1. Στις 3/8/35 ο Μουσολίνι θέλοντας να αναστήσει τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εισέβαλε στην Αβησσυνία/Αιθιοπία με βάρβαρες μεθόδους. Έγινε χρήση αερίων και βομβών και σφαγιάστηκαν άμαχοι.
Η Βρετανία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον στόλο της, (ίσως ο ισχυρότερος του κόσμου τότε), να εμποδίσει τον ανεφοδιασμό και να σταματήσει τη φασιστική εισβολή – με την άδεια της Κοινωνίας των Εθνών που θα δινόταν εύκολα. Όχι μόνο δεν το έκανε αλλά τον Δεκέμβριο συμφώνησε με τη Γαλλία (Συμφωνία Σερ Χόαρ και Λαβάλ) να αφήσουν να διαμελιστεί η Αβησσυνία ανάμεσα στους Ιταλούς και τον αυτοκράτορα της!
Τελικά δεν έκαναν τίποτα παρά μόνο με την Κοινωνία των Εθνών να εκφράσουν την αντίθεσή τους. Έτσι ο ιταλικός στρατός κατέκτησε την Αβησσυνία φτάνοντας στην Αντίς Αμπέμπα τον Μάιο 1936.
Το κύρος της Βρετανίας και Γαλλίας έπεσε δραματικά ενώ του Μουσολίνι και του Χίτλερ, ο οποίος στήριξε τον Ιταλό δικτάτορα, ανέβηκε. Ο δε Χίτλερ προχώρησε ακόμα περισσότερο.
2. Η Συνθήκη Βερσαλλιών προέβλεπε με τα άρθρα 42-44 η Ρηνανία να είναι αποστρατικοποιημένη ζώνη: η Γερμανία δεν μπορούσε να έχει στρατό εκεί ούτε να κατασκευάσει οχυρωματικά έργα σε έκταση 50 χιλιομέτρων από τη δεξιά όχθη μα και προς το Βέλγιο και στα σύνορα με τη Γαλλία.
Στις 7 Μαρτίου 1936 ο Α. Χίτλερ πρότεινε, πέρα από την αποστρατικοποίηση και στις δυο όχθες του Ρήνου, μια 25ετή συμφωνία μείωσης των αεροπορικών δυνάμεων και μη επίθεσης μεταξύ Γερμανίας και γειτονικών χωρών.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, ο Α. Χίτλερ δήλωνε στο Ράιχσταγκ πως σκόπευε να ανακαταλάβει τη Ρηνανία.
Την ίδια ώρα γερμανικά στρατεύματα διέσχιζαν τα σύνορα κι έμπαιναν στις κύριες γερμανικές πόλεις της Ρηνανίας όπου γίνονταν δεκτά με συγκρατημένο ενθουσιασμό από φόβο μιας συμμαχικής επέμβασης.
3. Ούτε στις Ευρωπαϊκές χώρες ούτε στην Αμερική ξεγελάστηκαν οι κυβερνήσεις από τη δήλωση του Α. Χίτλερ πως επρόκειτο για συμβολικού χαρακτήρα κίνηση. Μα καμιά δεν έκανε τίποτα ουσιαστικό.
Μετά την ουσιαστική αποδοχή από τους συμμάχους του γερμανικού επανεξοπλισμού και της πρόσφατης κατάκτησης της Αβησσυνίας από τους Ιταλούς, ο Α. Χίτλερ, παρά τους ενδοιασμούς των στρατηγών του, καλώς εκτίμησε πως οι σύμμαχοι (κυρίως η Βρετανία και η Γαλλία) δεν θα τον σταματούσαν.
Η γαλλική κυβέρνηση υπό τον Sarraut εξοργίστηκε κι έκανε έκκληση στην Κοινωνία των Εθνών και τους συμμάχους της. Αλλά δεν ήθελαν να πάρουν την πρωτοβουλία μιας γενικής επιστράτευσης. Ήθελαν και τη συναίνεση της κύριας συμμάχου τους, της Βρετανίας.
Η Βρετανία σύστησε στους Γάλλους να περιμένουν ώστε οι δυο χώρες να μπορέσουν να δράσουν από κοινού κατόπιν ωριμότερων σκέψεων και διαβουλεύσεων. Ήταν μια καθαρή πρόταση για υποχώρηση κι έτσι τίποτα δεν ακολούθησε!
4. Το επεισόδιο αυτό ενίσχυσε ακόμα περισσότερο το κύρος του Α. Χίτλερ.
Αν η Γαλλία χρησιμοποιούσε το στρατό της που ήταν τότε πολύ ισχυρότερος του γερμανικού, όπως γνώριζαν καλά οι στρατηγοί του Α. Χίτλερ, και η Βρετανία συμπολεμούσε, τότε ο Α. Χίτλερ θα υποχωρούσε κι ενδεχομένως θα αναγκαζόταν σε παραίτηση. Ο ίδιος αγωνιούσε τις μέρες εκείνες. Όμως οι Γάλλοι επαναπαύονταν στην αφελή αίσθηση ασφάλειας που έδινε η γραμμή Μαζινό με τις οχυρώσεις της – μα η οποία είχε μείνει ημιτελής!
Οι στρατηγοί αποδέχθηκαν την «ανώτερη» κρίση του Φύρερ τους και ως καλοί Γερμανοί ευχριστήθηκαν με την επιτυχία τους και με το διχασμό και λιποψυχία των εχθρών τους.
Τον Ιούνιο 1936 ξέσπασε ο Ισπανικός Εμφύλιος μεταξύ της δημοκρατικής κυβέρνησης και του πραξικοπηματία στρατηγού Φράνκο.
Και ο Α. Χίτλερ και ο Μουσολίνι έστειλαν πολεμική βοήθεια στον Φράνκο και ήρθαν πιο κοντά έτσι που να συμμαχήσουν ως ο Άξονας Βερολίνου-Ρώμης.
5. Οι Γερμανοί εξεδήλωναν όλο και πιο ξεκάθαρα μια άλλη φιλοδοξία τους. Ο Α. Χίτλερ έγραψε στο Mein Kampf και διαλαλούσε στους λόγους του πως η Γερμανία απαιτούσε Lebensraum «ζωτικό χώρο» και αυτός ήταν προς τη Λευκορωσία και Ουκρανία. Είχε γράψει «Στρέφουμε τη ματιά μας προς ανατολικά εδάφη».
Αλλά οι βλέψεις του ήταν και προς τις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) και προς την Τσεχοσλοβακία και, πολύ πιο πέρα, στη Σοβιετική Ένωση.
Τον Νοέμβριο 1937 κάλεσε μια μυστική σύσκεψη με τους ανώτατους στρατηγούς όπως ο Επιτελάρχης Fritsch, και αξιωματούχους όπως ο υπουργός Πολέμου φον Μπλόμπεργκ κι εκεί ανέλυσε τα σχέδια του για την κατάκτηση του ζωτικού χώρου.
Πρώτα όμως θα προχωρούσε με την προσάρτηση της Αυστρίας.
