1. Ως Κομισάριος μειονοτήτων ο Στάλιν απέκτησε αρκετή δύναμη στο κόμμα. Είχε στην άμεση ευθύνη του 65 εκμ Αζέρων, Γιακούσιων, Γεωργιανών (όπως ο ίδιος), Λευκορώσων, Ουκρανών και Τατζέκων (και άλλων αμελητέων).
Ο ίδιος είπε σε δημόσια ομιλία του (Ελσίνκι 1917, Νοε) πως οι Μπολσεβίκοι θα χορηγούσαν αυτοδιάθεση σε όλα τα έθνη εντός της Ρωσίας και “πλήρη ελευθερία στους Φινλανδούς” για να αναπτυχθεί “εθελοντική και τίμια συμμαχία” μεταξύ Ρωσίας και άλλων εθνοτήτων εγκλωβισμένων γεωγραφικά μέσα στα σύνορα της Ρωσίας.
Όταν όμως είδε στα επόμενα χρόνια πως οι λαοί όλοι αυτοί ήθελαν πραγματική ανεξαρτησία από τους μισητούς Μπολσεβίκους, ο Στάλιν αναθεώρησε την πολιτική: “το δικαίωμα αυτοδιάθεσης” θα ίσχυε μόνο για “τις εργαζόμενες μάζες ενός δεδομένου έθνους”. Με πιο απλά λόγια, μόνο αν τα κράτη αυτά είχαν κυβερνήσεις σοσιαλιστικές που ήθελαν την ένωση με τη Ρωσία θα ασκούσαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης!
Αυτή η πολιτική του συνεχίστηκε μέχρι την πτώση της Σοβιετίας το 1989.
2. Την ίδια εποχή ο Στάλιν εξεδήλωσε και την προτίμησή του για τη χρήση του τρόμου και των εκκαθαρίσεων για την εδραίωση απόλυτης εξουσίας. Από το 1919 ως και το 1922 υπηρέτησε και ως λαϊκός κομισάριος εργατικής και αγροτικής επιθεώρησης και βέβαια προωθούσε την πολιτική τρόμου που εισήγαγε ο ίδιος ο Λένιν εναντίον των αγροτών.
Στο χωριό Κόλτσοβο, για παράδειγμα, 130 χλμ νότια της Μόσχας κοντά στην πόλη Καλούγκα, οι Μπολσεβίκοι άρχισαν το φθινόπωρο 1918 να κατάσχουν αγροκτήματα και κοπάδια στο όνομα της Επανάστασης. Πολλοί απογυμνωμένοι χωρικοί έφυγαν.
Σε ένα εγκαταλειμμένο κτήμα ιδρύθηκε μια κομμούνα: δυο χήρες με τα παιδιά τους και μερικούς νεόφερτους. Πρόεδρος ήταν ένας πρώην τυπογράφος μα “επαναστάτης” από τη Μόσχα.
Οι αγρότες έβλεπαν τέτοιες οργανώσεις των κομμουνιστών ως “συμμορίες ληστών» που έπαιρναν δια της βίας τα χωράφια, ζώα και μηχανήματά τους. «Άθεη εξουσία! Σας δώσαμε 150 στρέμματα, δώστε μας λίγο ψωμί!”
3. Τέτοιες αντεπαναστατικές τάσεις ή εξεγέρσεις εγείρονταν παντού. Η εντεινόμενη φτώχεια, ο συνεχιζόμενος εμφύλιος, οι μετακινήσεις πληθυσμών, και η κατάρρευση της παραγωγής δημιούργησαν τρομερές εντάσεις και δυσαρέσκεια. Ακολούθησαν συγκρούσεις μεταξύ τμημάτων του λαού, εργαζομένων και αγροτών.
Για να αντιμετωπίσει τη διογκούμενη δυσαρέσκεια και ταραχή ο Λένιν εξαπέλυσε μέσω της Cheka ‘μυστικής αστυνομίας’ υπό τον Πολωνό Φέλιξ Ντζερζίνσκι την καμπάνια τρόμου, καταπίεσης κι εκκαθάρισης των αντεπαναστατικών στοιχείων στο έθνος (=μεσοαστοί, ιντελιγκέντσια, κουλάκοι αγρότες κλπ). Τους συλλάμβαναν, τους τουφέκιζαν ή τους κρέμαγαν στην ύπαιθρο για παραδειγματισμό.
Ο Στάλιν όχι μόνο συμφωνούσε μα παρέδιδε σχέδια εξολόθρευσης των υπευθύνων για τις ταραχές για μια “ανοικτή και συστηματική μαζική τρομοκρατία” (όπως την ονόμασε σε ένα του τηλεγράφημα).
Έτσι ξεκίνησε η Κόκκινη Τρομοκρατία. Εκείνους τους φθινοπωρινούς μήνες, μετά τη δολοφονία του Μωυσέι Ουρίτσκι (προϊστάμενος της τσεκά στην Πετρούπολη) και την απόπειρα δολοφονίας του Λένιν από τη Φάνια Κάπλαν, 800 εσσέροι εκτελέστηκαν δίχως δίκη.
4. Ο Λένιν εφήρμοσε με την παρότρυνση του “δεξιού” Μπουχάριν τη Νέα Οικονομική Πολιτική επίσης. Ας μη νομιστεί πως επρόκειτο για καμιά σπουδαία φιλελευθεροποίηση. Απλά οι αγρότες μπορούσαν τώρα να πουλούν τα προϊόντα τους στην ελεύθερη αγορά και να προσλαμβάνουν εργαζόμενους από τη μεγάλη μάζα ανέργων προλετάριων.
Μα, φυσικά, ούτε αυτή η πολιτική απέδωσε τα αναμενόμενα.
Δέκα χρόνια αργότερα, στο χωριό Κόλτσοβο (όπως και αλλού) οι αγρότες αρνούνταν να συμμετάσχουν στο κολχόζ και αποκαλούνταν “εχθροί του λαού”. Εφτά οικογένειες εξορίστηκαν και τα υπάρχοντά τους πέρασαν στο κολχόζ!
Μετά το 1927 οπότε ο Τρότσκι και οι υποστηρικτές του ηττήθηκαν οριστικά, το 1928 ο Στάλιν άρχισε να εφαρμόζει το πρόγραμμα του Τρότσκι για τη μαζική εκβιομηχάνιση της παραγωγής και την κολεκτιβοποίηση της αγροτιάς.
Δεκάδες χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους με την εφαρμογή αυτών των πολιτικών. (Βλέπετε § 4,5 στο Πολιτική Οικονομία 113: Η Σοβιετία του Στάλιν)
