1. Ενώ ο Χίτλερ εδραίωνε την απόλυτη κυριαρχία του στο εσωτερικό της Γερμανίας, άρχιζε να επανεξοπλίζεται ραγδαία και να ετοιμάζεται για την επεκτατική προσπάθειά του, στη Βρετανία κυβερνούσε ο συνασπισμός Συντηρητικών υπό τον Μακντόναλντ και Εργατικών υπό τον Μπόλντουιν. Οι Γάλλοι ανησυχούσαν στις αρχές του 1934 από τις κινήσεις του Χίτλερ. Μα οι Βρετανοί εφάρμοζαν αφοπλισμό στη χώρα τους και παρότρυναν τους Γάλλους να κάνουν το ίδιο. Ο συνασπισμός διαπνεόταν από φιλειρηνισμό και την πεποίθηση πως αυτό το αίσθημα θα θεμελίωνε την ειρήνη.
Η γερμανική στρατιωτική ισχύς αυξανόταν αλματωδώς μα οι Βρετανοί ηγέτες είχαν άγνοια των γεγονότων στην Ευρώπη και μάλλον αδιαφορία για τα προβλήματα που αναδύονταν λόγω του Χίτλερ.
2. Τον Ιανουάριο 1933 η δύναμη των Φαιοχιτώνων SA ήταν 400.000 άντρες. Ο επιτελάρχης τους Ρεμ με την ευλογία του Χίτλερ είχε στρατολογήσει και οργανώσει ως την άνοιξη 1934 μια δύναμη 3.000.000 ανδρών.
Η ντε-φάκτο ενοποίηση του κόμματος των Ναζί με το κράτος έφερε και τον Ρεμ στην κυβέρνηση και οδήγησε την ενσωμάτωση των SA στον επίσημο στρατό της Reichswehr (= Γενικό Επιτελείο, Στράτευμα, αργότερα Wehrmacht). Μα ήδη μέσα στους κόλπους των Φαιοχιτώνων είχε δημιουργηθεί ένας μικρός μα καλά εκπαιδευμένος πυρήνας ανδρών Μελανοχιτώνων για την προστασία του Φύρερ και για ειδικές εμπιστευτικές αποστολές – τα διαβόητα SS, των οποίων διοικητής ήταν ο Χ. Χίμλερ.
Στα τέλη του 1934 ο ίδιος ο Χίτλερ με τη βοήθεια των SS εκκαθάρισε τους Φαιοχίτωνες από τον Ρεμ και τους ανώτερους αξιωματικούς του. Εκκαθαρίστηκαν 5.000 με 7.000 άτομα, πολλά για λόγους προσωπικής εκδίκησης. Με τη σφαγή αυτή ο Χίτλερ έδειξε πως δεν θα σταματούσε μπροστά σε τίποτα και πως το κράτος του δεν ήταν όπως τα άλλα «πολιτισμένα» κράτη, όπως θεωρούνταν.
3. Η προσάρτηση της Αυστρίας από τη Γερμανία έγινε τελικά τον Φεβρουάριο 1938. Αλλά προηγήθηκε μια προσπάθεια για τον ίδιο σκοπό το 1934. Ούτως ή άλλως στην πρώτη σελίδα του Mein Kampf «Ο Αγών μου» ο Χίτλερ έγραψε: «Η γερμανική Αυστρία πρέπει να επιστρέψει στους κόλπους της μεγάλης γερμανικής Πατρίδας».
Από τους πρώτους μήνες της χιτλερικής εξουσίας το 1933 άρχισαν οι πιέσεις προς την Αυστρία με απαιτήσεις να συμπεριληφθούν στην αυστριακή κυβέρνηση και μέλη του αυστριακού Ναζιστικού Κόμματος που ήταν δορυφόρος του γερμανικού. Μια λεγεώνα αυστριακών ναζί εκπαιδευόταν στη Βαυαρία. Γίνονταν βομβιστικές επιθέσεις στο αυστριακό σιδηροδρομικό δίκτυο και σε τουριστικά κέντρα. Γερμανικά αεροπλάνα έριχναν προπαγανδιστικές προκηρύξεις στο Σάλτσμπουργκ και στο Ίνσμπρουκ της Αυστρίας.
4. Ο αυστριακός καγκελάριος Dollfuss δεχόταν ακατάπαυστες πιέσεις από ναζί και σοσιαλιστές στο εσωτερικό και είχε να αντιμετωπίσει τα γερμανικά σχέδια στο εξωτερικό. Η εσωτερική πίεση συμπεριλάμβανε και τον παράνομο στρατό που είχαν συγκροτήσει οι σοσιαλιστές, όπως τα Τάγματα Εφόδου στη Γερμανία, για να ανατρέψουν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Τότε, στο 1933, μόνο ο Μουσολίνι στήριζε την Αυστρία. Δεν είχε ακόμα συμμαχήσει με τους Γερμανούς χιτλερικούς τους οποίους μάλιστα θεωρούσε μια υποδεέστερη μορφή του ιταλικού φασισμού.
Τον Φεβρουάριο 1934 έγινε μάχη στη Βιέννη μεταξύ των παράνομων στρατιωτικών οργανώσεων και των δυνάμεων πιστών στον καγκελάριο. Ξέσπασαν αιματηρές οδομαχίες μα οι δυνάμεις του Ντόλφους διέλυσαν τους στασιαστές.
Τον Ιούλιο 1934 παρατηρήθηκαν μεγάλες κινήσεις στρατευμάτων στα ορεινά μονοπάτια που οδηγούσαν από τη Βαυαρία στη Γερμανία. Μα το εγχείρημα δεν προχώρησε.
5. Οι Βρετανοί συνέχισαν αμέριμνοι να εργάζονται για τον αφοπλισμό της Γαλλίας με αδιάπτωτο φιλειρηνισμό αγνοώντας τη Γερμανία που υπό το ναζιστικό έλεγχο εξοπλιζόταν κι έδειχνε επιθετικότητα.
Στα μέσα Φεβρουαρίου 1934 οι κυβερνήσεις Βρετανίας, Γαλλίας και Ιταλίας έκαναν μια διακήρυξη υπέρ της αυστριακής ανεξαρτησίας. Νόμιζαν πως αυτό αρκούσε.
Αλλά τον Ιούλιο αποκαλύφθηκε πως υπήρχε ολοκληρωμένο σχέδιο εξέγερσης στην Αυστρία, έτοιμο να εφαρμοσθεί. Οργανωτής ήταν ο φον Ρίντελεν, Αυστριακός πρέσβης στην Ιταλία.
Οι στασιαστές ξεσηκώθηκαν τις πρωινές ώρες, 25 Ιουλίου. Μια ομάδα ένοπλων στασιαστών εισέβαλαν στην Καγκελαρία κα σκότωσαν το Ντόλφους ενώ μια άλλη κατέλαβε τον ραδιοφωνικό σταθμό εξαγγέλλοντας την παραίτηση της κυβέρνησης και την ανάληψη της εξουσίας από τους ναζί του φον Ρίντελεν. Μα παρά την εισβολή της αυστριακής λεγεώνας από τη Βαυαρία και τις εξεγέρσεις των ναζί, η κυβέρνηση αντέδρασε σταθερά και συνετά και το πραξικόπημα έσβησε. Ο δε Μουσολίνι έστειλε για βοήθεια, που δεν χρειάστηκε τελικά, τρεις ιταλικές μεραρχίες – 40.000 στρατό στα σύνορα της Αυστρίας.
Οι χιτλερικοί υποχώρησαν. Ο Γερμανός πρέσβης στη Βιέννη και όσοι άλλοι αξιωματούχοι αναμείχθηκαν στο πραξικόπημα ανακλήθηκαν.
Δυστυχώς οι Ευρωπαίοι δεν διδάχθηκαν πως θα μπορούσαν να σταματήσουν το Χίτλερ εκείνα τα χρόνια αν επιδείκνυαν πυγμή και σταθερότητα.
