1. Ο Μαρξ μπορεί να είχε διαλείμματα διαύγειας κι έτσι να νόμιζε πως ο κομμουνισμός θα ήταν μια κατάσταση πανανθρώπινης (όπου επικρατούσε) ελευθερίας. Οι σύγχρονοι αναρχοαριστεροί γνωρίζουν αυτή τη θεωρία μα δεν τους ενδιαφέρει καθόλου διότι δεν έχουν την παραμικρή αντίληψη για την εφαρμογή της.
Πώς θα υπάρχει ελευθερία ενώ η κομμουνιστική κυβέρνηση θα σχεδιάζει τι και πόσο θα παραχθεί σε κάθε τομέα από την καλλιέργεια μαϊντανού ως την κατασκευή πλοίων και αεροπλάνων;
Αυτό που ενδιαφέρει, όπως έγινε ολοφάνερο από την εποχή του Λένιν, είναι η κατάκτηση της απόλυτης εξουσίας και μετά η επιβολή κάποιων μαρξιστικών δήθεν μέτρων, μα μόνο για να θωρακίζεται η νομή της εξουσίας και των δώρων της από το ένα κόμμα που κυβερνά.
Ενώ πάλι ο Μαρξ τόνισε την κατάργηση του κράτους συμφωνώντας μα και διαφωνώντας με τον αναρχικό Μπακούνιν, οι σύγχρονοι νερόβραστοι μαρξιστές (δήθεν) όχι μόνο διατηρούν το κράτος μα το διογκώνουν όσο μπορούν περισσότερο.
2. Η διαιώνιση και διόγκωση του κράτους είναι, κατά την κυνική μα καλά καμουφλαρισμένη φιλοδοξία των αναρχοαριστερών (σοσιαλιστών, κομμουνιστών κ.λπ.), ο τρόπος για να παραμείνουν στην εξουσία και να απολαμβάνουν όλα όσα προσφέρει αυτή.
Η απόλαυση των πλεονεκτημάτων και προνομίων της εξουσίας προϋποθέτει έλεγχο των κρατικών μηχανισμών και μέσω αυτών έλεγχο των πολιτών.
Εκτεταμένη πληροφόρηση είναι βασικός και απαραίτητος παράγων.
Γι’ αυτό δικτάτορες ή σοσιαλιστές και γενικά αναρχοαριστεροί κυβερνήτες επεκτείνουν όσο μπορούν τις μυστικές υπηρεσίες ασφάλειας και κρατικές δραστηριότητες σε κάθε τομέα, για να έχουν πληροφόρηση και μεγαλύτερο έλεγχο.
Σε μια δημοκρατική, σχετικά, πολύ σχετικά, φιλελεύθερη κοινωνία όπως έχει γίνει τώρα πια η Ελλάδα, μόνο η επέκταση του κράτους σε κάθε κατεύθυνση μπορεί να εξασφαλίσει έλεγχο κι εξουσία. Γι’ αυτό ο κ. Τσίπρας έφερε και το περιουσιολόγιο.
Το περιουσιολόγιο εντάσσεται σε αυτήν την ευρύτερη προσπάθεια. Διαφέρει από το κτηματολόγιο ριζικά. Ενώ το κτηματολόγιο αφορά τα εδάφη μόνο και είναι απαραίτητο για όλους, και κυβερνώντες μα και κυβερνώμενους (μεσίτες, οικοδόμους, καλλιεργητές κ.λπ.), τα περιουσιολόγιο αφορά όλη την περιουσία (χρήματα, κοσμήματα, κινητά και ακίνητα κ.λπ.) που δεν ενδιαφέρει άλλους πολίτες. Μα ενδιαφέρει άμεσα την κυβέρνηση.
3. Γιατί έγινε πρόταση για περιουσιολόγιο; Προφανώς για να σφυγομετρηθούν οι αντιδράσεις του κοινού και της αντιπολίτευσης και αν δεν υπάρξει έντονη αντίσταση να προχωρήσει το σχέδιο με την υλοποίηση του μέτρου.
Πρώτα η πληροφόρηση, μετά η λεηλασία. Παράλληλα, άλλος ένας οργανισμός για κρατική δραστηριότητα κι επέκταση.
Δύο μήνες μετά την αρπαγή της εξουσίας τον Οκτ. 1917, ο Λένιν ίδρυσε τη διαβόητη Τσεκά, μυστική αστυνομία, για να επιβάλει τον Κόκκινο Τρόμο πρώτα στους αγρότες κουλάκους και μετά στους μπουρζουάδες (αστική μεσαία κυρίως τάξη). Οι 100 μυστικοί σε έξι μήνες έγιναν 12.000, σε ένα έτος 40.000 και το 1921 έφτασαν τις 280.000! Μετά ήρθε το περιουσιολόγιο που συμπλήρωσαν οι πάντες, και οι τσεκάδες είχαν δικαίωμα να εκδιώχνουν οποιανδήποτε από την κατοικία του και να επιτάσσουν την κατοικία και όλα τα αγαθά του (ακόμα και παιδικά παπούτσια) για το κράτος – σαν είδος φορολογίας!
4. Τότε όποιος απόκρυβε στοιχεία, έστω και λίγο σιτάρι ή παιδικά παπούτσια στελνόταν στη φυλακή και αργότερα σε στρατόπεδο. Πολλοί εκτελούνταν.
Στις ευρωπαϊκές συνθήκες τέτοιες ακρότητες είναι αδιανόητες. Μα ποινές προστίμων και δέσμευσης λογαριασμών ή και φυλάκισης για μεγάλες παραβάσεις δεν είναι απίθανες.
Σε κάθε περίπτωση δεν είναι κρυφή η διάθεση των αναρχοαριστερών να καταληστεύσουν και να φτωχοποιήσουν τους μπουρζουά (=μεσαία τάξη).
Το γεγονός πως πολλά περιουσιακά στοιχεία (κοσμήματα, έργα τέχνης, ακίνητα και άλλα αδρανή αγαθά) είναι κληρονομιά, δεν ενδιαφέρει τους κυβερνώντες. Τα θεωρούν όλα βάση για φορολόγηση ενός τεκμαρτού εισοδήματος.
Θα πρέπει να είναι πολύ πιο μεγάλοι βλάκες οι μανδαρίνοι του τσιπρικού μαρξισμού από ότι εκτιμούμε, αν νομίζουν πως οι πολίτες θα σπεύσουν να δηλώσουν αγαθά που μπορούν να αποκρυφτούν.
Πριν από χρόνια στη Γαλλία ο Ολάντ επέβαλε τον σοσιαλιστικό φόρο 70% στη μεγάλη περιουσία. Οι πλούσιοι Γάλλοι έσπευσαν να αλλάξουν φορολογική έδρα. Σύντομα ο ηλίθιος νόμος αποσύρθηκε.
Αυτό που η Ελλάδα, κάθε προοδευτική χώρα, χρειάζεται είναι λιγότεροι φόροι και λιγότερο κράτος.
«Όσο περισσότεροι οι κανονισμοί και διατάξεις, τόσο περισσότεροι οι κλέφτες και οι ληστές» (Λάο Τσε: Τάο Τε Τσινγκ 57).
«Γιατί πεινάνε οι πολίτες; Διότι οι κυβερνήτες καταβροχθίζουν τον πλούτο σε φόρους» (Τάο Τε Τσινγκ, 75).
