολικά ισούνταν με όλους τους πόρους του μισού πληθυσμού, δηλαδή 3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
5. Δεν έχει άδικο ο Arnold Giridharadas λέγοντας πως αυτοί οι πλουτοκράτες “επιχειρούν να αλλάξουν τον κόσμο όταν αντίθετα ή συγχρόνως προστατεύουν ένα σύστημα που δημιουργεί τα προβλήματα που θέλουν να επιλύσουν”. Δηλαδή την ανισότητα, αρρώστια, στέρηση.
Ο Arnold Giridharadas πιστεύει πως η κοινωνική βελτίωση “δεν είναι ένα πρότζεκτ που μια ομάδα διεκπεραιώνει για χάρη μιας άλλης”. Θα λύσουμε τα προβλήματα μόνο “όλοι μαζί στην ευρύτερη σφαίρα της Πολιτείας μέσω των εργαλείων της κυβέρνησης στα χαρακώματα της κοινωνίας… όπου οι πολίτες που βοηθούνται έχουν αποφασιστική γνώμη”.
Αυτή είναι μια ευχή, όχι λογική πρακτική πρόταση. Ανέφερα νωρίτερα, στην §2, τι χρειάζεται πριν από οποιαδήποτε σοβαρή αλλαγή.
Στη νομοθεσία, αυτή θα εκφρασθεί απλά σε απαγορεύσεις απάτης, βλάβης άλλων, κλοπής και νοθείας. Επίσης σε έναν φόρο επί των αξιών των τοποθεσιών (δίχως εγγειοβελτιωτικά έργα), δηλ. Γεωφορολόγηση.
Όλα τα άλλα είναι αποκυήματα της άγνοιας και ματαιοδοξίας.
