1. Ένας από τους πάμπολλους μύθους με τους οποίους τρεφόταν η αναρχοαριστερή νοοτροπία ήταν και αυτός της αταξικής κοινωνίας. Όπως τόσοι άλλοι που αποδείχθηκαν τζούφιοι, πέρασε κι αυτός στην εύκολη συνθηματολογία του άλογου λαϊκισμού.
Όλοι ίσοι. Πάνε οι αριστοκράτες με τα προνόμιά τους ελέω Θεού. Πάνε οι κουλάκοι και καπιταλιστές που ρουφούσαν το αίμα της φτωχολογιάς. Πάνε οι μπουρζουά που μπουρδούκλωναν την καθαρή καρδιά του λαού. Ήρθαν οι μπολσεβίκοι, εμποτισμένοι με τον επιστημονικό σοσιαλισμό για να διορθώσουν τα λάθη της Ιστορίας!
Ισότητα για όλους. Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του! Πού, πότε;
Ισότητα παντού, ιδίως, όχι στην αριστεία, μα στη βλακεία!
2. Στη Σοβιετία, όπως έγραψα σε προηγούμενα άρθρα, επικράτησαν στη νέα αταξική κοινωνία ίδιος αριθμός τάξεων μα τώρα λέγονταν διαφορετικά διότι βασίζονταν στο ΚΚ και κυρίως στον δικτάτορα που ήλεγχε την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚ και το Πολιτιμπιρό της κρατικής εξουσίας – πρώτα ο Λένιν, μετά ο Στάλιν και οι διάδοχοι.
Μόνο που τώρα, ενώ οι αρχαίες λειτουργίες συνέχιζαν, τα πρόσωπα άλλαζαν γοργά στις θέσεις και τάξεις, σύμφωνα με τις διαθέσεις του δικτάτορα.
Πρώτος ήταν ο δικτάτορας με την κομματική αυλή του. «Και τι δουλειά κάνεις τώρα, γιέ μου;» ρώτησε τον Στάλιν η μάνα του σε μια από τις σπανιότατες συναντήσεις τους. «Ε, είμαι κάτι σαν τον Τσάρο», απάντησε ο γιος.
Μετά ήταν οι ανώτεροι αξιωματούχοι στο Κόμμα στο Κράτος και στον Στρατό. Ήταν η γνωστή νομενκλατούρα με τα προνόμια. Μετά ήταν οι κατώτεροι, οι απαράτσικ. Μετά ο λαός, οι μάζες εργατών και αγροτών, κι ενόπλων δυνάμεων. Και όλοι αυτοί κρατούνταν σε συνοχή με το blat, «εύνοια ή προστασία», που εξασφάλιζαν οι ανώτεροι στους κατώτερους. Όλα ελέω ΚΚ τώρα.
3. Εξίσου ξεκάθαρη ήταν η «ισότητα» που επικρατούσε στην αταξική κοινωνία της Κίνας του Μάο.
Η Κίνα ήταν, όπως η Ρωσία ως το 1930, μια αγροτοκτηνοτροφική χώρα ως τα μέσα του 20ού αιώνα οπότε οι συμφεροντολόγοι μα αργόστροφοι Αμερικανοί και ο εθνικόφρων δήθεν, φιλόδοξος τσαρλατάνος, Τσιανγκ Κάι Σεκ, άφησαν τον Μάο να κυριαρχήσει στη χώρα ολόκληρη. Ναι, είχαν υπάρξει τάξεις με τον αυτοκράτορα και τους αυλικούς, τους πλούσιους λιγοστούς βιομήχανους και περισσότερους εμπόρους, τους εργάτες και υπηρέτες και τους εξαθλιωμένους φτωχούς στις πόλεις και διάφορα στρώματα αγροτών στην ύπαιθρο, που ήταν και το πολυπληθέστερο μέρος της Κίνας, μεγαλοτσιφλικάδες, πλούσιοι και οι πολλοί άλλοι..
Κι εκεί ακριβώς στο πολυπληθέστερο τμήμα της χώρας, στην αγροτική ύπαιθρο επικρατούσε περισσότερη αδελφότητα και ισότητα από ότι στην περίοδο της μαοϊκής δικτατορίας, όχι του προλεταριάτου, μα του παραλογισμού. Πολύ λίγοι ήταν οι μεγαλοτσιφλικάδες και οι πιο πλούσιοι είχαν περίπου 10 εκτάρια γης, όπως δείχνουν μερικοί ερευνητές (Wm Hinton 1967/1997 Fanshen: A Documentary of Revolution… Μπάρκλεϊ· και Alan Roux 1983-4 La Chine Populaire, Ed. Sociales, 2 τόμοι, Παρίσι).
4. Η ταξική σύγκρουση οργανώθηκε και υποδαυλίστηκε από τους κομμουνιστές και τον Μάο γύρω στο 1927 όταν αυτοί άρχισαν να κατηγοριοποιούν συχνά εντελώς πλαστά τον αγροτικό πληθυσμό. Οι κομματικοί αρχηγοί καθόριζαν, για παράδειγμα, ένα 10-20%, που συχνά δεν υπήρχε, ως «πλούσιοι» σε μια περιοχή ή ένα χωριό και το υπόλοιπο 90% ή 80% ήταν οι φτωχοί.
Αργότερα οι κομματικοί αξιωματούχοι επινόησαν λεπτότερες ταξικές διαφορές: ακτιβιστές (προσκείμενοι ή μέλη του κόμματος), κοινοί αγρότες, αντιδραστικοί ή υποστηρικτές των τσιφλικάδων. Μα σε αυτές τις κατηγορίες υπήρχε ρευστότητα κι ένας αγρότης ή μια οικογένεια μπορούσε, ανάλογα με τις διαθέσεις των κομματικών, να αλλάξει κατηγορία ή τάξη. Μετά, οι κατώτεροι αστοί τοποθετούνταν στην τάξη «εργάτες» ενώ οι στρατιώτες ήταν «φτωχοί αγρότες» ή «μέσοι αγρότες» έστω κι αν προέρχονταν από τις προνομιούχες τάξεις! (Βλ Hinton, σ581-83 και LT White 1989 Policies of Chaos… Princeton.)
Μετά το 1949 έγιναν σταθεροί πολιτικοί διαχωρισμοί. Πρώτος ήταν ο γενικός διαχωρισμός σε Κόκκινους και Μαύρους, ένα είδος απαρτχάιντ.
«Κόκκινοι» ήταν όσοι ανήκαν στις 5 προνομιούχες ή ευνοούμενες κατηγορίες: κομματικοί (με ψηλές, μεσαίες και κατώτερες βαθμίδες), αξιωματικοί ενόπλων δυνάμεων, εργάτες, φτωχοί αγρότες, ήρωες της επανάστασης. Αυτοί μπορούσαν να έχουν μόρφωση, εργασία, κατοικία, νοσοκομειακή περίθαλψη και παρόμοια. Ακόμα και αν φυλακίζονταν για οποιονδήποτε λόγο άλλο από καθαρή προδοσία, αυτοί είχαν καλύτερη μεταχείριση και περίθαλψη!
Οι υπόλοιποι Κινέζοι ήταν «Μαύροι» κι έμεναν τέτοιοι εκτός αν γινόταν μεγάλο θαύμα. Αυτοί δεν είχαν προνόμια, δύσκολα έβρισκαν εργασία και δύσκολα τα παιδιά τους έμπαιναν στα πανεπιστήμια ή σε ανώτερες θέσεις. Αυτοί έγιναν, μαζί με διάφορους κομματικούς αξιωματούχους, κύριος στόχος των ερυθροφρουρών – παρότι πολλά «Μαύρα» παιδιά έγιναν ερυθροφρουροί μα δίχως το προνομιακό κόκκινο περιβραχιόνιο. Σύμφωνα με τους ερυθροφρουρούς «Κόκκινος» γεννιέσαι – ελέω ΚΚ!
Και ο μύθος του σοσιαλιστικού αταξικού παραδείσου συνεχίζει στα λόγια των πάσης χροιάς αναρχοαριστερών.
