ΠΟ137: Αναρχοαριστερή ανεπιχειρηματολογία

1. Είναι απίστευτη σχεδόν η αβυσσαλέα βλακεία και αμύθητη αμάθεια των τρολ της ευρύτερης Αναρχοαριστεράς. Βρίζω κι εγώ έχοντας κολλήσει από αυτούς – ιδίως μετά τα σχόλιά τους στην τελευταία μου δημοσίευση «Καπιταλισμός και Σοσιαλισμός».

Όταν αναδημοσιεύονται στο FB αντικομμουνιστικά άρθρα μου, τα τρολ της αναρχοαριστερής αμάθειας σχολιάζουν – «ανιστόρητο, γκεμπελικό, προπαγάνδα, ανοησίες, παπαριές, μαλακίες» και παρόμοια. Ή, μερικοί κάπως πιο μορφωμένοι, προτείνουν να διαβάσω βιβλία γραμμένα από κρυπτο-κομμουνιστές και άλλους πεπλανημένους άσχετους, αγνοώντας με παθολογικό πείσμα τα ντοκουμέντα που έχουν δημοσιοποιηθεί από τα απόρρητα άπλυτα των Σοβιετικών μετά το 1991. Οι αποκαλύψεις συνεχίζουν, δηλαδή εδώ και πάνω από 25 έτη, και μόνο οι δικοί μας δεν θέλουν να ξέρουν!

Στην πραγματικότητα, δεν έχουν κανένα σοβαρό επιχείρημα (ή έστω αντεπιχείρημα) παρά μόνο ύβρεις και υπεκφυγές. Πριν ένα έτος κάποιος είπε πως θα έκανε ένα άρθρο μου «φύλλο και φτερό» και μάλιστα θα αναφερόταν στα έργα του Βρετανού ιστορικού Ian Kershaw. Περιμένω ακόμα!

2. Πρότινος, στις 8/5/19 στην Ελληνική Βουλή αναφέρθηκε η καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι (Ιουλ 2018) με τους 102 νεκρούς, την ολιγωρία της κας περιφερειάρχη (Ρ. Δούρου), τις απίστευτα ανόητες ανταλλαγές μεταξύ ανεύθυνων αστυνομικών και μεταξύ ανεύθυνων πυροσβεστών και την αναίσχυντη παράσταση που έδωσε ο πρωθυπουργός στην τηλεόραση πως δήθεν συντόνιζε τις ανύπαρκτες ενέργειες για κατάσβεση. Ο δε πρώην πρωθυπουργός, μη έχοντας κανένα επιχείρημα, με τη συνήθη ξετσιπωσιά του, απάντησε πως επρόκειτο για «προεκλογικό, διατεταγμένο ντοκιμαντέρ – ξαναζεσταμένο φαγητό», αναφερόμενος στο ντοκιμαντέρ του Α. Παπαχελά στον ΣΚΑΙ.

Η σήψη, βλέπετε, δεν διαλύει μόνο τους λούμπεν απαράτσικ.

3. Είναι βέβαια παλαιά μαρξιστική-λενινιστική τακτική. Βρίσε τους αντιπάλους σου σκαιότατα και μην προσφέρεις κανένα (αντ)επιχείρημα! Η αμετανόητη λεγεώνα μιμείται πολλούς προηγούμενους ως τον λάβρο Λένιν.

Ο Μαρξ είχε πρώτος εφαρμόσει την πρακτική με φιλοσοφημένο μάλιστα υπόβαθρο. Η βασική θεωρία του για το «υλιστικό» προτσέσο της Ιστορίας (=ιστορικός υλισμός) είναι πως στην εποχή του ή σύντομα (περίπου 1870-80) οι παραγωγικές δυνάμεις (=τεχνολογία στην παραγωγή) θα αναπτύσσονταν τόσο που θα επέφεραν τον σοσιαλισμό και στη συνέχεια τον παράδεισο του κομμουνισμού. Οι προλετάριοι, δηλαδή εργαζόμενοι που δεν έχουν ιδιαίτερες δεξιότητες ή ξεχωριστή ιδιότητα, θα ανέτρεπαν την κοινωνική δομή. Μα επειδή δεν κατανοούσαν οι ίδιοι αυτή τη «σωτήρια» δράση τους, θα καθοδηγούνταν από ορισμένους μπουρζουά (μεσο-αστούς) διανοούμενους που καταλάβαιναν την όλη ιστορική υλιστική διαδικασία.

Ακόμα περιμένουμε να δούμε την ιστορική αυτή φαντασμαγορική ανατροπή!

Οι επικριτές του υπέδειξαν και υποδείχνουν πως τίποτα τέτοιο δεν έγινε τότε και δεν έχει γίνει σε όλο τον 20ο αιώνα! Μα οι «μαρξιστές» και ιδίως οι τσιμεντόλιθοι κουκουέδες στη φαιδρή χώρα μας των χαζοχαρούμενων, που δεν διάβασαν (και ίσως δεν θα μπορούσαν ποτέ να διαβάσουν) τον Μαρξ, αγνοούν με πάθος κι επιμέλεια τέτοια γνωστά γεγονότα ή τα θεωρούν άσχετα.

Ανατροπές, εξεγέρσεις κι επαναστάσεις, έγιναν μόνο σε καθυστερημένες χώρες με αγροτοκτηνοτροφική οικονομία – όχι με βαριά βιομηχανία! Μεμονωμένα!

4. Υπάρχουν κι άλλα σοβαρά σφάλματα και ανατριχιαστικές αντιφάσεις στην «αλάνθαστη» θεωρία του «επιστημονικού σοσιαλισμού», όπως την ονόμασε ο Φρ. Ένγκελς. Ούτε αυτά ενδιαφέρουν τους τσιμεντόλιθους του ορθόδοξου μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού.

Μια σοβαρή ανοησία που εξέφρασαν οι Μαρξ κι Ένγκελς ήταν πως οι εφευρέσεις αναπτύχθηκαν επειδή οι άνθρωποι έψαχναν πρακτικούς σκοπούς. Μα η Ιστορία δείχνει πως ήταν η αναζήτηση και διατύπωση των φυσικών νόμων που οδήγησε στην ανάπτυξη της τεχνολογίας και όχι ένα τυφλό κυνήγι «πρακτικών σκοπών».

Πρώτα υπάρχει στον νου η απεικόνιση, το σχέδιο, της ατμομηχανής και μετά η μηχανή. Και συχνά μπορεί να προϋπάρξουν πολλά σχέδια πριν το τελειοποιημένο, λειτουργικό μηχάνημα.

Έχω γράψει στο παρελθόν για διάφορα σφάλματα στη Μαρξική θεωρία και σίγουρα θα γράψω ξανά για άλλα.

5. Ο κομμουνισμός είχε ήδη αποδειχθεί μια ουτοπία, μια σαπουνόφουσκα, από άλλους καταξιωμένους οικονομολόγους ή άλλους στοχαστές την εποχή που ο Μαρξ έγραφε ακόμα βιβλία και προωθούσε τη Διεθνή του για επανάσταση. Καμιά άποψη του υλισμού και της υλιστικής ερμηνείας της Ιστορίας δεν έμεινε αλώβητη.

Μα και ο ίδιος ο Μαρξ ομολόγησε σε γνωστούς του κομμουνιστές και ιδίως σε Ρώσους, όπως η Βέρα Ζασούλιτς (γύρω στο 1881), πως η αλλαγή μπορούσε να έλθει και σε αγροτοκτηνοτροφικές, όχι μόνο εκβιομηχανισμένες, χώρες και μάλιστα ειρηνικά. Δηλαδή, η θεωρία δεν ήταν τόσο απόλυτα ορθή όσο την παρουσίαζαν οι εφευρέτες της και οι μεταγενέστεροι τυφλοπόντικες ακόλουθοι.

Ωστόσο, για τους επικριτές του έλεγε πως «αυτοί είναι μεγαλοαστοί»! Αφού αυτοί είναι μεγαλοαστοί, λοιπόν, θα υποστηρίζουν με ψέματα τις επικρίσεις τους. Κι έτσι κάθε φορά δεν αντέκρουε τις επιθέσεις, αλλά έμενε στην πρακτική του να αγνοεί τα λεχθέντα και να ταυτοποιεί τους επικριτές ως μεγαλοαστούς που, αφού υπερασπίζονταν τα δικά τους συμφέροντα, μπορούσαν να παραγνωρίζονται!

Κι εδώ υπάρχει πάλι παραλογισμός. Διότι δεν σημαίνει πως επειδή ένας επικριτής του μαρξισμού είναι μεγαλοαστός (ή μικροαστός) οι επικρίσεις του είναι λανθασμένες Είναι οι επικρίσεις και η λογική συνέπεια και βάση τους που πρέπει να εξεταστούν και να αντικρουστούν. Η ταξική προέλευση του επικριτή δεν έχει σημασία. Το να είσαι μεγαλοαστός δεν είσαι αυτόματα και πολέμιος του κομμουνισμού ή σοσιαλισμού.

Άλλωστε, μεγαλοαστοί ήταν και οι προωθητές του μαρξισμού σε όλες σχεδόν τις χώρες!

Ο Σαιν Σιμόν, πατέρας τους σοσιαλισμού, ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Κάουτσκι, οι Ζηνόβιεφ, οι Καμένεφ, Μπουχάριν, Ντζερζίνσκι, Τρότσκι και τόσοι άλλοι σοσιαλιστές σε διάφορες χώρες, βλέπετε, προέρχονταν από μεγαλοαστικές οικογένειες. Αφού, λοιπόν, ήταν μεγαλοαστοί, όλα τα επιχειρήματά τους υπέρ του κομμουνισμού ήταν, σύμφωνα με τη μαρξιστική λογική, λάθος!

Σε αυτό τουλάχιστον οι πρώτοι και ύστεροι μαρξιστές είχαν δίκιο – κατά λάθος.

(Αμφιβάλλω αν κανένας από το τσούρμο τσιμεντόλιθων τρολ θα διαβάσει ως το τέλος το κείμενο αυτό…)