ΠΟ127: Κλειστή Χώρα…

(Ιαν. 2019)

«Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά… Τον κλείνουν δυο μαύρες συμπληγάδες» (Ι΄ Μυθιστόρημα).

Ο Σεφέρης έγραψε αυτές τις γραμμές στη δεκαετία 1930, όταν οι Έλληνες ήταν όντως κλεισμένοι στην όποια περιοχή, περικλεισμένοι από βουνό και θάλασσα-και πολιτικές. Μα στην πραγματικότητα έχουν μείνει περικλεισμένοι από μια ανοιχτοφοβική και ξενοφοβική νοοτροπία που εδώ κι αιώνες διέχυσαν και διαχύνουν ύπουλα διάφοροι επιτήδειοι.

Ακόμα και τότε, όμως, ένας μπορούσε να κοιτάξει λίγο ψηλότερα, λίγο μακρύτερα, και θα έβλεπε μεγάλη άπλα και θα ένιωθε την φρεσκάδα του αέρα από τον κάμπο, το βουνό, τη θάλασσα. Και μπορούσε να διαβάσει ξένες δημοσιεύσεις.

Ο αέρας δεν είναι τόσο φρέσκος σήμερα, εκτός σε μακρινά βουνά και νησιά, μα με τη ραδιοτηλεόραση και τον διεθνή τύπο, με την κινητή τηλεφωνία και τα μέσα συγκοινωνίας, οι ορίζοντες είναι ολάνοικτοι σε κάθε κατεύθυνση. Κι ευτυχώς, από το 1974 ζούμε σε ένα καθεστώς που επιτρέπει ευρεία επικοινωνία.

Στην πραγματικότητα, ως χώρα και κοινωνία με αριστεία, η Ελλάδα σε όλη την ιστορία της ήταν ανοικτή να πάρει και να δώσει ό,τι καλύτερο. Μας περικλείνουν μόνο «οι μαύρες συμπληγάδες» της πατριδοκαπηλίας, αριστεροσύνης και θρησκοληψίας, τις οποίες καλλιέργησαν επιμελώς από την Ανεξαρτησία και δώθε αχρείοι πολιτικάντηδες κάθε φάσματος και, δυστυχώς, εκκλησιαστικοί ιεράρχες.

Σήμερα, παρά την συμμετοχή μας στην Ενωμένη Ευρώπη εξακολουθούμε να θέλουμε να είμαστε μια κλειστή χώρα με κλειστή οικονομία. «Έλλην γεννιέσαι, δεν γίνεσαι» κηρύττουν πεισματικά οι κουφιοκέφαλοι κάπηλοι.

Η πιο παραγωγική μας βιομηχανία, αυτή που τώρα κρατά όρθια τη χώρα, είναι ο τουρισμός – μια συνεχής εισροή ξένων από τα οχτώ σημεία του ορίζοντα, ξένων ανθρώπων, ενεργειών, ιδεών και νομισμάτων.

Παράλληλα έχουμε και εισροή ξένων αγαθών σε υπεραφθονία.

Εντούτοις παραμένουμε κλειστοί με αντιλήψεις ενάντια σε αλλοδαπούς και δη πολιτισμένους, προοδευτικούς ξένους. Αυτή την κλειστή ξενοφοβία τους, μια υπερσυντηρητική  νοοτροπία, οι αναρχοαριστεροί την αποκαλούν «πρόοδο».

Σε αυτή την κλειστή ξενοφοβία οι οικονομία μας χωλαίνει παρά τις κάποιες επιτυχημένες προσπάθειες ορισμένων τολμηρών πολιτών που όμως δέχονται περισσότερη εχθρότητα αντί αρωγή από το ανοιχτόφοβο κράτος.

Το 2009 πριν την κρίση της χρεοκοπίας, ως ποσοστό του ΑΕΠ οι εξαγωγές ήταν μόλις 19% έναντι του μέσου 35 % στην Ευρωζώνη. Το 2017 ανέβηκε το ποσοστό στο 35%, αλλά κυρίως διότι το ΑΕΠ έπεσε και όχι διότι αυξήθηκαν οι εξαγωγές. Το ίδιο έτος στην Ισπανία ήταν 45,5% και στην Πορτογαλία (τόσο όμοια με την Ελλάδα) 61,5%! Κρίση είχαν περάσει και αυτές οι χώρες μα όχι ξενοφοβία.

Δίχως το νέο ξένο, δίχως επενδύσεις ξένες, δεν θα υπάρξει ανάπτυξη. Όλοι το γνωρίζουμε και το παπαγαλίζουν οι κυβερνώντες μα το αγνοούν.

Επενδύσεις, λοιπόν, μηδέν, πάρα τους μύχιους πόθους και τις υποκριτικές μεγαλόστομες ευχές της κυβέρνησης. Και ο τόπος παραμένει κλειστός.

Κλειστά επαγγέλματα, ακόμα, κλειστά πανεπιστήμια. Κλειστά κυκλώματα επιχειρηματικά, διαπλεκόμενα με το κράτος που τα προστατεύει, ένα κράτος που αρνείται να ανοίξει την φορολογία υπέρ του ιδιωτικού τομέα και να ανοίξει τη γραφειοκρατία υπέρ νέων επιχειρήσεων και γρήγορων υπηρεσιών, να ανοίξει την αξιοκρατία μέσω αξιολόγησης.

Κλειστή και η σύνδεση των ΑΕΙ με το επιχειρείν στον ιδιωτικό τομέα. Και το υπουργείο Παιδείας αλλάζει δέσμες μαθημάτων, αλλάζει την ώρα διαλειμμάτων – και ισοπεδώνει την αριστεία.

Έτσι, λοιπόν, η νομοθεσία όλη ευνοεί μόνο το ανοιχτόφοβο κράτος (και το ευρύτερο του Δημόσιο και τους υπαλλήλους της Βουλής) δίχως αξιολόγηση και αξιοκρατία· επίσης ό,τι συνδέεται με αυτό το κράτος – για να διατηρούν τα αισχρά προνόμια τους οι πολιτικάντηδες και οι συνδικαλιστές.

Η δε ανεργία, όπως αποκαλύφθηκε (Ιαν 2019) είναι πάνω από 1 εκατομμύριο, δηλαδή 30% πάνω από τα πλαστά επίσημα στοιχεία και οι πολιτικές μας διώχνουν τα καλύτερα ταλέντα, τα πιο ευέλικτα μυαλά, στο εξωτερικό – πάνω από 500.000!

Είμαστε μια χώρα κλειστή μέσα στην ψευδολογία των πολιτικάντηδων και των αετονύχηδων της πιάτσας – που αρνείται να δεχτεί πρόθυμα και να ενσωματώσει πλήρως το υγιές καινούριο από όπου κι αν προέρχεται, από τους μετανάστες που έχουν πολλά να προσφέρουν, από τις προοπτικές της Ευρώπης και τις καινοτομίες όλης της πολιτισμένης Δύσης, που προοδεύει αδιάκοπα. Είμαστε τελευταίοι στην εφαρμογή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, έτη πίσω από τη μικρή Εσθονία που μέχρι το 1989 ήταν στην ασφυκτική αγκαλιά της Σοβιετίας.

Μένουμε σκλαβωμένοι στη ζηλόφθονη, μίζερη νοοτροπία που θέλει να πεθάνει η γαλακτοφόρα γίδα του γείτονα και όχι να έχουμε μια δική μας εξίσου παραγωγική!

Μόνο μια μικρόψυχη κοινωνία μένει κλειστή στον ετσιθελισμό της και δεν αλλάζει, έστω κι αν βουλιάζει στην εξαπάτηση, προστυχιά και χυδαιότητα.

Ένας υγιής οργανισμός αλλάζει ακατάπαυστα καθώς αφομοιώνει πάντοτε ξένες  θρεπτικές ουσίες, μα συγχρόνως διατηρεί τη φυσική μορφή του. Η Κύπρος ανθίζει και αναπτύσσεται ραγδαία, παρά την τρομερή τραγωδία της (1974) και τη συνεχή απειλή της Τουρκίας, έχοντας πάρει εξαιρετικά στοιχεία διοίκησης και οργάνωσης από τους Άγγλους που την καταδυνάστευσαν. Έχουν ελεύθερα πανεπιστήμια και ισχυρό ιδιωτικό τομέα. Δεν μισούν τη Μεσαία Τάξη ούτε την αριστεία. Μόνιασαν αριστεροί και δεξιοί και βγήκαν από το μνημόνιο σε δυο χρόνια!

Εμείς προτιμούμε να μένουμε με τον άρρωστο, επαρχιώτικο εθνικισμό μας, τον ψωροπερήφανο ελληνισμό μας, το πελατειακό κράτος, το διεφθαρμένο αδηφάγο Δημόσιο, τον συμφεροντολόγο συνδικαλισμό, την αναξιοκρατία, εξαπάτηση, ξεδιαντροπιά, χυδαιότητα και ψευδολογία και τώρα μια φτηνή προεκλογική παροχολογία . Ο Αντόνιο Κόστα, ηγέτης της αριστερής κυβέρνησης της Πορτογαλίας, την ίδια ώρα και σε προεκλογική περίοδο (αρχές Μάη), αρνήθηκε να ενδώσει στις εκβιαστικές μανούβρες για μισθολογικές αυξήσεις των συνδικαλιστών εκπαιδευτικών, για να μην απειληθεί η διεθνής αξιοπιστία της χώρας του και καταστραφούν τα οφέλη που είχαν οι πολίτες από τη δική τους μνημονιακή στενότητα. «Η κυβέρνησή μου προτιμά να παραιτηθεί,» διεμήνυσε ευθαρσώς στο έθνος και κέρδισε!

Εδώ, το φυσικό περιβάλλον μένει ανοικτό όπως ήταν πάντοτε – αέρας, γη, θάλασσα, βουνό, ουρανός και φως. Το ίδιο και η πανάρχαια παράδοση της αριστείας. Μας λείπει μόνο η ξένη θρεπτική ουσία – και οι κατάλληλοι πολιτικοί.