Αντιγράφω το Κύριο Αρθρο, Καθημερινή, 19.08.2022 «Παρέμβαση για την κατοικία»:
Η εκτόξευση των τιμών της στέγης, την οποία επιτείνει και η τουριστική ανάπτυξη, επιβάλλει παρέμβαση στην αγορά, προτού η έλλειψη προσιτής κατοικίας εξελιχθεί σε κοινωνική μάστιγα. Οι νέοι, που δεν κληρονομούν ακίνητη περιουσία, ουσιαστικά αποκλείονται από τα κέντρα των μεγάλων πόλεων. Μόνο μια μεγάλης κλίμακας πρωτοβουλία μπορεί να ανατρέψει αυτή την τάση.
Για τον νοήμονα προσεκτικό αναγνώστη, είναι φανερό πως ο συντάκτης δεν καταλαβαίνει τα κοινωνικά στοιχεία και τους φυσικούς νόμους που εμπλέκονται στην κατάσταση που περιγράφει.
Τι είναι «ακίνητη περιουσία»; Γιατί (θα) έχουν πρόβλημα οι νέοι καθώς «αποκλείονται από τα κέντρα μεγάλων πόλεων»;
Δεν είναι μόνο οι τιμές της στέγης που ανεβαίνουν. Όλες οι τιμές όλων των εδαφών (και τώρα αγαθών) ανεβαίνουν σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Διότι αυξάνεται η ζήτηση. Και πλουτίζουν οι γαιοκτήμονες σε βάρος όχι μόνο των νέων μα όλου του έθνους. Να εξηγήσω μια ακόμα φορά.
Η επιφάνεια της ξηράς στον πλανήτη, της γης σκέτης, είναι περιορισμένη και είναι δοσμένη από τη Φύση δωρεάν σε όλη την ανθρωπότητα. Και γίνεται ακόμα πιο πολύ περιορισμένη όταν αφαιρέσουμε απόμακρες, άγονες βραχονησίδες, τεράστιες εκτάσεις παγωμένων εδαφών όπως στη Γροιλανδία, ερήμων όπως στη Σαχάρα και δυσπρόσιτων βουνοπλαγιών, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να επιβιώσουν.
Ο ανθρώπινος πληθυσμός αυξάνεται. Οπότε πολύ περισσότεροι άνθρωποι, κάθε πενταετία, ας πούμε, ζητούν την ίδια περιορισμένη έκταση γης.
Το ίδιο ισχύει για μια χώρα όπως η δική μας.
Όσοι έχουν στην ιδιοκτησία τους εδάφη, ιδίως στα κέντρα πόλεων, σε εύφορες, ευπρόσιτες περιοχές και τουριστικές ακροθαλασσιές στα νησιά και παρόμοια, μπορούν να αυξήσουν τις τιμές. Και αυτό κάνουν.
Εδώ χρειάζεται μια σοβαρότατη διευκρίνηση για τους επιπόλαιους αρθρογράφους, οικονομολόγους και αμαθείς πολιτικάντηδες. Η «ακίνητη περιουσία» περιέχει δυο εντελώς ανόμοια συστατικά. Το έδαφος, την επιφάνεια της γης σκέτης που είναι δοσμένη από τη Φύση, και τα κτίσματα και καλλιέργειες επάνω της, ή ορυχεία από κάτω, που είναι δημιουργήματα της ανθρώπινης εργασίας.
Η σκέτη επιφάνεια του οικοπέδου στην πόλη ή του αγροκτήματος (ή βοσκότοπου) στην επαρχία, δεν περιέχει κόστος εργασίας ή κεφαλαίου όπως περιέχει ένα κτήριο, μια καλλιέργεια ή ένα ορυχείο. Επομένως η αξία του οφείλεται στην τοποθεσία σε σχέση (α) με την ευφορία ή τον πλούτο ορυκτών πόρων του εδάφους και (β) με την πρόσβαση σε κρατικές και δημόσιες υπηρεσίες, σε κέντρα εμπορίου, τουρισμού, καλλιέργειας ή πολιτισμού και παρόμοια. Αν βέβαια το αγοράσει κάποιος, τότε περιέχει επένδυση κεφαλαίου στην τιμή που πλήρωσε.
Η τελική τιμή της σκέτης επιφάνειας καθορίζεται από την τοποθεσία και την αξία της τωρινής ή μελλοντικής χρήσης της και από τον νόμο της προσφοράς και ζήτησης.
Η αξία της τοποθεσίας οφείλεται εξολοκλήρου στην ύπαρξη και ανάπτυξη της κοινότητας ή της σύνολης Πολιτείας (δημόσιες υπηρεσίες, πληθυσμός, ανάπτυξη επιστημών και τεχνολογίας, παρουσία καλών τεχνών κλπ. ). Οπότε το πλεόνασμα, η «πρόσοδος» όπως είναι ο τεχνικός όρος, δηλαδή η αυξανόμενη τιμή των τοποθεσιών, πρέπει να πηγαίνει στο Δημόσιο, που τη δημιουργεί. Αυτή όμως ακούγεται πολύ παράξενη ιδέα. Είναι τρομερά δυσνόητη ενώ είναι αφοπλιστικά απλή!
Υπάρχει μια ακόμα σημαντική παράμετρος. Η ξηρά, η στέρεη επιφάνεια ως επιφάνεια και μόνο, είναι απαραίτητη για κάθε άνθρωπο, όπως ο αέρας και το φως. Διότι κάθε άνθρωπος ως υλική ενσωμάτωση καταλαμβάνει χώρο πάνω σε αυτήν την επιφάνεια καθώς δεν μπορεί να ζει στον αέρα ή στο νερό.
Οπότε, όπως δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη ατομική ιδιοκτησία φωτός και αέρα, έτσι δεν θα πρέπει να επιτρέπεται απόλυτη προσωπική ιδιοκτησία γης (=επιφάνεια εδάφους) – σε αντίθεση με κτίσματα (σπίτια, γραφεία, εργοστάσια κλπ.) ή καλλιέργειες ή ορυχεία ή πετρελαιοπηγές και παρόμοια.
Η επιφάνεια πρέπει να ανήκει ολοκληρωτικά στο Δημόσιο που αντιπροσωπεύει την κοινότητα ή το Έθνος και να δίνεται σε αποκλειστικούς κατόχους, όσους πληρώνουν την πρόσοδο στο Δημόσιο.
Η έγγειος επιφάνεια έγινε «κεφάλαιο» (ενώ δεν είναι διόλου) στα τέλη του 19ου αιώνα από διεφθαρμένους πανεπιστημιακούς στις ΗΠΑ που πληρώνονταν από μεγάλους γαιοκτήμονες οι οποίοι είχαν ιδιοκτησίες εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα. Κι έτσι διδάσκεται στην πανεπιστημιακή ψευτο-επιστήμη της Οικονομολογίας.
Αυτά όλα ήταν γνωστά ως τον 1ο ΠΠ (1914-18) μα ξεχάστηκαν εντελώς με τον 2ο ΠΠ και μόνο ελάχιστοι γνωρίζουν και κατανοούν το θέμα.
Έχουμε γράψει πολλά άρθρα για αυτό και για τη λύση της Γεωφορολόγησης, δηλαδή τη φορολόγηση της προσόδου. Αλλά πολύ λίγοι ενδιαφέρονται να μάθουν και όντως πολύ λίγοι κατανοούν το θέμα.
Έτσι σήμερα παντού στον πλανήτη φορολογείται η εργασία και το προϊόν της ενώ η πρόσοδος μένει σχεδόν αφορολόγητη. Αυτό αποτρέπει την εργασία κι ενθαρρύνει την αναζήτηση μη-δεδουλευμένου εισοδήματος.
Έτσι όσο υπάρχει το τρέχoν καθεστώς οι πάντες, όχι μόνο οι νέοι, θα έχουν δυσκολία και η εθνική οικονομία θα υποφέρει από στρεβλώσεις και κρίσεις.
